Στο θέατρο προτιμώ να πηγαίνω απροετοίμαστη, «αδιάβαστη», για να έχω χώρο να εισπράξω ό,τι δω. Ετσι ακριβώς πήγα και την περασμένη Τρίτη το βράδυ να δω την παράσταση που έστησε ο Δημήτρης Καραντζάς στο θέατρο «Ροές» έχοντας ως πρώτο υλικό το όψιμο έργο του Χάρολντ Πίντερ «Τέφρα και σκιά», τους ηθοποιούς Χρήστο Λούλη και Εύη Σαουλίδου και τη μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη στη διάθεσή του. Η επιλογή του κουβαλούσε έτσι κι αλλιώς μεγάλα βάρη. Την υπογραφή του συγγραφέα του, κατ’ αρχήν. Και την παράσταση -στο ίδιο έργο- που είχαν παρουσιάσει 15 χρόνια πριν ο Λευτέρης Βογιατζής και η Ρένη Πιττακή.
Πηγαίνοντας προς τις θέσεις μας είχαμε την ευκαιρία να δούμε το σκηνικό (Ιωάννα Τσάμη): μια μικρή «νησίδα» (ρωγμή;) καλυμμένη με λευκή άμμο. Μια εικόνα που παρέπεμπε τόσο στο μέσα όσο και στο έξω ενός μεσοαστικού σπιτιού, κάπου στην Αγγλία. Οταν τα φώτα σβήνουν, περνάει αρκετό διάστημα μέχρι να ξεκινήσουν οι διάλογοι αυτού του ζευγαριού. Είναι φανερό από την αμηχανία και των δύο ότι θέλουν ν’ αρχίσουν μια κουβέντα, αλλά δεν ξέρουν πώς. Ο Χρ. Λούλης χτυπάει ρυθμικά και νευρικά τα δάχτυλά του στην πλάτη της πολυθρόνας. Το άλλο μέλος του ζευγαριού κάθεται ασάλευτο. Μόνο τα μάτια της διαρκώς κάτι αναζητούν…
Σιγά σιγά, άτσαλα, αδέξια, με μικρές δόσεις σαρκασμού, αυτοσαρκασμού και ειρωνείας εκατέρωθεν, αρχίζουν μια μορφή διαλόγου. Ενας αόρατος παλιός εραστής φαίνεται να είναι στην αρχή η διελκυστίνδα ανάμεσα στο ζευγάρι… Η γυναίκα με σαδισμό περιγράφει στον άνδρα πόσο ωραία περνούσε με τον εραστή. Ο καθένας συνεχίζει να κουβαλάει την υστερία και τους φόβους του και επιδιώκει να συζητήσουν. Οι μνήμες από κάτι γενικό, συλλογικό, μπαίνουν κι αυτές στην κουβέντα, τεθλασμένες, αδέξιες, ανολοκλήρωτες. Αλλά οδυνηρές. Οσο οδυνηρές είναι και οι σιωπές, που «ακούγονταν» πιο αιχμηρές κι από τους διαλόγους. Ωσπου, ένα τραγούδι που σιγοψιθυρίζει ο ένας, περνάει στο στόμα του άλλου και το νήμα πιάνεται. Γιατί κάτι δεν τελειώνει για πάντα, όπως υποστήριξε ο άνδρας. «Τελειώνει και πάλι· τελειώνει και πάλι· τελειώνει και πάλι», όπως αντέτεινε η γυναίκα. Και οι διαπροσωπικές σχέσεις, και οι κακές στιγμές της μεγάλης και της μικρής ιστορίας των ανθρώπων. Γιατί πολλά είναι που τελειώνουν και ξαναρχίζουν. Και πάλι, και πάλι.
Ο Δημήτρης Καραντζάς καθοδήγησε δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς στην ψίχα του έργου του Πίντερ, χωρίς να προδώσει ούτε τους ρυθμούς του ούτε τις σιωπές του ούτε την αδυσώπητη ευαισθησία του. Προσθέτοντας ίσως μερικές δόσεις ειρωνείας. Μια παράσταση, που παρά τη μικρή της διάρκεια έχει τεράστια πυκνότητα. Και είναι από αυτές που θέλεις να ξαναδείς.