Μέσα από τα μάτια των παιδιών

Μέσα από τα μάτια των παιδιών

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ακουσα τη Μαριάννα Τόλη να τραγουδάει πριν από μόλις ένα χρόνο. Ηταν η βραδιά που ο Πύργος της Οδού Θήρας διοργάνωνε μια μεσαιωνική γιορτή στον όμορφο κήπο του. Το Greensleeves, ένα τραγούδι της εποχής του Μεσαίωνα που έχει γίνει γνωστό από τη μεταγραφή των Simon and Garfunkel, ερμηνευμένο από τη φωνή της Μαριάννας Τόλη ήταν μια αποκάλυψη. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από το Μάθημα Σολφέζ και τη Eurovision του 1977. Μάθαινα για την πορεία της Τόλη η οποία ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία τον δρόμο του παιδικού θεάτρου με συνεργασίες στο Εθνικό Θέατρο και ιδρύοντας στη συνέχεια τη δική της παιδική σκηνή. Φέτος η Μαριάννα Τόλη κάνει ένα τολμηρό βήμα έχοντας αναλάβει πλέον το Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου στον Κεραμεικό που ανακαινίστηκε και πρόκειται να στεγάσει την ομάδα της και το νέο έργο για παιδιά που θα ανέβει τον Οκτώβριο: Την «Παπλωματού», ένα μιούζικαλ εμπνευσμένο από το ομώνυμο παραμύθι των Τζεφ Μπραμπό και Γκέιλ Μάρκεν.

«Η Παπλωματού είναι ένα σπάνιο παραμύθι που όμως δεν είναι μόνο για παιδιά. Εμπεριέχει μέσα του την πιο μεγάλη αλήθεια αυτής της ζωής. Φρόντισε τους άλλους για να βρεις την ευτυχία σου», μου εξηγεί η Μαριάννα Τόλη σε συνέντευξή της στην «Κ». «Στον εγωκεντρικό κόσμο που ζούμε, σπάνια μαθαίνουμε πως δεν ήρθαμε σ’ αυτή την ζωή μόνο για να φροντίσουμε τις ανάγκες μας και να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει.

Είμαστε συνδεδεμένοι με αόρατα νήματα με κάθε τι που μας περιτριγυρίζει, ανθρώπους, περιβάλλον, σύμπαν. Τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά; Περνάμε τη ζωή μας απαιτώντας τη δική μας την ευτυχία και, το χειρότερο, τη θέλουμε μόνο για μας».

Η απόφασή της να πάρει το Θέατρο Βασιλάκου και να φτιάξει εκεί το δικό της θεατρικό στέκι «δεν ήταν λογική», όπως λέει, «και μάλιστα σε τέτοια εποχή που είναι όλα αβέβαια».

«Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου λογικό άνθρωπο τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την τέχνη και τη δημιουργία. Οδηγός μου η καρδιά και η ανάγκη μου για αντίσταση σε ό,τι είναι μη ποιοτικό, φθαρμένο και αντικατοπτρίζει την τεράστια αδιαφορία μας για ό,τι είναι αισθητικά άρτιο, ηθικά σωστό, ακέραιο, και αγνό στις προθέσεις του. Μη μου πείτε πως όλα αυτά είναι ουτοπικά. Δημιουργούμε οι ίδιοι τους κόσμους στους οποίους διαλέγουμε να περιφέρουμε τη ζωή μας. Ανάλογα με την επιμονή μας η ουτοπία μας γίνεται και η πραγματικότητά μας».

Γιατί έχει επιλέξει να ασχοληθεί με τον χώρο του παιδικού θεάτρου; «Γοητεύομαι από την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής. Με οτιδήποτε επιτρέπει τον χώρο και τη διάθεση για μάθηση και εξέλιξη. Μέσα στα μάτια των παιδιών καθρεφτίζεται το άπειρο και θέλω να μάθω από αυτό. Η όψη τους μου φέρνει ένα τεράστιο χαμόγελο και νιώθω απέραντη τρυφερότητα όταν τα παρατηρώ. Ποιος δεν θα ’θελε να βρίσκεται κοντά σε αυτό το άπειρο με τα πολλαπλά μυστικά του;».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή