Διθυράμβους εισέπραξαν η «Μήδεια» του Δημήτρη Καραντζά στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου μαζί με τους επίσης αξιόλογους (από πέρυσι) «Επτά επί Θήβας» του ΚΘΒΕ στη μεγάλη Επίδαυρο, ενώ αναμένονται με ενδιαφέρον παραστάσεις στην Επίδαυρο με καλλιτέχνες όπως ο Δημήτρης Λιγνάδης και η Κόρα Καρβούνη, ο Εκτορας Λυγίζος και η Ανέζα Παπαδοπούλου. Ωστόσο, παρότι πρόκειται για τον ίδιο θεσμό με την ίδια καλλιτεχνική ηγεσία, στο φεστιβάλ που εκτυλίσσεται στην Αθήνα έως τώρα δεν έχει ξεχωρίσει ιδιαίτερα κάποια ελληνική παράσταση ή ένα καλλιτεχνικό γεγονός που να συζητήθηκε.
Η ένσταση δεν αφορά στην απουσία αξιόλογων καλλιτεχνικών σχημάτων ή σοβαρών προτάσεων στο φεστιβάλ στην Αθήνα. Η ένσταση σχετίζεται με την υπερπληθώρα προτάσεων, οι οποίες παρουσιάζονται σε πολύ μικρό αριθμό παραστάσεων, όπως για παράδειγμα το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη με τη Μαρία Κεχαγιόγλου και την Αννα Μάσχα, που προγραμματίσθηκε για δύο μόνο ημέρες (σήμερα η δεύτερη). Με τον προγραμματισμό αυτό, οι παραστάσεις δεν έχουν χρόνο να ζυμωθούν επικοινωνιακά από στόμα σε στόμα, το κοινό χάνεται μεταξύ των πολλών, ενώ δεν αποκλείεται να μένει με ένα αίσθημα απογοήτευσης στην περίπτωση που κάνει μια επιλογή που αποδειχθεί… χαμένα λεφτά.
Και εντέλει, για ποιον γίνονται οι παραστάσεις, για το κοινό ή για τους συντελεστές; Η ηγεσία του Φεστιβάλ επέλεξε να διανείμει τα λιγοστά κονδύλια σε πολλούς, κάνοντας μια έντιμη διαχείριση της πενίας; Μήπως ο ουσιαστικός λόγος είναι αδυναμία ξεκαθαρίσματος της καλλιτεχνικής ήρας και η προβολή του σταριού; Οποιος κι αν είναι ο λόγος του φετινού χαμηλού σήματος του φεστιβάλ στην Αθήνα, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος πρέπει να προβληματισθεί για το 2018. Ουκ εν τω πολλώ το ευ!