Η απογευματινή παράσταση του Σαββάτου για τον «Φάουστ» του Γκαίτε, που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, προστέθηκε για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη ζήτηση εισιτηρίων. Και το περασμένο Σάββατο, δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, η υπέροχη αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά ήταν σχεδόν γεμάτη. Με θεατές όλων των ηλικιών. Που έφταναν από διάφορες περιοχές της Αθήνας, αλλά και από τις γειτονιές του Πειραιά. Γιατί το Δημοτικό Θέατρο, στη νέα φάση της μεγάλης διαδρομής του, έχει γίνει προορισμός για πολλούς. Και υπό τη διεύθυνση του Νίκου Διαμαντή, εδώ και περίπου έναν χρόνο, έχει εντάξει πολλά και διαφορετικά θεάματα στο πρόγραμμά του. Για μικρούς θεατές, για ευρύ κοινό, για απαιτητικούς θεατές.
Αυτή την περίοδο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά φιλοξενεί τον «Φάουστ» (μέχρι 31/1/16), την παράσταση για μικρούς «Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος», ακόμη μία παράσταση που υπογράφει η Λίλλυ Μελεμέ για νέους θεατές και με τίτλο «Μια μέρα στο θέατρο» και την έκθεση του Χρήστου Χρυσόπουλου μέχρι τις 3/1/16. Και μόλις ανακοίνωσε την επόμενη μεγάλη παραγωγή του, που θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Φεβρουαρίου: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και μετάφραση Δημ. Βικέλα.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου έχει αποδείξει, με την πορεία της μέχρι σήμερα, ότι δεν διστάζει να καταπιάνεται με δύσκολα εγχειρήματα – αυτή τη φορά με το κλασικό έργο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε «Φάουστ». Στηρίχθηκε στην έμμετρη μετάφραση που υπογράφει ο σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος. Είναι μια καλοκουρδισμένη παράσταση, με άψογο στήσιμο – δίνει πάντα μεγάλη σημασία στις σκηνοθεσίες της η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο εικαστικό σημείο της παράστασης. Και παρότι διαρκεί δυόμισι ώρες με ένα μικρό διάλειμμα, ο κόσμος δεν διστάζει. Και σπεύδει.
Εμπιστεύτηκε σε δύο έμπειρους ηθοποιούς τους δύο κεντρικούς ρόλους: τον Φάουστ υποδύεται ο Νίκος Κουρής και τον πανούργο και αεικίνητο Μεφιστοφελή ο Αργύρης Πανταζάρας (που κάνει τα πάντα πάνω στη σκηνή ή πάνω στο πατάρι). Αυτό το πατάρι, που άλλοτε συμπιέζει τον Φάουστ, άλλοτε είναι διέξοδος, άλλοτε είναι κατηφόρα και όλεθρος, έχει ιδιαίτερα κεντρικό ρόλο στην παράσταση (σκηνικά Εύα Μανιδάκη) και συνομιλούσε –κάποιες στιγμές πολύ έντονα– με τα κεκλιμένα επίπεδα των παραστάσεων του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου έστησε και έχτισε μια παράσταση που βασίστηκε πολύ στη δυναμική και στην κινητικότητα των ηθοποιών της και των 30 σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου που εμφανίζονται στην οργιώδη Βαλπουργία Νύχτα. Ομως η παράσταση είχε περισσότερο σφρίγος και δυναμισμό και λιγότερο βάθος. Σαν να διηγήθηκε απλώς την ιστορία του Φάουστ και όχι τα πολλά επίπεδα αυτού του εμβληματικού έργου. Σαν να επέλεξε να κάνει μια παράσταση που να μπορεί να την παρακολουθήσει και ο εκπαιδευμένος και ο απαίδευτος θεατής. Ο ρόλος όμως ενός Δημοτικού Θεάτρου, όπως αυτό του Πειραιά, είναι να στήνει ένα πρόγραμμα που να μπορεί να ικανοποιεί όλα τα είδη του κοινού του, αλλά και να κάνει γνωστά στο ευρύτερο κοινό κλασικά εμβληματικά κείμενα. Οπως ο «Φάουστ».