Παράσταση… online σε Αθήνα, Μόναχο, Λονδίνο

Παράσταση… online σε Αθήνα, Μόναχο, Λονδίνο

3' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι παραστάσεις του πάντα συζη­τιούνται. Από το «Εγώ το θείο βρέφος», τις περίφημες «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες», τoν «Αβελάρδο και Ελόιζα» και βέβαια το «Γιοι και Κόρες», ο Γιάννης Καλαβριανός έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει το κοινό. Ο ανήσυχος γιατρός που ειδικεύθηκε στην ακτινοθεραπευτική ογκολογία, εξάσκησε την ιατρική αλλά την εγκατέλειψε για το θέατρο που επίσης σπούδασε, καταπιάνεται με πολλά.

Οσο «Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών» έχει βρει τον δρόμο της στο θέατρο Κεφαλληνίας με την Μπέτυ Αρβανίτη, ο ίδιος κάνει πρόβες στην Κύπρο για το έργο του Ταντέους Σλομποτζάνεκ «Η τάξη μας» που ετοιμάζεται για πρεμιέρα στις 26 Φεβρουαρίου στο ΘΟΚ. Συγχρόνως ετοιμάζεται για μια διεθνή συμπαραγωγή. Τρία θέατρα σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες θα δημιουργήσουν μια κοινή παράσταση, βασισμένη στις ιστορίες ανθρώπων που άφησαν το σπίτι τους και βρίσκονται είτε καθ’ οδόν και σε αναζήτηση νέας στέγης, είτε ήδη στο νέο τους σπίτι. Οι παραστάσεις θα παίζονται την ίδια στιγμή στην Αθήνα, το Μόναχο και το Λονδίνο και οι ηθοποιοί θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μέσω ζωντανής τηλεδιάσκεψης.

Τα τρία σήματα των σκηνών θα μοντάρονται και θα κωδικοποιούνται από έναν σκηνοθέτη σε ζωντανή μετάδοση και το τελικό προϊόν θα προβάλλεται μέσω ειδικού καναλιού livestream, ώστε να μπορεί κάθε θεατής -πέρα από εκείνους που θα βρίσκονται στα τρία θέατρα- να έχει οnline εικόνα των τεκταινόμενων στις τρεις χώρες. Το Pathos München στη Γερμανία, το Upstart Theatre στην Αγγλία και η Highway στην Αθήνα είναι οι συμπαραγωγοί της παράστασης. Και είναι η πρώτη φορά που ελληνική εταιρεία αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει πρόγραμμα με τη σφραγίδα του Creative Europe ως Project Leader, μας εξηγεί ο Γιάννης Καλαβριανός.

Στο μεταξύ το «The lost ring/Der Verlorene Ring» (βασισμένη στην Παραλογή του Δαχτυλιδιού από το Ο Σοφός Νάθαν του Λέσινγκ) που παρουσιάστηκε από την ομάδα Sforaris κι άλλους τέσσερις σκηνοθέτες του δικτύου mitos21 στο Βερολίνο και το Deutsches Theater Berlin, θα ανέβει στην Κοπεγχάγη και τη Βουδαπέστη. Ο Γ. Καλαβριανός έχει χρόνο και για το διδακτορικό του με θέμα: Το μοντέλο του θεάτρου «Αμόρε» και πόσο επηρέασε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Πού βρίσκει τη δύναμη για όλα αυτά; «Βαριέμαι εύκολα», απαντάει. «Επιπλέον η ιατρική μου έμαθε να παίρνω γρήγορα αποφάσεις».

Εχοντας τελειώσει με το ιδιότυπο κείμενο του Μπροχ, τη διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίνε από το μυθιστόρημα «Οι αθώοι» και την υπόθεση φασισμός, τώρα ξετυλίγει όσα θίγει ο Πολωνός, Ταντέους Σλομποτζάνεκ. Το έργο βασίζεται σε αληθινά περιστατικά που συνέβησαν το 1941 στην Πολωνία, σε μια μικρή πόλη όπου συνυπήρχαν για αιώνες καθολικοί και Εβραίοι. Ωσπου μια μέρα, οι πρώτοι έκαψαν όλους τους Εβραίους γείτονές τους σε ένα αχυρώνα. Το γεγονός «θάφτηκε» για 10ετίες μέχρις ότου μια κινηματογραφίστρια γύρισε τους «Γείτονες». Ντοκιμαντέρ που ενέπνευσε τον Σλομποτζάνεκ για το θεατρικό του «Η τάξη μας». Το ανέβασμά του το 2009 στο Λονδίνο σημείωσε επιτυχία αλλά προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στην Πολωνία, ανάμεσα στους επιζώντες.

Στο μεταξύ, το υλικό και οι ιστορίες για το κείμενο της παράστασης που ανεβαίνει ταυτόχρονα σε Αθήνα, Μόναχο, Λονδίνο, συγκεντρώνεται μέσα από συναντήσεις και εργαστήρια με μετανάστες και πρόσφυγες.

«Είναι φοβερό τι ιστορίες ακούς. Σαν να ζούμε στην ίδια πόλη με ανθρώπους που έπεσαν από άλλον γαλαξία». Περισσότερο τον συντάραξε η περιπέτεια ενός 25χρονου από το Αφγανιστάν που ανήκει στη φυλή Χαζάρα τα μέλη της οποίας δολοφονούνται επειδή είναι μειονότητα. Του έσκαψαν λάκκο να τον θάψουν ζωντανό… Ενα μόνο τραγικό περιστατικό απ’ όσα βίωσε.

Ομως, τι γοητεύει τον Γιάννη Καλαβριανό και την ομάδα Sforaris σε αυτό το θέατρο που εμπνέεται από αφηγήσεις και ντοκουμέντα; «Δεν μένουμε στο στεγνό στοιχείο της ουδέτερης καταγραφής που έχουν συνήθως οι παραστάσεις ντοκιμαντέρ. Μιλάμε για πράγματα που απασχολούν τον άνθρωπο σήμερα αλλά είναι πανανθρώπινα όχι επικαιρικά, όπως το ζήτημα της επιβίωσης. Γι’ αυτό επιμένω να επιστρέφουμε στον θεατρικό λόγο».

Από τους σκηνοθέτες που έχει αποσπάσει θερμές κριτικές στο εξωτερικό μπορεί να μιλήσει για τις διεθνείς τάσεις. «Οι Γερμανοί πράγματι βγήκαν μπροστά στο θέατρο. Το γαλλικό θέατρο αντίθετα, πάντα ήταν κουρασμένο και ακαδημαϊκό. Παλιότερα είχαμε τις βαλτικές χώρες και τα φεστιβάλ τους στα οποία ξεχώρισαν σκηνοθέτες και παραστάσεις. Ομως, σημασία έχει τι κάνουμε εμείς. Οπως είμαστε περιφερειακή χώρα στη λήψη αποφάσεων, έτσι μοιάζει να λειτουργούμε και στο θέατρο. Αυτή είναι η επίσημη γραμμή, γιατί κάποιοι καλλιτέχνες εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία που δίνει το ενδιαφέρον των ξένων για τη χώρα μας και παίρνουμε πρωτοβουλίες».

Τι σημαίνει κάνω θέατρο στην Ελλάδα; «Τα τελευταία χρόνια βλέπω πως όποιος πρόλαβε να βγει στο θέατρο βγήκε. Γίνονται αξιόλογα πράγματα αλλά νομίζω ότι ο αντίκτυπος στο συλλογικό μας, είναι ελαφρύτερος απ’ ό,τι πριν από 10 χρόνια». Λέει πως «χάθηκε ο μεσαίος χώρος στο θέατρο» επειδή δεν μπορεί ο θεατής να δει πολλές παραγωγές. «Ετσι, έχουμε παραστάσεις που πάνε σούπερ, άλλες που σέρνονται αλλά το “κουτσοκαλά” χάνεται».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή