Οταν μήνες πριν, όσο ακόμη έκανε πρόβες με τον Γιάννη Χουβαρδά για τον «Ριχάρδο Γ΄», την ειδοποίησαν ότι την αναζητεί ο διευθυντής του Εθνικού, ο Στάθης Λιβαθινός, στο γραφείο του, η Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη υπέθεσε ότι ίσως της δοθεί μια θέση στον χορό. Σε κάποια από τις θερινές παραγωγές του θεάτρου. Μετά τη συνάντησή τους, χωρίς να γνωρίζει αν πρόκειται για παράσταση αρχαίου δράματος ή αττικής κωμωδίας, βάλθηκε να ετοιμάσει ένα μονόλογο. Σε ένα βράδυ έμαθε την Κλυταιμνήστρα από την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Την επομένη έβαλε τα δυνατά της, αλλά έφυγε, όπως λέει, απογοητευμένη. «Σκεφτόμουν, πώς θα μπορούσα να είμαι καλή μαθαίνοντας τον ρόλο σε ένα βράδυ;». Οταν της ανακοινώθηκε ότι θα παίξει στα 25 της την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «τρελάθηκα από τη χαρά μου». Συμπαραγωγή της πρώτης κρατικής σκηνής με το ΚΘΒΕ και τον ΘΟΚ.
Για να αντιμετωπίσει το ντεμπούτο της στο αργολικό θέατρο, πήγε πρώτα μόνη της ώς εκεί για αναγνώριση. «Ενιωθα σαν μυρμήγκι». Τη δεύτερη φορά τα συναισθήματα ήταν διαφορετικά. Με όλο τον θίασο ένιωθε ασφάλεια, ηρεμία. «Θέλω να παίξω καλά. Κυρίως να είναι συνολικά μια δυνατή παράσταση», λέει στην «Κ», με άγχος, όσο πλησιάζουν οι μέρες. «Φυσικά έχω αγωνία για το πλήθος που θα βλέπω ψηλά. Νιώθω όμως και χαρά».
Η «Αντιγόνη» που θα ερμηνεύσει στις 15,16/7 στην Επίδαυρο δεν έχει σχέση με την ηρωίδα που διδάχθηκε στο σχολείο. «Τότε την έβλεπα με μια αφέλεια. Η καλή Αντιγόνη και ο κακός Κρέων. Τη θεωρούσα κάπως αγοροκόριτσο. Τώρα μου φαίνεται διάφανη και πολύπλευρη. Είναι μια ηρωίδα που δημιουργείται μέσα στο έργο, έτσι με καθοδηγεί ο Στάθης Λιβαθινός. Δεν είναι η επαναστάτρια που ξεκινάει με το λάβαρο στα χέρια, αλλά ένα κορίτσι που καλείται να πάρει μια απόφαση. Αλλά αυτό το κάτι μέσα της, σιγά σιγά, γίνεται τεράστιο και δεν αφορά μόνο τον αδερφό της, τον άταφο Πολυνείκη. Είναι μια διεκδίκηση προσωπικής ελευθερίας. Εχω διαβάσει πολλές αναλύσεις. Αλλοι στέκονται στις αξίες, στη σύγκρουση των ηθικών άγραφων νόμων με τους νόμους του κράτους. Αλλοι τονίζουν ότι η ηρωίδα παίρνει την απόφαση συναισθηματικά από αγάπη για τον αδερφό της και στο διάβα της βρίσκει τα επιχειρήματα. Στις πρόβες με τη συνάδελφό μου, τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου, λέγαμε ότι η Ισμήνη μιλάει πρώτη για τους χθόνιους θεούς, βάζει τα σκαλιά για να πατήσει η Αντιγόνη. Νομίζω ότι αδικούμε τους ανθρώπους αν θεωρούμε ότι υπάρχουν οι αποφασισμένοι-δυνατοί και οι αναποφάσιστοι-αδύναμοι. Οι πρώτοι αποφάσισαν γιατί συνάντησαν κάποιον. Θέλω να πω δεν είμαστε μόνοι μας».
Η ηρωίδα του Σοφοκλή συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Κρέοντα ο οποίος, τηρώντας τους νόμους της πολιτείας, την καταδικάζει σε θάνατο. Διατάζει να θαφτεί ζωντανή σε μια σπηλιά. Ποια θα μπορούσε να είναι η Αντιγόνη σήμερα, τη ρωτάω. «Ενας συνάδελφος, όταν του έλεγα πόσο αγχωμένη είμαι, μου είπε: “Σκέψου λίγο, η Αντιγόνη θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα”. Μου άρεσε η ματιά του. Στο μυαλό μου όμως έρχεται και μια άλλη γυναίκα. Μια μαρμάρινη μορφή που έβλεπα στον διάδρομο του Εθνικού δίπλα στις προτομές της Παξινού, του Μινωτή, του Γληνού. Μου είπαν ότι είναι η Ελένη Παπαδάκη, δεν γνώριζα την ιστορία της. Οταν πληροφορήθηκα τη ζωή της, έπαθα σοκ. Νομίζω ότι αυτή η γυναίκα φέρ θηκε πραγματικά σαν Αντιγόνη».
Η Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη δεν ήταν από τα παιδιά που αναζήτησαν το θέατρο νωρίς. Πρώτα στη ζωή της μπήκε η μουσική. «Εξωστρεφής, αλλά και ντροπαλή. Τσαμπουκαλού αλλά όχι το κέντρο της παρέας, συναισθηματική, λίγο γκρινιάρα, με πολλή ενέργεια», συστήνεται. «Μου άρεσε από μικρή να καταπιάνομαι με πολλά. Βιολί, στίβος, μπάσκετ. Θα μου πείτε: 1,60! Επαιζα πλέι μέικερ. Α, και πιάνο». Βέβαια, για να ασχοληθείς με το βιολί τόσο νωρίς, απαιτείται πειθαρχία. «Υπομονή και γερά νεύρα για όσους σε ακούν», γελάει. «Σκεφτείτε την οικογένειά μου. Αρχισα βιολί στα τεσσεράμισι, το σταμάτησα στα 13, συνέχισα στα 18, το σταμάτησα στα 20. Το αγαπώ πολύ, παίζω αρκετά καλά, αλλά δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Το αφήνω και το πιάνω. Η μουσική για μένα είναι βατήρας. Τη μισή μέρα ακούω και παίζω μουσική. Με ενεργοποιεί, με κινητοποιεί, με καταλαβαίνει. Ακουμπάω πάνω της».
Ενα ανεξήγητο θράσος
Το θέατρο το ερωτεύθηκε στο λύκειο. «Δεν θα γινόμουν ποτέ γιατρός όπως οι δικοί μου, μπορεί όμως λογοτέχνης ή ψυχολόγος. Ενας φίλος μου, τότε, μου μιλούσε συνέχεια για πρόβες, διαλόγους, για “κάτι σημαντικό”. Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό, αναρωτιόμουν». Μια αντικατάσταση που δεν έκανε στον όμιλο του Κολλεγίου την… τρέλανε. «Βλέπετε η κοπέλα που επρόκειτο να αντικαταστήσω τελικά τα κατάφερε και έπαιξε». Την επόμενη χρονιά, στη Β΄ Λυκείου πήρε την απόφαση να ασχοληθεί σοβαρά. Της είπαν αρχικά να παίξει στον χορό και τον ρόλο του Ερμή στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη μαζί με μια άλλη κοπέλα, την Κυριακή. «Σε εκείνη ταίριαζε γάντι. Δεν είχα το θάρρος να διεκδικήσω ούτε αυτό που ήθελα. Ταυτόχρονα όμως είχα ένα ανεξήγητο θράσος. Τελικά πήγα στη σκηνοθέτιδα και ζήτησα να μην είμαι στον ρόλο. «Θα είμαι κορυφαία στον χορό», την τρέλανα.
Σήμερα τα θυμάται και γελάει. Εκείνο που φαίνεται να θέλει να ξεχάσει είναι οι σπουδές στη Νομική Αθηνών που δεν τις ολοκλήρωσε. «Ή με το θέατρο θα ασχοληθώ ή με τη Νομική, δεν γίνεται και τα δύο». Μουτράκι στη σκηνή, πρόσωπο που σου μένει, ατίθαση, με χιούμορ και δυναμισμό στη ζωή, απαρατήρητη η Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη σίγουρα δεν περνάει. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε στην «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ που σκηνοθέτησε ο Ακύλλας Καραζήσης και μέσα σε τρία χρόνια έπαιξε στις παραστάσεις «Γειτονιά των αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Δυτική αποβάθρα» του Μπερνάρ Μαρί Κολτές, «Συγχώρεσέ με» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη (υποδύθηκε το αγόρι), «Ριχάρδος Γ΄» του Σαίξπηρ (έπαιξε έναν νεαρό υπηρέτη), «Πανηγύρι» του Δημήτρη Κεχαΐδη.
Τι ψάχνει στο θέατρο; «Θέλω να παίζω», λέει με πάθος, «όχι απλώς να υπάρχω». Αναζητάει «το παραμύθι, την τρέλα, την ποίηση και το τώρα». Μικρή, όταν πήγαινε με τους γονείς της στο θέατρο, σκεφτόταν: «Τι τυχεροί που είναι αυτοί εκεί πάνω στη σκηνή». Τώρα ξέρει ότι τυχερή είναι και η ίδια.
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 15 και 16 Ιουλίου