Ενα φεστιβάλ που εκ πρώτης όψεως είναι γεωπολιτικό (αναφέρεται δηλαδή σε συγκεκριμένες περιοχές του παγκόσμιου χάρτη). Συνομιλεί όμως, μέσω της τέχνης, με τους τρόπους που ο τόπος που ζει ο κάθε καλλιτέχνης επηρεάζει όσα τον εμπνέουν και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Από αύριο, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά και εκτός Στέγης, και μέχρι τις 29 Νοεμβρίου, το τμήμα του παγκόσμιου χάρτη που θα φέρει στην Αθήνα την τέχνη του και τους προβληματισμούς του, είναι οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, για την ακρίβεια τέσσερις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Τίτλος αυτής της δράσης, που φιλοξενείται για τρίτη φορά στη Στέγη, είναι «Transitions» και με το φετινό της ταξίδι η Στέγη ολοκληρώνει την περιπλάνησή της που ξεκίνησε από τα Βαλκάνια, συνεχίστηκε στη Λατινική Αμερική και τώρα στην Κεντρική Ευρώπη.
Πώς βιώνουν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες (Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία) τη μετάβασή τους από τον ολοκληρωτισμό σε σύγχρονες νεοφιλελεύθερες οικονομίες και κοινωνίες; Πώς αποτυπώνεται αυτό στο θέατρο, τον χορό, τα εικαστικά; Τι μορφή αποκτά το σύγχρονο πολιτικό θέατρο; Πόσο ζωντανός είναι ο ακτιβισμός στην τέχνη;
Το φετινό φεστιβάλ «Transitions 3» ξεκινά αύριο με την παράσταση του Ούγγρου Αρπαντ Σίλινγκ, «Η μέρα της οργής» (11, 12/11), που είναι εμπνευσμένη από ένα πραγματικό γεγονός. Αρκετές από τις παραστάσεις που θα δούμε, άλλωστε, εμπνέονται από πραγματικά γεγονότα, που είτε αφορούν τους ίδιους τους καλλιτέχνες είτε πρόσωπα του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος, όπως η περίπτωση του Πολωνού περφόρμερ Βόιτεκ Ζιεμίλσκι, που έμαθε το 2006 ότι ο παππούς του ήταν για πολλά χρόνια συνεργάτης της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας.
Χθες στη συνέντευξη Τύπου παρών ήταν ο Ούγγρος Αρπαντ Σίλινγκ, ενώ άλλοι καλλιτέχνες που δουλειές τους θα δούμε στο πλαίσιο του φεστιβάλ συνομίλησαν με την καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, Κάτια Αρφαρά, μέσω skype. Στην περίπτωση του Ρουμάνου Dan Perjovschi, τον λόγο πήρε και ο γάτος του, που ανέβηκε στην αγκαλιά όπως καθόταν στο γραφείο του στη Ρουμανία.
Η Κάτια Αρφαρά, που έχει παρακολουθήσει τις μικρές και τις μεγάλες σκηνές αυτών των χωρών, λέει ότι «η νέα γενιά δημιουργών της Κεντρικής Ευρώπης ισορροπεί ανάμεσα στα κλασικά κείμενα της στιβαρής λογοτεχνικής τους παράδοσης και σε πειραματικές, μεικτές φόρμες που κινούνται στα όρια του κινηματογράφου, της θεατρικής εγκατάστασης, της περφόρμανς και του θεάτρου ντοκουμέντου». Και μέσα απ’ όλα αυτά ανιχνεύουν το μέλλον τους.