Με μια συγγνώμη ξεκίνησε η παράσταση του «Γελοίου σκότους». Οπως είπε επί σκηνής η βοηθός σκηνοθέτη Μαρία Νικητοπούλου, ο Σομαλός πειρατής με αγάπη για το θέατρο, που δέχθηκε να παίξει τον… εαυτό του στο έργο του ανερχόμενου Γερμανού συγγραφέα Βόλφραμ Λοτς, είχε εγκλωβιστεί στην Αμερική λόγω του διατάγματος Τραμπ.
Κάπως έτσι ξεκινάει το «Γελοίο σκότος» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, ένα πολιτικό έργο που στηλιτεύει την πρόσληψη του «άλλου» από τη συντηρητική Ευρώπη και ασκεί κριτική στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Ο Λοτς δεν λέει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά το κάνει πετυχημένα, με έξυπνο χιούμορ και άφθονη ειρωνεία, ενώ η σκηνοθεσία της Κατερίνας Γιαννοπούλου αναδεικνύει τους ηθοποιούς και τη ραδιοφωνική σπιρτάδα του έργου. Ο συγγραφέας παρωδεί στοιχεία από το μυθιστόρημα «Η καρδιά του σκότους» του Τζ. Κόνραντ και από την ταινία «Αποκάλυψη, Τώρα» του Φ. Φ. Κόπολα, και μας συστήνει έναν αδίστακτο Γερμανό εκτελεστή (Γωγώ Παπαϊωάννου) που μαζί με έναν αφελή στρατιώτη (Βασίλης Σαφός) χάνονται μέσα σε ένα φανταστικό τροπικό δάσος του Αφγανιστάν για να εκτελέσουν έναν λιποτάκτη. Στο ταξίδι τους θα συναντήσουν έναν παρανοϊκό Ιταλό κυανόκρανο που προστατεύει τα ορυχεία μιας εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, έναν ιεραπόστολο που επιβάλλει τη «σωστή» θρησκεία, έναν πολεμικό ανταποκριτή που έχασε το νόημα της δημοσιογραφίας και έναν Βαλκάνιο πρόσφυγα που πουλάει φιστίκια και κρατικά ομόλογα, σε ρόλους που εναλλάσσουν οι εξαιρετικοί Γιώργος Κισσανδράκης και Μάριος Παναγιώτου. Ο ίδιος ο συγγραφέας «παρεμβαίνει» στην παράσταση για να αμφισβητήσει τα γραφόμενά του και να στείλει ένα μάλλον πομπώδες κοινωνικό μανιφέστο για το «ανέφικτο θέατρο», ενώ επιστρέφει στο τέλος και ο πειρατής.
Το ταξίδι των ηρώων είναι στην πραγματικότητα ένα ταξίδι αυτογνωσίας για να αντιληφθούν ότι το σκότος δεν είναι γύρω τους αλλά μέσα τους.
«Το γελοίο σκότος», Πειραματική Σκηνή, Πανεπιστημίου 48.