Με τις καλές ειδήσεις να είναι είδος προς εξαφάνιση, οτιδήποτε εκπέμπει εξωστρέφεια, σε οποιοδήποτε πεδίο, είναι υπερπολύτιμο. Και τις περισσότερες φορές έρχεται από μεμονωμένες προσπάθειες και όχι θεσμικά, από την πολιτεία. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη, δυστυχώς, πολύ στενάχωρη συζήτηση, αρκεί και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι διανύουμε το καλοκαίρι του 2015 χωρίς ακόμη να έχουμε καταφέρει να εφαρμόσουμε στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους σύστημα ηλεκτρονικών εισιτηρίων. Να εκσυγχρονίσουμε, δηλαδή, τη μόνο κατ’ όνομα βαριά μας βιομηχανία.
Ας πάμε τώρα σε δύο καλά παραδείγματα: το πρώτο, η συνάντηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού με τον μάστερ του ιαπωνικού θεάτρου No, Γκένσο Ουμεγουάκα, που συντελέστηκε πριν από λίγες ημέρες στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Η «Νέκυια» δεν ήταν μόνο μια σημαντική παράσταση, που θα ταξιδέψει στο εξωτερικό το επόμενο διάστημα, αλλά και ένα ισχυρό σήμα μιας Ελλάδας η οποία, παρά την κρίση, παραμένει ανοιχτή σε προκλήσεις και συνεργασίες, στις οποίες και μπορεί να αντεπεξέλθει αλλά και να προσφέρει έργο υψηλής ποιότητας και αξίας.
Προς την ίδια κατεύθυνση βρίσκεται τα τελευταία χρόνια η δράση και ενός άλλου σπουδαίου δημιουργού, του Θεόδωρου Τερζόπουλου, ο οποίος τους επόμενους μήνες θα αναπτύξει στη Νέα Υόρκη και στη Φιλαδέλφεια το πρότζεκτ «Αταφοι Νεκροί». Πυρήνας του πρότζεκτ είναι η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, και σ’ αυτό θα συμμετέχουν Αμερικανοί και Ελληνες ηθοποιοί μαζί με σημαντικούς δημιουργούς από όλες τις τέχνες, καθώς και φορείς όπως το πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Υπάρχει ευτυχώς και αυτή η Ελλάδα.