Απελευθερωτικό πανδαιμόνιο

Απελευθερωτικό πανδαιμόνιο

3' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΑΡΗΣ ΜΠΙΝΙΑΡΗΣ

Το ’21

σκηνοθ.: Αρης Μπινιάρης

θέατρο: Πειραιώς 260 (Φεστιβάλ Αθηνών)

Αφήνοντας πίσω το μπλοκαρισμένο από τις συγκεντρώσεις του ΟΧΙ, του ΝΑΙ, του «άκυρου», της «αποχής», κέντρο της Αθήνας, προτίμησα μια διαφορετική «συγκέντρωση» στην Πειραιώς 260. Εκεί, τρέμοντας από ντεσιμπέλ, ηλεκτρικά μπάσα, συγκίνηση και ταραχή, με τα χέρια ασπίδα στα ανεξοικείωτα αυτιά μου για προστασία από το ροκ… πανκ-δαιμόνιο, αλλά και για να ξεχωρίζω καλύτερα το κείμενο του ερμηνευτή, βρήκα τον εαυτό μου. Ο Αρης Μπινιάρης με τους μουσικούς συνδημιουργούς του κατάφερε πάλι να καθηλώσει ένα, και ηλικιακά, ετερόκλητο κοινό, να το προβληματίσει, να το συν-κινήσει «από τη θέση και τη διάθεση» του έμφοβου υπόδουλου σ’ εκείνην του αέναου μαχητή για την ελευθερία. Θέση που δεν κερδίζεται άπαξ, αλλά στο διηνεκές, με διαρκείς μάχες. Ακόμη και ενάντιες στις προηγούμενες, προκειμένου… νέοι ζυγοί να μην αντικαταστήσουν τους παλιούς· ή, όπως λέει κι ο εμπνευστής του Μπινιάρη Γιάννης Σκαρίμπας στο ’21 και η αλήθεια του, «το να μη ξαναπέσεις σε ζυγό, αυτό είναι επανάσταση».

Απελευθερωτικό πανδαιμόνιο
Συνταρακτική περφόρμανς με επίκεντρο τη μουσική του λόγου και τον λόγο της μουσικής

Κάτω από μια λευκή τέντα-αντίσκηνο (Δήμητρα Λιάκουρα), οι δύο μουσικοί και συνθέτες Τάκης Βαρελλάς (μπάσο), Βασίλης Γιασλακιώτης (τύμπανα) και στη μέση με την κιθάρα κρεμασμένη, η συμπαγής, γειωμένη, ανεπιτήδευτη φιγούρα του Αρη Μπινιάρη (σκηνοθεσία, σύνθεση κειμένων, ερμηνεία) ορίζουν τον χώρο και προϊδεάζουν για το είδος. Περφόρμανς για έναν ηθοποιό και δύο μουσικούς. Οχι μακριά από το αιχμηρό, τολμηρό, ανατρεπτικό «Θείο Τραγί» που τους καθιέρωσε. Αυτή τη φορά, μια περφόρμανς με αφορμή το ’21 και στόχο την υπόμνηση για αγωνιστική εγρήγορση μέσα σε κάθε αγώνα, προκειμένου να μην είναι αγώνας για τον αγώνα.

Με βάση κείμενα της περιόδου 1817-1835, αποσπάσματα από πρακτικά των εθνοσυνελεύσεων, επίσημες επιστολές συγκλονιστικές περιγραφές από την έξοδο του Μεσολογγίου (δίχως να αναφέρονται τοπωνύμια) αλλά και από το ανατριχιαστικό σιτηρέσιο της μεγάλης πείνας σατιρικά δοσμένο, μαρτυρίες οπλαρχηγών, νεαρών πολεμιστών, άρθρα εφημερίδων, με τον κριτικό του ‘21 Σκαρίμπα ως οδηγό, ο Αρης Μπινιάρης συνέθεσε ένα αφυπνιστικό σάλπισμα για την επανάσταση (προσωπική ή συλλογική) ως αναζήτηση και διαρκές, φιλοσοφικό αίτημα. Παράλληλα, συνέθεσε ένα ιστορικό αφήγημα για την πορεία συνειδητοποίησης, εξέγερσης, πολέμου, απελευθέρωσης αλλά και την «ανταμοιβή» στο τέλος για τους «ελεύθερους» αγωνιστές: την εγκατάσταση δηλαδή μιας ξενόφερτης μοναρχίας στην «ελεύθερη» χώρα τους. Μια απόπειρα δηλαδή «να λειτουργήσει η Ιστορία σαν κάτοπτρο της προσωπικής μας ιστορίας». Κι αυτό χωρίς εύκολες αναφορές και συσχετισμούς με σημερινά γεγονότα αλλά διά μέσου μιας γενικότερης κατανόησης του εύρους και βάθους των κειμένων.

Στο κέντρο της σύλληψης του Μπινιάρη, η μουσική του λόγου και ο λόγος της μουσικής. Ενας διαρκής, αυξομοιούμενης έντασης διάλογος ανάμεσά τους. Αλλοτε με στοιχεία μελωδίας, άλλοτε άγριος, ανυποχώρητος, εκκωφαντικός, άλλοτε με τη σιωπή ανάμεσά τους. Οι δύο μουσικοί (συνθέτες και λάιβ ερμηνευτές) εμφανώς εμπνέονται από τον εσωτερικό και εξωτερικό ρυθμό του Μπινιάρη, αυτού του τόσο ιδιότυπου ηθοποιού-πεζοτραγουδιστή που ξέρει να πυργώνει τις εντάσεις, να τολμά τον σαρκασμό και να εκμαιεύει τον λυρισμό στα κείμενα που επιλέγει. Τα θέματά τους, άλλα πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, άλλα πιο ανατολίτικα κι άλλα πιο δυτικά έχουν να κάνουν με το περιεχόμενο αλλά και τις εντάσεις, τη φόρτιση, το ηχόχρωμα, την ατμόσφαιρα του εκφερόμενου λόγου. Ο Τάκης Βαρελλάς (μπάσο) και ο Βασίλης Γιασλακιώτης (τύμπανα και κρητική λύρα – αγέρωχη και λυγμική στο τέλος της παράστασης) είναι ιδανικοί συνομιλητές, συν-σαλπιγκτές ενός απελευθερωτικού πανκ-δαιμόνιου για την ελευθερία και τον ρόλο της ιστορίας σ’ αυτήν.

Ως εμπνευστής, σκηνοθέτης κι ερμηνευτής ο Μπινιάρης ξέρει να στήνει συνταρακτικές περφόρμανς μόνο με υλικά αλήθειας κι εσωτερικής ανάγκης. Εγγυώνται γι’ αυτά, η αφοπλιστικά ανεπιτήδευτη θωριά και σκηνική του παρουσία, το πάθος του, οι διάπυρες βολές από λέξεις, φράσεις, συριγμούς, ανάσες, επαναλήψεις, που ανταγωνίζονται σε εσωτερικά ντεσιμπέλ, βιμπράτα και δονήσεις τα μουσικά όργανα της παράστασης, επιβεβαιώνοντας την άποψη του Γιασλακιώτη για τους τρεις τους πως, τελικά… όλοι ντραμς παίζουν αλλά δεν το έχουν καταλάβει!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή