Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή. Κάθε μέρα και μια διαφορετική, μα εντελώς διαφορετική παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Την Παρασκευή ήταν η πρώτη γνωριμία με το Baxter Theatre Centre από τη Νότιο Αφρική με μια παράσταση βασισμένη στο «Δεσποινίς Τζούλια» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Τέσσερις ηθοποιοί και δύο μουσικοί επί σκηνής, αφηγήθηκαν την ιστορία του Στρίντμπεργκ και ταυτοχρόνως αφηγήθηκαν τα χρόνια του απαρτχάιντ και των σκληρών φυλετικών διακρίσεων στη χώρα τους. Μεταχειρίστηκαν, δηλαδή, ένα κλασικό κείμενο για να μεταφέρουν, μέσα από το θέατρο, την ιστορία του τόπου τους.
Ηταν μια επιδέξια και έξυπνη διασκευή. Η παρουσία των δύο μαύρων γυναικών ηθοποιών ανέδιδε πραγματικά την αισθαντικότητα της γης τους και του πολιτισμού τους.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιες στιγμές γλίστρησε προς το απλουστευτικό και το διδακτικό το όλο εγχείρημα, μα την επόμενη στιγμή, ο ήχος της γλώσσας των μαύρων, το τραγούδι που ακουγόταν, οι φιγούρες αυτών των δύο γυναικών και η γήινη σοφία τους, μας έδιναν πλούσια γεύση από τον άγνωστο πολιτισμό αυτής της μακρινής χώρας.
Μπαρόκ τσέλο κι ένα σώμα
Από πολύ μακριά, από τη Βραζιλία, ήρθαν και οι δύο καλλιτέχνες που βρέθηκαν το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ στην αίθουσα «Ν. Σκαλκώτας» του Μεγάρου Μουσικής. Ο Δήμος Γκουνταρούλης ζει και διαπρέπει στη Βραζιλία, όπως και ο χορευτής και χορογράφος Ισμαελ Ιβο. Ο Ελληνας τσελίστας έκανε αυτό το αυστηρό και βαρύ όργανο να «μιλάει» στο πρώτο μέρος και θύμισε, πολλές φορές, τη σχέση που ένας λυράρης μπορεί να έχει με τη λύρα του. Στο δεύτερο μέρος ο Δήμος Γκουνταρούλης δεν μίλησε μόνο με το βιολοντσέλο του, αλλά συνομίλησε, δημιουργικά και απολύτως, με τις μοναδικές κινήσεις του Ισμαελ Ιβο.
Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από θαυμάσιο και η μόνη ένσταση είναι ότι θα έπρεπε να έχει γίνει περισσότερο γνωστή αυτή η παράσταση.
Περί θνητότητας
Το καλό όνομα το είχε αφήσει από πέρυσι η παράσταση του Γιάννη Μόσχου «Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας», αντλώντας το υλικό της από διηγήματα του Τσέχοφ. Με ελάχιστα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, η Εύη Σαουλίδου, η Λυδία Φωτοπούλου και ο Μιχάλης Οικονόμου εικονοποίησαν τα πάθη των ανθρώπων, τη ματαιότητα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, την κατάληξη όλων μας, και άφησαν στους ενθουσιασμένους θεατές ένα αίσθημα πληρότητας, τρυφερότητας και ευφρόσυνης ικανοποίησης, όχι μόνο για όσα ακούστηκαν αλλά και για τον τρόπο που ζωντάνεψαν οι ιστορίες του Τσέχοφ επί σκηνής.