Μια νηφάλια όσο και εμπεριστατωμένη επιστολή από τη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό Λυδία Κονιόρδου έφτασε χθες. Μια επιστολή για όσα συμβαίνουν στο Εθνικό Θέατρο αυτόν τον καιρό, από μια γυναίκα που είναι «γέννημα θρέμμα του Εθνικού, από τα χρόνια της σχολής». Εχει παίξει σε παραστάσεις, έχει διδάξει για πολλά χρόνια στη Σχολή και έτσι γνωρίζει τις δυνατότητες και τις επείγουσες ανάγκες της. Και διευκρινίζει ότι άκουσε προσεκτικά όλες τις πλευρές, από το Δ.Σ. δε και την πλειοψηφία και τη μειοψηφία, όπως επισημαίνει. Τι πιστεύει έπειτα από αυτά; Οτι ο νέος διευθυντής έδωσε ένα δείγμα πολιτισμού, κάθε άλλο παρά αλαζονικό· ότι σεβάστηκε τη συνέχεια στο θέατρο όσον αφορά το ρεπερτόριο· ότι αναγνώρισε θετικές παράλληλες δραστηριότητες των διευθύνσεων Χουβαρδά, Χατζάκη, «τις οποίες θα συνεχίζει»· ότι το θεατρικό σινάφι, που «δεν χαρίζεται εύκολα», αναγνωρίζει στον Στάθη Λιβαθινό «το πάθος του για την παιδαγωγική του θεάτρου, τη γνώση και την εμπειρία του πάνω σ’ αυτόν τον τομέα». Και χαιρετίζει το βάρος που δίνεται στη Δραματική Σχολή: «Προσωπικά, σαν ένας καλλιτέχνης που αγαπώ και έχω υπηρετήσει το θέατρο αυτό, χαιρετίζω τις προτάσεις του και λέω δυνατά “επιτέλους”! Πιστεύω βαθιά ότι για να προχωρήσει το θέατρο χρειάζεται ουσιαστική παιδεία, με όραμα, γνώση και κυρίως μέθοδο. Για να ξεκολλήσει, επιτέλους, η θεατρική παιδεία από τον εμπειρικό τρόπο μεταβίβασης της γνώσης και να προχωρήσει σε μια σύγχρονη παιδαγωγική προσέγγιση. Αυτή η ουσιαστική παιδεία δεν εξασφαλίζεται, και το τονίζω, με νομοθετικές αλλαγές. Χρειάζεται ανθρώπους αφιερωμένους και γνώστες του αντικειμένου, και όχι εμμονή στο γράμμα κάποιου σχεδίου νόμου, που ακόμα δεν έχει ψηφιστεί. Ο νόμος ας έρθει, όταν έρθει, να κατοχυρώσει την ήδη υπάρχουσα ανάγκη», τονίζει.
Και καταλήγει η Λυδία Κονιόρδου: «Ας αφήσουν, λοιπόν, τον Στάθη Λιβαθινό, με τον άξιο συνεργάτη του Θοδωρή Αμπαζή στο πλευρό του, να πραγματοποιήσει το όραμά του για τη θεατρική παιδεία. Τα χρειαζόμαστε εδώ και καιρό και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. (…) Ας προστατέψουμε τον πολιτισμό μας από καχυποψίες, εμπάθειες που πληγώνουν και αποθαρρύνουν και από κυνήγι μαγισσών. Αυτά περισσεύουν μπροστά στη δουλειά που έχουμε όλοι μας να κάνουμε, για να βοηθήσουμε τον τόπο μας να βρει ξανά την αυτοπεποίθησή του και να δημιουργήσει. Αυτό που μπορεί».