Προσπαθεί να μιλήσει για το καινούργιο έργο του Τζορτζ Μπραντ συνδέοντάς το με τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι. Συνάμα κάνει τον διαιτητή στη μικρή Φραντζέσκα, την κόρη της, που ζητάει με πάθος φρουτόκρεμα. Τα καταφέρνει και στα δύο. Μιλάει με ορμή για την αντιπαθητική ηρωίδα που υποδύεται, μια πιλότο F-16, μια γυναίκα με στρατιωτική πειθαρχία και ανδρική συμπεριφορά, που πιστεύει ότι σκοτώνει για το καλό της πατρίδας. Eίναι σκληρή, δεν έχει μεγάλη επαφή με τα συναισθήματά της, ένας άνθρωπος που ζει καθημερινά με τον θάνατο και σχεδόν τον βρίσκει φυσιολογικό.
Με αυτά τα λόγια η Πέγκυ Τρικαλιώτη περιγράφει την ηρωίδα που σε λίγες ημέρες θα παίζει, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 9 το βράδυ στο Faust. «Μια γυναίκα που η δουλειά της είναι να σκοτώνει» σε ένα έργο ιδιαίτερα επίκαιρο, ειδικά τώρα, μετά τα αιματηρά γεγονότα στο Παρίσι και στην εφημερίδα Charlie Hebdo. Κάνει μια παύση και υπόσχεται στη Φραντζέσκα ότι σε 20 λεπτά θα είναι έτοιμη η κρέμα. Οι χαριτωμένες κραυγούλες καταλαγιάζουν.
Εντονος μονόλογος
Η «Προσγείωση», που ανεβαίνει σε μετάφραση Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία της Κατερίνας Φωτιάδη, την απασχολεί έντονα. Εντονος μονόλογος γεμάτος εικόνες και ανατροπές, διαρκεί μιάμιση ώρα και δεν είναι ευχάριστος. «Τέτοιο άγχος έχω να νιώσω από τότε που έπαιξα πρώτη φορά στην Επίδαυρο».
Η ηρωίδα του Τζορτζ Μπραντ δεν είναι απ’ αυτές που ταυτίζεσαι. Αλλά από τα αλλόκοτα θηλυκά «που έχουν κάτι πάνω τους», και είναι αυτά που γοητεύουν συνήθως την ηθοποιό. Γυναίκες ακραίες αλλά ποτέ γλυκερές. «Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να παίζω τη χαριτωμένη. Επειτα από 20 χρόνια στο θέατρο, πέρα από τη ματαιοδοξία που έχει η δουλειά μου -να αρέσω και να με αγαπάνε-, δεν είμαι φαμ φατάλ. Οπότε δεν αγαπώ τους ρόλους της μοιραίας. Αν δεν έχω να πάρω κάτι απ’ αυτούς τους ρόλους, πώς θα πείσω το κοινό;».
Βέβαια, στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στα πρώτα της βήματα, ο Γιώργος Λαζάνης τής έδωσε να παίξει την Αλμα στο «Καλοκαίρι και καταχνιά». «Ημουν 17 χρόνων και έμοιαζα 13. Επαιξα και στο “Προς κατεδάφισιν” μια σκοτεινή ενζενί. Τέτοιους ρόλους ήθελα, δεν ζήλεψα ποτέ να παίξω την Ιουλιέτα, ούτε στα 22 μου».
Ετσι, η Αμερικανίδα πιλότος της πολεμικής αεροπορίας που υποδύεται μοιάζει να ταιριάζει στον δυναμισμό της. Μια γυναίκα που έχει πάθος με τον ουρανό, που θέλει να βρίσκεται ψηλά και να πετάει, απολαμβάνει την ελευθερία του γαλάζιου, ξεφορτώνοντας όμως στις πτήσεις της, με αδιαφορία, βόμβες που σκοτώνουν ανθρώπους και ισοπεδώνουν τόπους. «Την έπεισαν ότι είναι “οι κακοί εχθροί της πατρίδας”».
Μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη, ύστερα από «ένα σεξ τριών ημερών», τα αναποδογυρίζει όλα. Πολύ περισσότερο που δεν είναι γυναίκα που επιζητεί σχέσεις, αντίθετα αντιμετωπίζει το σεξ περιστασιακά διαλέγοντας σε μπαρ σύντροφο λίγων ωρών. «Η απόφασή της να κρατήσει το παιδί εκπλήσσει και την ίδια. Επιστρέφει στην πατρίδα της, δημιουργεί οικογένεια, αλλά η παλιά ζωή της ανατρέπεται όταν η υπηρεσία τής δίνει ένα καινούργιο πόστο στο έδαφος. Το καινούργιο της αεροπλάνο είναι σαν τηλεκατευθυνόμενο παιχνιδάκι. Και ο ουρανός γίνεται πια οθόνη. Σε ένα γκρι δωμάτιο όπου τα μαχητικά αεροσκάφη είναι πια τηλεχειριζόμενα. Σκοτώνει μέσα από το κομπιούτερ βλέποντας όμως τους στόχους πολύ πιο κοντά». Κάπου εκεί ξαναβρίσκει ένα μέρος της χαμένης ανθρωπιάς. Νιώθει τιμωρημένη που έμεινε έγκυος. Συγχρόνως η νέα ζωή (σπίτι – βάση – σπίτι – παιδί – σύντροφος), η γκρι ατμόσφαιρα, οι στόχοι που βλέπει όταν κατευθύνει τα αεροπλανάκια με τους πυραύλους από το κομπιούτερ της την αλλάζουν. Γιατί τώρα βλέπει πως κατευθύνει τον θάνατο.
«Ενα πολιτικό σχόλιο για την εποχή μας» είναι το έργο που γράφτηκε το 2013 και δεν μιλάει απλώς για τη σύγχρονη γυναίκα, αλλά θίγει το ζήτημα της τρομοκρατίας με έναν άλλο τρόπο. «Η ηρωίδα κυνηγάει τους στόχους της λυσσαλέα σαν να θέλει να τους λιώσει». Είναι αυτό που βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις να μας εξοικειώνει τόσο ύπουλα με το αιματοκύλισμα. «“Σκοτώνω γιατί κρατάω τον κακό μακριά από την πατρίδα μου”. Ετσι λειτουργεί η ηρωίδα, η οποία γίνεται θύτης και θύμα. Μεταστρέφεται, μπερδεύεται, όμως δεν προσπάθησα να την κάνω συμπαθή. Είναι αρνητικός χαρακτήρας».
Θολό τοπίο
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, αν και ξεκίνησε την εποχή που ανθούσαν οι ομάδες, προτίμησε την ανεξαρτησία. «Από το 1992 που βγήκα από τη σχολή, ήθελα να πορεύομαι μόνη». Σήμερα την κατάσταση στο θέατρο την περιγράφει «σχεδόν τραγική». Μιλάει για τις συμφωνίες που δεν τηρούνται, τις απάνθρωπες συμπεριφορές ακόμη και σε παλιούς μεγάλους ηθοποιούς, την εργασία χωρίς αμοιβή. «Πριν από δυόμισι χρόνια ζούσα αποκλειστικά από το θέατρο, όχι πλουσιοπάροχα, αλλά τα κατάφερνα. Τώρα η δουλειά του ηθοποιού έχει γίνει χόμπι. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να περιμένω μόνο από το θέατρο. Κι αυτό το διάστημα που κάθισα για να είμαι κοντά στην κόρη μου, αν δεν ήταν ο άνθρωπός μου να μας συντηρεί, δεν ξέρω τι θα έκανα. Αυτό που καθρεφτίζει το θέατρο σήμερα είναι το θολό τοπίο που κυκλώνει τη χώρα».
Την ενοχλεί επίσης η τάση αποδόμησης που κυριαρχεί στην «πειραματική» σκηνή. «Αποδόμηση στο κείμενο, στο συναίσθημα, στη δομή, ένας κατακερματισμός σε όλα, που ξεκίνησε και τελείωσε πια στο Βερολίνο, αλλά συνεχίζουμε επίμονα εμείς. Νομίζω ότι είμαστε η πιο “πειραματική” χώρα (σε πολλά εισαγωγικά) στο θέατρο».