Ποιες είναι οι φάσεις της μετανάστευσης σ’ αυτόν τον τόπο; Από τις αρχές του 20ού αιώνα, πολλοί άνθρωποι ξενιτεύτηκαν για πολλούς και διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Κυρίως για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους. Για λόγους έκτακτης ανάγκης του καθενός που έφευγε οπωσδήποτε.
Ολες αυτές τις μικροϊστορίες τις έχει υποδεχθεί η τέχνη με πολλούς τρόπους. Με το τραγούδι, με τον κινηματογράφο, με το θέατρο. Και μια που κι αυτά τα χρόνια, τα σύγχρονα, νέα κύματα φυγής βιώνει η ελληνική κοινωνία, η τέχνη πάλι έρχεται να το αποτυπώσει.
Αυτή την περίοδο δύο έργα μιλούν άμεσα για τη φυγή στο εξωτερικό των νέων ανθρώπων, που λόγω της οικονομικής κρίσης αναζητούν νέες ευκαιρίες και δυνατότητες. Το πρώτο ολοκληρώνει την ερχόμενη Κυριακή (25 Οκτωβρίου) τις παραστάσεις του: είναι το έργο του Ανδρέα Φλουράκη «Θέλω μια χώρα» και η Μαριάννα Κάλμπαρη στη σκηνή της οδού Φρυνίχου έχει στήσει το κατάστρωμα ενός πλοίου, ενός σύγχρονου «Ματαρόα», που είναι γεμάτο νέους ανθρώπους.
Η δεύτερη παράσταση μόλις ξεκίνησε την πορεία της στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Είναι το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Καγκουρώ» και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς εκμεταλλεύτηκε με ευφάνταστο τρόπο τις πολλές ιστορίες των προσώπων του έργου. «Το έργο του Βασ. Κατσικονούρη είναι γραμμένο στο εδώ και τώρα. Είναι μια ιστορία που κάπου την έχεις ακούσει». Ο κεντρικός ήρωας, ο Ορφέας (ο Γιώργος Παπαπαύλου παίρνει το έργο πάνω του), περιμένει να δει αν από την καταργηθείσα Δημοτική Αστυνομία θα πάρει μετάταξη για άλλη θέση. Δηλαδή αυτό περιμένει ο πατέρας του (Χρήστος Σαπουντζής, εξαιρετικά ώριμος). Ο ίδιος θέλει να φύγει για την Αυστραλία με τον θείο του (μια φιγούρα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο ο Σπύρος Τσεκούρας). Κι εκεί αναδεικνύονται τα οικογενειακά απωθημένα και οι κρυμμένες πληγές. Ο Ορφέας αγαπάει πολύ τη Μαρίνα (Λένα Δροσάκη, μαγική στη σκηνή που «παίζει» το αμερικανικό μιούζικαλ). Και κάπου στο φόντο, παρών αλλά άφαντος, ένας περίεργος τύπος, έγκλειστος στις φυλακές Δομοκού (ο Μελέτης Ηλίας δεν βγάζει άχνα σ’ όλο το έργο. Μόνο στο τέλος. Λίγο. Αλλά παίζει, παράλληλα με όλους, τον δικό του ρόλο). Τα σκηνικά της Δήμητρας Λιάκουρα είναι ευφυή και τονίζουν τον εγκλωβισμό. Και η παράσταση του Δημήτρη Μυλωνά θίγει θέματα επίκαιρα με πικρό χιούμορ. Και θυμίζει στον καθένα διάφορα.