Να τι μπορεί να συμβεί σε μια παράσταση, όταν καταργείται η κλασική σύμβαση του θεάτρου: οι πρωταγωνιστές δεν υποδύονται κάποια φανταστική ή υπαρκτή προσωπικότητα. Περιγράφουν την ίδια τους τη ζωή, με καθηλωτική ειλικρίνεια και ορμητική αφήγηση. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αντιστροφή, όπου «υποβολέας» είναι η ίδια η πραγματικότητα και ο ηθοποιός είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο γνώριμος, ο κοντινός μας, ο αυθεντικός δρων μιας κατάστασης. Και έτσι το συναίσθημα που γεννιέται στον θεατή έχει κάτι καθαρό και ολόκληρο. Συγκινείσαι γιατί εκτίθεσαι στην αλήθεια, στην προσωπική μαρτυρία. Ο Ανέστης Αζάς και ο Πρόδρομος Τσινικόρης, επηρεασμένοι από το «Θέατρο της Πραγματικότητας» και την παλαιότερη συνεργασία τους με την πρωτοποριακή ομάδα Rimini Protokoll, έκαναν πάλι ένα μικρό θαύμα στη Στέγη. Mετά το «Τηλέμαχος – Should I Stay or Should I Go? » το 2013, επιστρέφουν στη Συγγρού με το έργο «Καθαρή πόλη», που ανεβαίνει μέχρι και αυτήν την Κυριακή. Πρωταγωνιστούν πέντε αλλοδαπές καθαρίστριες από διαφορετικές χώρες, οι οποίες εργάζονται στην Αθήνα. Η Βουλγάρα Ροζίτσα, η Φιλιππινέζα Φρένταλιν, η Αλβανή Ντρίτα, η Νοτιοαφρικανή Μέιμπλ και η Ουκρανή Βαλεντίνα μιλούν για την άφιξή τους, τις μικρές και μεγάλες περιπέτειες της εγκατάστασης, τη γνωριμία με τους Ελληνες, τις προσδοκίες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις.
Βίοι παράλληλοι
Οι δύο ταλαντούχοι σκηνοθέτες (που έχουν μετακομίσει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού) διερευνούν μέσα από τη γυναικεία μετανάστευση τη διάσταση της έννοιας του «καθαρού» όπως ορίστηκε μέσα από τη ναζιστική ιδεολογία, σχολιάζοντας με ευφυΐα αλλά και με εγρήγορση φαινόμενα της εποχής μας. Χάρις στην εξαιρετική επιλογή των πρωταγωνιστριών, εικονογραφούν καταστάσεις χωρίς στόμφο αλλά με χιούμορ και αμεσότητα.
Στα 75 λεπτά της παράστασης ξεδιπλώνονται οι παράλληλοι βίοι των γυναικών και αναδεικνύονται πλευρές της σύγχρονης καθημερινότητας που μπορεί να μην είναι βολικές ή κολακευτικές για εμάς, όπως η σεξουαλική παρενόχληση, οι επιχειρήσεις «σκούπα», η απόκτηση των νόμιμων εγγράφων για την παραμονή και την εργασία, η απειλή της Χρυσής Αυγής. Κυρίως τα στερεότυπα για το χρώμα, το φύλο, τη θέση της γυναίκας. Ολα αυτά, ειπωμένα με κουράγιο, με το μεγαλείο της φυσικότητας, με ελληνικά που έχουν ξενική προφορά και χαριτωμένα λάθη, με αποστάγματα σοφίας.
Βλέπουμε τις (καθημερινές) ηρωίδες να μοιράζονται γεγονότα, να μιλούν στα παιδιά και στους συγγενείς τους, να περιγράφουν την πόλη μας, τα σπίτια μας και τα χούγια μας. Και μέσα από τη λυτρωτική τους αφήγηση καθρεφτίζεται ο σημερινός μας εαυτός, μια χρήσιμη αντανάκλαση για το τι μας συνέβη και φτάσαμε ώς εδώ. Στο τέλος εισπράττουν ένα από τα πιο θερμά χειροκροτήματα που έχω ακούσει και το δικαιούνται πλήρως. Chapeau!