ΡΕΝΕ ΤΕΪΛΟΡ – ΤΖΟΖΕΦ ΜΠΟΛΟΝΙΑ
Ηρθες και θα μείνεις…
σκηνοθ.: Γρηγόρης Βαλτινός
θέατρο: Ιλίσια
Η πλειονότητα των Αμερικανών θεατών θεωρεί μια δίωρη παράσταση –όπου εμφανίζονται δύο μόνο ηθοποιοί με τα ίδια καθημερινά ρούχα σε όλες τις πράξεις και το ίδιο σκηνικό απ’ την αρχή ώς το τέλος– συνώνυμο της θεατρικής πλήξης. Γίνεται μάλιστα αναφορά γι’ αυτό και στο ίδιο το έργο, που κινείται στον χώρο του θεάματος και των κανόνων του. Οι Ελληνες θεατές, συνηθισμένοι στα πρωταγωνιστικά ζεύγη, στα ολιγοπρόσωπα έργα, ακόμα και στους μονολόγους τελευταία, έχουν άλλα στάνταρντ για τη θεατρική πλήξη. Ακόμη και το 1982 στη πρώτη ελληνική παρουσίαση του έργου (θέατρο Διονύσια, με Παπαμιχαήλ, Δανδουλάκη) δεν αποτελούσε πρόβλημα εάν οι αγαπημένοι ηθοποιοί ήταν δύο ούτε ο αριθμός των σκηνικών και κοστουμιών τους, ενώ για την Αμερική η επιτυχία ενός τέτοιου έργου αποτέλεσε εξαίρεση, αν όχι καινοτομία.
Η παράδοξη κωμωδία του ζεύγους Τέιλορ/Μπολόνια, συγγραφέων και ηθοποιών, δεν υπακούει σε καμιά πεπατημένη αλλά αντλεί από κάποιες και πάει κόντρα σε πολλές. Ισως αυτή να είναι και η αξία, το γούστο και η ανθεκτική γοητεία του. Η μεταφραστική σφραγίδα του Μάριου Πλωρίτη αντιληπτή στην απροβλημάτιστη ροή του ζωντανού διαλόγου και σε όλες σχεδόν τις παραδοξολογίες που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν το στατικό έργο να «καθίσει».
Η παράσταση αρχίζει ορμητικά στο στενό προσκήνιο εμπρός σε κλειστή αυλαία, όπου γίνονται ακροάσεις ηθοποιών για ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό, με όλη την ευγενική ή αγενή τελετουργία τους. Η όμορφη, άγνωστη ηθοποιός Λόρα Μπλάου εισβάλλει από την πλατεία και οδηγούμενη από τον βοηθό παραγωγής Τζέρι (Στάθης Νικολαΐδης) ετοιμάζεται για την ακρόαση που ποτέ δεν κάνει επειδή… κάνει τα δικά της.
Μιλάει με το κοινό, ρωτάει, απαντάει και δίνει για εμάς μια μικρή, σπινθηροβόλα σόλο περφόρμανς. Ομως όχι και για τους αρμόδιους της ακρόασης, που την απορρίπτουν. Μόνον ένας τους, ο παραγωγός Βίτο Πινιόλι, αφού σβήσει ο προβολέας την προσεγγίζει, της λέει πως θα της βρει κάτι άλλο καθώς διαβλέπει ταλέντο, ζητάει το τηλέφωνό της και φεύγει. Η γοητευμένη Λόρα, που οσμίζεται πως δεν πρόκειται ποτέ να της τηλεφωνήσει, του ζητάει να μοιραστούν το ταξί και καταλήγουν στο μοναχικό διαμέρισμά της, όπου ως ακούσιος εραστής και άτυπα φυλακισμένος της περνάει μαζί της την παραμονή των Χριστουγέννων και πολλά ακόμη.
Ολη η τόλμη, η τέχνη και η γοητεία του έργου βρίσκεται στα λιγότερο ή περισσότερο εξωφρενικά, πιστευτά ή απίστευτα επινοήματα της Λόρας προκειμένου να μην αφήσει τον άλλοτε ευγενικό και ανεκτικό, άλλοτε έξαλλο Βίτο να φύγει από το διαμέρισμά της. Εδώ και η πρόκληση για τη σκηνοθεσία στην οποία ανταποκρίθηκε ο Γρηγόρης Βαλτινός με μικρές μόνον απώλειες ενδιαφέροντος, επαναλήψεις και πλατειασμούς λίγο μετά το διάλειμμα. Οι ρυθμοί ήταν από τα ατού της σκηνοθεσίας, μαζί με τις ακαριαίες αντιδράσεις, το φυσικότατο πλασάρισμα των αστείων υπεκφυγών, άλλοτε ευρηματικών κι άλλοτε κοινότατων αλλά με πειστικότητα ειπωμένων.
Η Ζέτα Μακρυπούλια ως Λόρα Μπλάου χάρισε στο έργο απολαυστική ερμηνεία, αμεσότητα και σκηνική ευφυΐα. Η απουσία κοκεταρίας ενίσχυε την αστεία γοητεία της, η σβελτάδα της αεικινησίας της συνόδευε απολαυστικά την πυρετική αγωνία μιας τολμηρής, ευφάνταστης αλλά και απελπισμένης γυναίκας να διώξει την απομόνωση, την ανειλικρίνεια, την έλλειψη συντροφικότητας από την τέχνη και τη ζωή της. Οι συγγραφείς προφανώς κάνουν μια ελαφρώς παραφθαρμένη αναφορά στη Λόλα Μπλάου από το γνωστό έργο του Αμερικανού, αυστριακής καταγωγής Γκέοργκ Κράισλερ (1922-2011) «Απόψε: Λόλα Μπλάου, ένα μιούζικαλ για μια γυναίκα και δύο πιάνα», όπου η ομώνυμη τραγουδίστρια, λίγο πριν από την πρώτη της εμφάνιση στην Αυστρία, το 1938, αναγκάζεται, κυνηγημένη από τους ναζί και τον φθόνο των συμπατριωτών της, να διαφύγει πρώτα στην Ελβετία και μετά στη Νέα Υόρκη όπου αναγνωρίζεται ως μεγάλη σταρ και σύμβολο του σεξ.
Ο Βίτο του Βαλτινού έπεισε με την άνεση, τις αυθόρμητες αντιδράσεις, τις αστείες ατάκες της απελπισίας του, ακόμη και με τον αιφνιδιασμό της μεταστροφής του, στην καλή παράσταση που επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά.