Ηρθε στο βραδινό μας ραντεβού σέρνοντας μια βαλίτσα με ροδάκια. Η απορία στο βλέμμα μου τον έκανε να δώσει αμέσως την εξήγηση. «Είχα πάθει ζημιά κουβαλώντας τις παρτιτούρες –ξέρετε είναι αρκετά βαριές– οπότε βρήκα αυτή τη λύση», είπε, και κάθισε στο τραπέζι έτοιμος να παραγγείλει. «Θα με συγχωρήσετε αλλά δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί», πρόσθεσε, και άρχισε να διαβάζει τον κατάλογο. Ηξερα ακριβώς τι εννοούσε.
Την προηγούμενη ημέρα είχα επισκεφθεί το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να παρακολουθήσω μια από τις πρόβες και παρατηρούσα τον Γιώργο Πέτρου έτσι όπως πρόσεχε, όρθιος, κάθε κίνηση, κάθε νότα, κάθε λεπτομέρεια, με φοβερή προσήλωση και χωρίς ανάσα, για όσες ώρες διαρκεί μια πρόβα. Και για τη συγκεκριμένη παραγωγή, το μιούζικαλ «Kiss Me Kate» με σχεδόν εβδομήντα συντελεστές επί σκηνής, οι ώρες που χρειάζονται για πρόβες είναι πραγματικά πολλές.
Το κλασικό έργο των Σαμ και Μπέλα Σπίγουοκ με την υπέροχη μουσική του Κόουλ Πόρτερ παρουσιάζεται στις 24 Ιουνίου στο Ηρώδειο από την Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, ο οποίος υπογράφει επίσης τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση από κοινού με τον Πάρι Μέξη, και σε χορογραφία του Αμερικανού Τζον Τοντ. Αλλος ένας «κρίκος» στην πολυσυλλεκτική αλυσίδα της Καμεράτας και του Γιώργου Πέτρου, που μας έχουν συνηθίσει να κινούνται με μεγάλη άνεση, σχεδόν με φυσικότητα, και με συνεχή εξωστρέφεια από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, από το μπαρόκ στην οπερέτα κι από τον Μίκη Θεοδωράκη στον Κόουλ Πόρτερ.
«Το “Kiss Me Kate” ήταν στη λίστα με τα “things to do before Ι die”», μου εξηγεί ο Γιώργος Πέτρου, και σκέφτομαι ότι αυτή η λίστα πρέπει να είναι μεγάλη, ο ίδιος νεότατος, άρα έχουμε πολλά να δούμε και να ακούσουμε ακόμη από τον ταλαντούχο μαέστρο και σολίστα του πιάνου.
Πολυεπίπεδο
«Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου έργα μουσικού θεάτρου και κατά τη γνώμη μου από τα σπουδαιότερα του 20ού αιώνα», τονίζει ο Πέτρου. «Δεν είναι γλυκερό μιούζικαλ, είναι πολυεπίπεδο και έχει την ενορχήστρωση του Ρόμπερτ Ράσελ Μπένετ που ήταν ο μάγος των μεγάλων επιτυχιών του Μπρόντγουεϊ. Είναι η συμφωνική εκδοχή ενός μιούζικαλ βασισμένου στο σαιξπηρικό “Ημέρωμα της Στρίγγλας”. Την ευφυέστατη αυτή ιδέα, με το θέατρο μέσα στο θέατρο, είχε η Μπέλα Σπίγουοκ. Στην αρχή την απέρριψαν, αλλά εκείνη επέμενε και κάποια στιγμή έδειξε ενδιαφέρον ο Κόουλ Πόρτερ, αν και στον ίδιο έλεγαν ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει επιτυχία. Παρ’ όλα αυτά ο Πόρτερ έγραψε τους στίχους και η Μπέλα το σενάριο· όταν, όμως, τελείωσε, ένιωσε ότι κάτι έλειπε. Προσπάθησε πολύ να βρει τι ήταν αυτό αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι αναγκάστηκε να ρίξει τα μούτρα της και να τηλεφωνήσει στον πρώην σύζυγό της Σαμ, με τον οποίο ήταν συγγραφικό δίδυμο πριν από τον χωρισμό τους. Εκείνος όχι μόνο τη βοήθησε κάνοντας κάποιες καίριες παρεμβάσεις στο έργο, αλλά τελικά έγιναν πάλι ζευγάρι. Περίεργη σύμπτωση».
Το έργο παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 1948. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο Tony που δόθηκε ποτέ σε μιούζικαλ και μέχρι σήμερα αποτελεί το μοναδικό μιούζικαλ του Πόρτερ με περισσότερες από χίλιες παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ. Ποια είναι η υπόθεση του «Kiss Μe Kate»; Δύο ηθοποιοί-σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μια νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγγλας που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Η σταρ και ο εγωκεντρικός αλλά και χαριτωμένος πρώην σύζυγος ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται στην τρέλα του έρωτα. Γύρω τους, βλέπουμε μια τραγουδίστρια του καμπαρέ, έναν τζογαδόρο χορευτή, δύο γκάνγκστερ παλαιάς κοπής, έναν ναύαρχο σε απίθανες σκηνές.
«Είναι ο Σαίξπηρ μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, όπου βλέπουμε το χιούμορ του Σαίξπηρ αλλά με έναν πάρα πολύ σύγχρονο τρόπο», προσθέτει ο Γιώργος Πέτρου που μαζί με τον Πάρι Μέξη μεταφέρει το κοινό από τα παρασκήνια ενός σύγχρονου θεάτρου σε ένα χωριό της Ιταλίας του 1950, μια φανταστική σαιξπηρική Πάδουα στην οποία παίζεται η «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι».
Oι εβδομήντα συντελεστές, μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί οι οποίοι παίρνουν μέρος, κάνουν το «Kiss Me Kate» μια υπερπαραγωγή… σε καιρό κρίσης. «Ακόμη και στο Μπρόντγουεϊ σήμερα, η ορχήστρα δεν ξεπερνάει τα 12-15 άτομα. Εμείς είμαστε τριάντα πέντε», συμπληρώνει ο Γιώργος Πέτρου. Και σκέφτομαι ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Πώς βλέπετε το μέλλον της; Τον ρωτάω.
Σοβαρά προβλήματα
«Η Καμεράτα βρίσκεται σε σημείο πέραν των προβλημάτων», απαντάει. «Αν δεν τείνει κάποιος χείρα βοηθείας, θα κλείσει. Εχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα. Και αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι αυτή η ορχήστρα με όλα όσα έχει προσφέρει –η πρώτη ελληνική ορχήστρα που έπαιξε στα περίφημα Proms του BBC στο Λονδίνο, η Ορχήστρα των απάντων Diapason d’or– χρειάζεται μια ζωτική ένεση 200 χιλιάδων ευρώ για να επιβιώσει. Ζητάμε ελάχιστα και προσφέρουμε μεγάλες υπηρεσίες στον ελληνικό πολιτισμό, σε μια κρίσιμη περίοδο που έχουμε μεγάλη ανάγκη την έξωθεν καλή μαρτυρία. Αν λοιπόν θεωρούν ότι το έργο μας είναι σημαντικό, πρέπει να μας βοηθήσουν. Και αν όχι το κράτος που βρίσκεται σε μια πολύ αδύναμη στιγμή, όποιος μπορεί να βοηθήσει οικονομικά».
Εδώ και αρκετό καιρό η Καμεράτα δεν έχει Δ.Σ., λειτουργεί χάρις στην αυτοθυσία και υπομονή όσων μουσικών πιστεύουν ακόμη στο όραμα αυτής της ορχήστρας. «Το θέμα του Δ.Σ. κάποια στιγμή θα λυθεί», επισημαίνει ο Γιώργος Πέτρου. «Δεν είναι αυτό το πρόβλημα γιατί τουλάχιστον με τη σημερινή ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού υπάρχει μια γραμμή επικοινωνίας».
Αναπόφευκτα η συζήτηση πηγαίνει και στο θέμα του Μεγάρου Μουσικής. «Η ιστορία του Μεγάρου είναι πάρα πολύ σύνθετη και απαιτεί κατά τη γνώμη μου δημόσιο διάλογο. Μόνο έτσι μπορεί να καταλάβει ο κόσμος τι σημαίνει πυλώνας πολιτισμού και ότι ο πολιτισμός μάς αφορά ακόμη κι αν δεν μετέχουμε σ’ αυτόν».
Ο Γιώργος Πέτρου θα παρουσιάσει την αυθεντική ενορχήστρωση του 1948 που υπογράφει ο Ρόμπερτ Ράσελ Μπένετ. Στους βασικούς ρόλους εμφανίζονται οι: Ειρήνη Καράγιαννη, Χάρης Ανδριανός, Νάντια Κοντογιώργη, Χάρης Ρώμας, Ιάσονας Μανδυλάς, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Δημήτρης Ναλμπάντης και Κώστας Βουτσάς.