Πικ νικ στη «Ραγισμένη καρδιά»

Πικ νικ στη «Ραγισμένη καρδιά»

3' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ

Μια υπέροχη Κυριακή για εκδρομή

σκηνοθ.: Βασίλης Νικολαΐδης

θέατρο: Φούρνος

Η «Ομάδα ’92» με εμψυχωτή και σκηνοθέτη τον Βασίλη Νικολαΐδη συνεχίζει (μετά το «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ») την ανήσυχη και καρποφόρα αναζήτησή της με ένα ιδιαίτερο έργο του Ουίλιαμς (1979) σε μια σεζόν που τον τιμά με πέντε τουλάχιστον παραστάσεις έργων του. Το μεγάλο μονόπρακτο που επέλεξε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια κωμικοδυνηρή, αυτοσαρκαστική αναδρομή στα έργα της ακμής του, τέσσερα χρόνια πριν πεθάνει όπως οι ηρωίδες του: έρημος, άρρωστος, ξεπεσμένος, αβοήθητος σε ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Αλλοι λένε, με σφηνωμένο στον λαιμό του ένα βούλωμα από φάρμακο. Αλλοι πάλι λένε, με σφηνωμένες στο απελπισμένο του μυαλό κριτικές των τελευταίων χρόνων που αποκαλούσαν τα έργα του «μελοδράματα» και τον ίδιο «ηθογράφο του παρηκμασμένου Νότου».

Μια Κυριακή του Ιουνίου, μετά το οικονομικό κραχ της Αμερικής, κάπου στις Πολιτείες του Νότου η ρομαντική, νεάζουσα σαραντάρα Ντότι περιμένει απελπισμένα τηλεφώνημα από κάποιον, που θεωρεί σίγουρο ταίρι για τα όψιμά της ροζ φινετσάτα όνειρα. Η συνομήλικη της σπιτονοικοκυρά Μπόντι, προσγειωμένη και διαφορετικά νευρωτική, επιμένει να τη ζευγαρώσει με τον άξεστο αδελφό της, που η Ντότι βρίσκει κατώτερο των προσδοκιών της. Η Μπόντι ετοιμάζει ακάθεκτη καλάθι πικ νικ για τρεις κοντά στη λίμνη Creve Coeur (ραγισμένη καρδιά), ενώ προσπαθεί να κρύψει από την Ντότι μια εφημερίδα, ανοιγμένη στη στήλη των κοινωνικών αγγελιών. Ταυτόχρονα προσπαθεί να ηρεμήσει τους φόβους της μανιοκαταθλιπτικής Σόφι από τον πάνω όροφο, που την έχει υπό την προστασία της αλλά και ν’ αντιμετωπίσει την ωραία Ελενα, συνάδελφο της Ντότι, που εισβάλλει απρόσκλητη. Ερχεται να εισπράξει τη συμφωνημένη με την Ντότι προκαταβολή προκειμένου να εγκατασταθεί μαζί της σε καθωσπρέπει διαμέρισμα και γειτονιά. Μόνον έτσι θα μπορέσει η ίδια να μοιραστεί τα έξοδα της κοινωνικής της ανόδου αλλά και η Ντότι να ξεφύγει από το υποβαθμισμένο περιβάλλον της Μπόντι. Τέσσερις μοναχικές γυναίκες στα σαράντα προσπαθούν η κάθε μια -σύμφωνα με τον τρόπο, τα όνειρα, το επίπεδο, τους φόβους, τις νευρώσεις ή την παράνοιά τους – να υπάρξουν στην εποχή της «Μεγάλης κατάθλιψης». Συγκεντρώνουν στοιχεία από τις αθάνατες ηρωίδες του Ουίλιαμς αλλά με έναν τρόπο, που κατά τον σκηνοθέτη «ρέπει προς το γκροτέσκο και το… αλμοδοβαρικό». Το έργο έχει χιούμορ, συγκίνηση, ανθρώπινη συμπόνοια, ανατροπές και στο μικροαστικό δωμάτιο της Μπόντι (σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ) συνωστίζονται πάθη, κοινωνικές κι ερωτικές προσδοκίες, εντάσεις, αστείες καταστάσεις, υπεροψία, παράνοια, μικρόψυχοι υπολογισμοί, ανεπίδοτοι έρωτες, ήττες, συμβιβασμοί.

Ο σκηνικός χώρος του Φούρνου «παίζει» μέχρι την τελευταία του εσοχή, η κίνηση των τεσσάρων ηθοποιών εξαιρετική (Κική Σελιώνη), η ευρηματική σκηνοθεσία και αισθαντική διδασκαλία της κάθε στιγμής ενδεικτική της δουλειάς που έχει γίνει πάνω στις ηρωίδες, τις σχέσεις, τις αναφορές, τις διαφορές τους. Με μαεστρία καλύφθηκαν (υφολογικά, αισθητικά, ενδυματολογικά) τα 80 χρόνια, από τότε που διαδραματίζεται το έργο, έτσι που θα μπορούσε να συμβαίνει και σήμερα. Πολύ προσεγμένοι οι φωτισμοί του δύσκολου χώρου (Αποστόλης Τσατσάκος), ζωντανή και ρέουσα η μετάφραση (Ερρίκος Μπελιές).

Στον ρόλο της Ντότι, η Θεοδώρα Σιάρκου, έδωσε με μέτρο τη φαντασιοπληξία, τη δίψα ζωής, τη στέρηση, την αγωνία της αιώνιας νεότητας, την ώριμη παιδικότητα της νευρωτικής ηρωίδας, σχολιάζοντας ταυτόχρονα συγγένειες και αποστάσεις από τις μεγάλες, απελπισμένες ηρωίδες του Ουίλιαμς μ’ έναν εξαιρετικά προσγειωμένο και σημερινό συμβιβασμό στο τέλος. Η Μπόντι της εξαιρετικής Ευγενίας Μαραγκού ενορχήστρωνε ό,τι κινούνταν όπως και τα περισσότερα στοιχεία της κωμικότητας, του γκροτέσκο, της μητρικής δεσποτείας στη δική της πολυπράγμονα μοναξιά και νεύρωση, ενώ η Στέλλα Χατζημιχελάκη ήταν μια μοναδική Ελενα, μοναχική και τρομοκρατημένη κάτω από το υπεροπτικό της ένδυμα, αγενής, φορτική, αδίστακτη κάτω από την υστερία της τελευταίας ώρας πριν από την ορατή έναρξη της επερχόμενης φθοράς. Η Σόφι της Μαρίας Καρακίτσου, στον πιο επικίνδυνο ρόλο, κατόρθωσε να γίνει η σωματοποίηση του εφιάλτη των ηρωίδων του Ουίλιαμς με στιγμιαίες υπερβολές πολύ κοντινές στο κωμικό και το γκροτέσκο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή