Ενενήντα χρόνια(1926) μετά την πρώτηυποκριτική μεταφορά ,με την μορφή βωβού κινηματογράφου, το διαχρονικό φιλοσοφικό δοκίμιο του Γκαίτε ανεβαίνει με μια νέα εκδοχή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.Η ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση του κοινού, όπως προκύπτει και από την έντονη εισπρακτική επιτυχία του,οφείλεται κυρίως στον απλό δραματουργικό τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν το έργο οι πρωταγωνιστές της παράστασης.
Ο κεντρικός πυλώνας της φιλοσοφικής αναζήτησης του Γκαίτε ξεκινάει από την αμφισβήτηση της ψυχικής ισορροπίας του Φάουστ λόγω και της απόλυτης εξάρτησής του από τις επιστήμες.Ειναι ουσιαστικά ένας ανώριμος συναισθηματικά άνθρωπος και αυτό αποδεικνύεται από την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του όταν ο έρωτας ξεπροβάλλει στην ζωή του μέσω της νεαρής Μαργαρίτας.Το κεντρικό μήνυμα της παράστασης αποδίδεται στον ορθολογισμό ο οποίος σε κάποιες πτυχές της ιστορίας γονατίζει και αδυνατεί να ερμηνεύσει την ανθρώπινη συμπεριφορά.Αυτό ο Γκαίτε το ενσαρκώνει στον Φάουστ φέρνοντάς τον σε επαφή με τον διάβολο (Μεφιστοφελής) ο οποίος με την σειρά του εμφανίζει την Μαργαρίτα νεαρή κοπέλα-σύμβολο τρυφερότητας και άδολου ερωτισμού.Ετσι ο Φάουστ δείχνει συνεπαρμένος χωρίς όμως να μπορεί να διαχειρισθεί τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις του.Ο έρωτας-πηγή της ζωής είναι πολύ μακριά από την υπόσταση του Φάουστ και ο Μεφιστοφελής σωστά τον δοκιμάζει για να τον υποκινήσει.Αλλωστε στο έργο του Γκαίτε δεν χωράνε θρησκευτικοί αφορισμοί η επικλήσεις αγγελικών προσώπων.
Πολύ ανώτερη των περιστάσεων η σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου έδωσε προσωπικότητα σε όλα τα κύτταρα της παράστασης.Μεστή υποκριτική από τον Νίκο Κουρή (Φάουστ) ενώ ο Αργύρης Πανταζάρας δικαιούται το κάτι παραπάνω υποδύοντας τον Μεφιστοφελή.Μια ολοκληρωμένη παρουσία τόσω μέσω της άριστης σκηνικής του παρουσίας όσο και της υποκριτικής του η οποία παρισφρύει μέχρι τα άδυτα του ενσαρκωμένου διαβόλου (Τηλ θεάτρου 2104143300,www.ticketservises.gr)