Μετά το «Kiss me Kate», οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες για ένα μιούζικαλ ελληνικής παραγωγής είναι πολύ υψηλές. Γιατί το κλασικό έργο του Κόουλ Πόρτερ, με όλη αυτήν τη σαγηνευτική μείξη αμερικανικού μιούζικαλ, όπερας και οπερέτας, σαιξπηρικού απόηχου, ιταλικής σάτιρας και ατμόσφαιρας big band, ήρθε να επιβεβαιώσει τις τεράστιες δυνατότητες των Ελλήνων καλλιτεχνών.
Ο Γιώργος Πέτρου, που με την «Καμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής», έφερε στο ελληνικό κοινό το έργο του Κόουλ Πόρτερ με την κλασική ενορχήστρωση του 1948, συσπείρωσε με τον τρόπο που ξέρει ταλαντούχους ανθρώπους και τους ενέπνευσε. Καθώς έβλεπα την παράσταση της περασμένης Παρασκευής στο Μέγαρο Μουσικής, στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη (με διευθυντή ορχήστρας τον Νίκο Λαάρη) δεν μπορούσα να βρω ούτε έναν από το πολυπληθές καστ χορευτών και τραγουδιστών που να μην ήταν άρτιος.
Το ίδιο το έργο μπλέκει το θέατρο μέσα από το θέατρο και προκαλεί μία σάτιρα, στη θεατρική και πραγματική ζωή, του σαιξπηρικού «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Είναι τόσο αμερικανικό και τόσο «20ός αιώνας» που αρκεί ένα παραπάτημα για να χαθεί η ισορροπία. Στο «Κiss me Kate», που υπογράφουν ο Πάρις Μέξης και ο Γιώργος Πέτρου στη μετάφραση και τη σκηνοθεσία, είναι όλα στη θέση τους, στο μέγεθος και στην υπερβολή που τους επιτρέπεται, και επιπλέον υπάρχει τόσο χάρη, τόσο ταλέντο και τόση ομορφιά, που αναλογίζεσαι γιατί δεν είχαμε δει όλα αυτά τα χρόνια το «Kiss me Kate».
Εύκολα, βέβαια, βρίσκεις την απάντηση, γιατί ο κόπος της παραγωγής είναι τεράστιος. Η χορογραφία του John Todd (αναβίωση Μιμή Αντωνάκη) είναι χάρμα ιδέσθαι, όπως και τα κοστούμια (Αλεξία Θεοδωράκη). Αλλά θα σταθώ στους πρωταγωνιστές. Η χημεία ανάμεσα στην Ειρήνη Καράγιαννη και στον Χάρη Ανδριανό είναι τέτοια, και επιπλέον, είναι και οι δύο τόσο χαρισματικοί που τους θέλεις συνέχεια στη σκηνή. Οι φωνές τους (μιας μέτζο και ενός βαρύτονου) μπλέκουν αρμονικά ακόμη και στην πρόζα, αλλά είναι αυτό που αναβλύζει και βγαίνει αβίαστα που φθάνει στον θεατή μονάχα ως απόλαυση. Κλασικά τα τραγούδια όπως και τα ορχηστρικά, και, χωρίς καμία κοιλιά, βυθίζεσαι στην πολυθρόνα για να θαυμάσεις, τον χορό και το τραγούδι. Τι να πει κανείς για το σόλο της Νάντιας Κοντογεώργη, για τον Ιάσονα Μανδηλά, για το ασύλληπτο δίδυμο Θανάση Αλευρά και Δημήτρη Ναλμπάντη (που έδωσαν άρτια το Brush up your Shakespeare), για την τόσο συγκινητική παρουσία του Κώστα Βουτσά, για την έμπειρη πρόζα του Χάρη Ρώμα, για τους εξαίρετους Γιάννη Φίλια, Μιχάλη Ψύρρα, Κωνσταντίνα Τσιριμώνα, Απόστολο Ψυχράμη και όλους τους χορευτές που θέλουμε να βλέπουμε σε τέτοιου επιπέδου παραγωγές.
Το «Kiss me Kate» πρέπει να μπει σταθερά σε ρεπερτόριο. Ηταν απόλαυση.