Παρακολουθώ τη δουλειά του από τη Knot Gallery. Ο σκηνοθέτης Θέμελης Γλυνάτσης χαρακτηρίζεται από σταθερότητα, επιμονή και προσήλωση στις προτιμήσεις του. Σε όλες τις δουλείες που έχει υπογράψει μέχρι τώρα. Και δεν φοβάται τα ρίσκα.
Αυτή τη φορά επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη «Βερενίκη» του Ρακίνα (στις 24 και 25 Ιουλίου) στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260. Πρόκειται για ένα κείμενο του Ρακίνα, γραμμένο το 1670, που ανατέμνει το αδύνατο του έρωτα. Μια τραγωδία δωματίου, μια τραγωδία ψιθύρων και ανεκπλήρωτων παθών, που μετέφρασε σε δεκαπεντασύλλαβο ο Στρατής Πασχάλης.
Εντοπίσαμε τον Θέμελη Γλυνάτση στον χώρο της ενδυματολόγου Ελευθερίας Αράπογλου, λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα. Ομολογεί ότι τον τραβούν τα κλασικά έργα, «γιατί υπάρχει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συσχέτιση φόρμας και περιεχομένου που κάποιες φορές είναι εκρηκτική. Στη “Βερενίκη”, λόγω του αλεξανδρινού στίχου, υπάρχει μια εκρηκτική σχέση μιας σχεδόν μαθηματικής φόρμας και ενός περιεχομένου που σφύζει από επιθυμία».
Ο Θέμελης Γλυνάτσης δεν έχει ξανασκηνοθετήσει έργο του Ρακίνα. Ομολογεί όμως ότι συνάντησε «πολλές εκπλήξεις, με την έννοια ότι είναι ένα έργο που όσο το δουλεύεις βλέπεις πόσο αβίαστα κυλάει, επειδή είναι κλασικό και επειδή είναι μια συγκεκριμένη φόρμα. Το άλλο που συνάντησα είναι κάποιοι στίχοι οι οποίοι κρύβουν μέσα τους μια φιλοσοφία γλώσσας και μια φιλοσοφία θεάτρου».
Του επισημαίνω ότι καταπιάνεται με δύσκολα κείμενα, με δύσκολες παραστάσεις. «Θεωρώ ότι στη ζωή μερικά πράγματα είναι δύσκολα, δεν μπορείς να τα πεις με εύκολο τρόπο. Και στην εποχή μας έχουμε μια τάση κονιορτοποίησης, και γίνεται τέτοια απλοποίηση, που σχεδόν καταστρέφεται αυτό για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε. Το ίδιο παρατηρώ και στα συναισθήματα των ανθρώπων, μερικά είναι δύσκολα και περίπλοκα.
Από εκεί και πέρα, αυτό που βρίσκω στο κλασικό είναι πρώτον μια τρομακτική ομορφιά, είναι η εμβάθυνση σε κάποια ζητήματα, το ότι δεν υπάρχει απλοποίηση, το ότι υπάρχει μια σαφήνεια και μια λογοτεχνική αυτοσυνειδητότητα. Μου αρέσουν πολύ αυτά τα πράγματα να τα βρίσκεις, να τα δονείς και να τους δίνεις έναν παλμό».
Μας αποκαλύπτει ότι υπάρχει η διάθεση να μεταφερθεί η παράσταση από το φθινόπωρο σε άλλον χώρο. Και λίγο πριν τον αφήσω να συνεχίσει την προετοιμασία, στεκόμαστε λίγο στους συνεργάτες. Με τους περισσότερους έχει ξαναβρεθεί στις προηγούμενες παραστάσεις του. «Με βοηθάει πολύ, γιατί αναπτύσσονται κοινοί κώδικες. Συνεργάζομαι για πρώτη φορά, και χαίρομαι γι’ αυτό, με τη Μαρία Ναυπλιώτου».