«Δεν θα ξυπνήσουμε τις κουκουβάγιες με κάνα τραγουδάκι, να κάνουμε τους πουριτανούς να τους βγει η ψυχή; Τι λέτε, πάμε; Γλέντησε τώρα που μπορείς. Σείεται το Τσίλερ, να καούν τα βελούδα», λέει ο Σερ Τόμπι Μπελτς (Κ. Αβρακιώτης) και δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσει το «γλέντι» της «Δωδέκατης Νύχτας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά. Στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ο σκηνοθέτης βάζει ένα μεγάλο ερωτηματικό δίπλα στη λέξη «κωμωδία» και από την αρχή του έργου μάς προετοιμάζει για μία διαφορετική, πιο σκοτεινή, προσέγγιση στην ονειρική Ιλλυρία που αποτυπώνεται εικαστικά με ένα «λιβάδι» κόκκινα λουλούδια από τούλι (Κ. Μπομπότη) τα οποία ακολουθούν την πτωτική πορεία των ηρώων.
Στο έργο δύο δίδυμα αδέλφια ναυαγούν στην Ιλλυρία και η Βιόλα (Ε. Κολιανδρή) μεταμφιέζεται σε Σεζάριο για να βρει τον αδελφό της (Α. Μπαλή), ερωτεύεται τον αφέντη της Ορσίνο (Γ. Χρυσοστόμου) και παράλληλα την ερωτεύεται η Ολίβια (Ε. Σαουλίδου) και αρχίζουν τα μπλεξίματα. Η κίνησή τους μοιάζει μηχανική, τα δύο άφυλα αδέλφια δέχονται τις επιθυμίες των άλλων προσπαθώντας να εκφράσουν τις δικές τους μέσα σε μια εποχή πιεστικών κοινωνικών συμβάσεων και πουριτανών. Ο απολαυστικός Τόμπι βάζει φιτίλια και το κάπως αμήχανο πρώτο μέρος παίρνει φωτιά όσο προχωράει το έργο και αναδεικνύονται καλύτερα οι αναζητήσεις του σκηνοθέτη για το πώς προσπαθούμε να δείξουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, τις σχέσεις των δύο φύλων, την εξουσία που ασκούν ο έρωτας και η απουσία του, την αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό που δεν βγαίνει πάντα υπέρ μας. Η αθώα πλακίτσα στον τραγικό Μαλβόλιο (Νίκος Χατζόπουλος) προκαλεί τη βάναυση τιμωρία του και τα δηλητηριώδη αστεία στον Σερ Αντριου Εϊγκιουτσηκ (Μιχάλης Σαράντης) καταλήγουν προσβλητικά και πικρά. Ολα επιτρέπονται τη Δωδέκατη Νύχτα, ακόμη και αυτά που μας πληγώνουν.
Εθνικό Θέατρο, έως 8/1