Με τον Σαίξπηρ και πάλι καταπιάνεται ο Γιάννης Χουβαρδάς, επιστρέφοντας στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Το σύμπαν του «Ριχάρδου Γ΄» στήνεται στη σκηνή, στον εξώστη, στην πλατεία. Οι ηθοποιοί της παράστασης αλωνίζουν όλο τον χώρο, φορώντας μεγάλες κόκκινες γόβες, εγκλωβίζονται στα δώματα και στα τείχη του παλατιού, συνωμοτούν, μηχανορραφούν, δολοφονούν, ερωτεύονται, ταξιδεύουν, επιστρέφουν. «Τι νέα από το κράτος μας που παραπαίει;» είναι μία από τις φράσεις που ακούγονται (η μετάφραση του Νίκου Χατζόπουλου ρέουσα και αποτελεσματική) και δεν είναι η μόνη στιγμή που όσα διαδραματίζονται επί σκηνής μάς θυμίζουν πολλές από τις σύγχρονες καταστάσεις.
Κυρίαρχη μορφή ο ραχιτικός, εμπαθής και πανούργος Ριχάρδος Γ΄, που βρίσκει την πιο ταιριαστή του αναπαράσταση στο πρόσωπο και στο σώμα του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί για τις ανάγκες του ρόλου. Ενας εγωπαθής ηγεμόνας, το «εγώ» ακούγεται πολλές φορές στον λόγο του, ένας άνθρωπος στρεβλός, ημιτελής, ακανόνιστος. Που διψάει για εξουσία και για να την αποκτήσει καταφεύγει στη δύναμη του σπαθιού του ή στο ψέμα και στον δόλο.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς επέλεξε είτε μέσω της μουσικής με την οποία έντυσε την παράσταση (την επιμελήθηκε ο Δημοσθένης Γρίβας και παρέπεμπε σε ήχους της δεκαετίες του ’60 και του ’70, σε ήχους ροκ και κάντρι), είτε μέσω των κοστουμιών των ηθοποιών, με την υπογραφή της Ιωάννας Τσάμη (αρκετά από αυτά σάρκαζαν την επίδειξη, την αλαζονεία, το κιτς της έπαρσης και της εξουσίας), είτε μέσω της καρτουνίστικης κίνησης πολλών από τους χαρακτήρες, να σαρκάσει και να απογυμνώσει τις σκοτεινές πλευρές της εκάστοτε εξουσίας.
Οι θεατές σ’ αυτή την παράσταση γελούν πολλές φορές, όπως γελά κανείς όταν βλέπει ότι είναι μακριά του ο κίνδυνος και η αποφορά των επικίνδυνων πρακτικών και τακτικών.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς έστησε μια παράσταση που είχε στόχο, είχε σκέψη, είχε σχεδιασμό. Οπως συνήθως. Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς του ανταποκρίθηκαν σ’ αυτήν τη διαφορετική ανάγνωση του σαιξπηρικού Ριχάρδου. Είναι μια παράσταση η οποία κάνει δώρο στον θεατή το κείμενο και τον σαρκασμό, και τον προτρέπει να σκεφτεί, να παραλληλίσει. Οπως όταν ακούγεται η φράση: «Μέρες διχόνοιας και ταραχής καταραμένης. Ο εαυτός ενάντια στον εαυτό»… Και οι δυόμισι ώρες περνούν πολύ εύκολα.