Είναι μεγάλη η ικανοποίηση για έναν καλλιτέχνη όταν αποθεώνεται σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο, με την Ακρόπολη φωτισμένη, με τον κόπο του να αναγνωρίζεται. Το σκέφτεται κανείς κάθε φορά που βρίσκεται ανάμεσα στο κοινό στο πέρας μιας επιτυχημένης παράστασης. Το σκεφτόμουν και προχθές, όταν έβλεπα την Κάρμεν, την Ισραηλινή μεσόφωνο Ρινάτ Σαχάμ, τον Ιταλοαμερικανό τενόρο Λεονάρντο Καπάλμπο, τον βαρύτονο Διονύση Σούρμπη, την Ισπανίδα σοπράνο Σαϊόα Ερνάντεθ και τους άλλους εξαίρετους μονωδούς, χορωδούς και χορευτές να γεύονται τον καρπό μιας μεγάλης προσπάθειας. Η «Κάρμεν», της Λυρικής Σκηνής, ήταν μια μεγάλη παράσταση. Το ένιωθες από την αρχή. Από το κέφι της ορχήστρας, με έναν Λουκά Καρυτινό να πετάει (χωρίς παρτιτούρες) ώς το σκηνικό που σταδιακά βρήκε θέση, λόγο και μέτρο, σε ένα θέαμα που ενέταξε το σήμερα διακριτικά αλλά αποφασιστικά, χωρίς ακρότητες και αισθητικές υπερβολές.
Η ματιά του σκηνοθέτη Στίβεν Λάνγκριτζ είναι στέρεη. Οσο αποχύμωνε την «Κάρμεν» από το φολκλόρ, την εικονογραφία και τα βεβαρημένα από τον χρόνο και την κατάχρηση κλισέ άλλο τόσο τη γέμιζε με μια άλλης τάξεως δύναμη, που σταδιακά σε έπειθε, σε γράπωνε, σε έπαιρνε μαζί της. Ο Λάνγκριτζ είχε την ιδέα να ξετυλίξει την ιστορία της Κάρμεν του Μπιζέ σαν μια κινούμενη πλατφόρμα αδέσμευτης από τον χρόνο και να την αφηγηθεί παράλληλα με μια χαμηλόφωνη, αλλά ενεργή, σύγχρονη σημειολογία. Τα πορτοκαλί σωσίβια, οι θαυμάσιες υδροψευδαισθητικές προβολές για το Αιγαίο, τα κοντέινερ, τα μετακινούμενα κάγκελα, τα κουβούκλια, η αίσθηση εγκλεισμού και η ανάγκη απόδρασης είχαν σωστή αναλογία. Ο Γιώργος Σουγλίδης, στα σκηνικά και τα κοστούμια, έδειξε για ακόμη μία φορά την κλάση του.
Αλλά, η «Κάρμεν», ως μια όπερα για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία, κυριαρχείται από διονυσιασμό, εξωστρεφή και υφέρποντα. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της υπερβολής, του γκροτέσκ και του προβλεπόμενου. Στην «Κάρμεν» της Λυρικής ήταν εξαρχής φανερό ότι υπήρχε αρχιτεκτόνημα, με εσωτερικές ραφές, συντονισμένο, αρτιμελές που έτεινε προς μια σύνθεση με ευρυχωρία ικανή ώστε να αναδειχθούν οι ρόλοι. Και όχι μόνο οι μεγάλοι ρόλοι, αλλά και οι μικρότεροι, όπως και η χορωδία και το μπαλέτο, που στιγμές στιγμές μάς έδωσαν κορυφώσεις απόλαυσης και ακουστικής όσο και οπτικής ευωχίας. Η κινησιολογία (Νταν Ο’ Νιλ, Φώτης Νικολάου) ήταν θαυμάσια.
Η Ρινάτ Σαχάμ έμεινε ως αξέχαστη Κάρμεν. Πλάσμα ερωτικό, με ένα κοντό, μαύρο φόρεμα, υπερχείλισε τον ρόλο. Αποθεώθηκε. Ο Λεονάρντο Καπάλμπο, ως Δον Χοσέ, ιδανικός και ως εμφάνιση και ως ερμηνεία. Θυμίζει σταρ του 1930. Ο Διονύσης Σούρμπης άψογος «τορεαδόρ», ωριμάζει πολύ ελκυστικά. Η Σαϊόα Ερνάντεθ, ως Μικαέλα, θελκτική, βαθιά, συγκινητική. Οι λαθρέμποροι (Κωστής Ρασιδάκης, Αλέξανδρος Τσιλογιάννης), σπουδαίο δίδυμο. Εξαιρετικές παρουσίες και οι υπόλοιποι: Μαρία Μητσοπούλου, Πέτρος Μαγουλάς, Ελένη Δάβου, Νίκος Κοτενίδης. Καλή επιτυχία στη σημερινή, δεύτερη διανομή.