«Θέλω φωτιά να δω μες το παλάτι», κραυγάζει ο Οδυσσέας λίγο πριν ολοκληρώσει το θανατηφόρο έργο του στην «Αφιξιν» που παρουσίασε η ομάδα ΠΥΡ σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου παρακολουθήσαμε την περασμένη Παρασκευή έναν Οδυσσέα διαφορετικό από τον ήρωα των μαθητικών μας χρόνων, πιο σκοτεινό και σίγουρα λιγότερο διπλωματικό όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τους μνηστήρες της Πηνελόπης που παρακαλούσαν για το έλεός του.
Οι ηθοποιοί με τoυς ηχητικούς αυτοσχεδιασμούς του εξαιρετικού Γιάννη Δεσποτάκη εισήλθαν στο λιτό σκηνικό –που θύμιζε αρχιτεκτονική κάτοψη– με χορευτικές κινήσεις προκαλώντας το γέλιο, το οποίο κόπηκε απότομα μόλις ξεκίνησε η μνηστηροφονία. Η Ιώ Βουλγαράκη, χωρίς παρεμβάσεις στο κείμενο και στη μετάφραση του Δ. Μαρωνίτη, δημιούργησε μια παράσταση για το αδύνατο της επιστροφής και το αδικαιολόγητο μένος του Οδυσσέα που «σαν πουλιά τα λόγια του πετούσαν» όσο σχεδίαζε και παρήγγελλε τους θανάτους των μνηστήρων, των βοηθών τους και των δούλων. Ο Αργύρης Ξάφης ενσαρκώνει εξαιρετικά έναν χαρακτήρα που συνθλίβεται από το βάρος του παρελθόντος και δεν συγχωρεί όσους τόλμησαν να προχωρήσουν στη ζωή τους, ενώ ξεχώρισαν για τις ερμηνείες τους ο Αλέξανδρος Λογοθέτης και οι νέοι ηθοποιοί Γιώργος Δικαίος και Μαίρη Μηνά.
Η «Αφιξις» ήταν η δεύτερη επιτυχημένη παράσταση της Μικρής Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Προηγήθηκε η «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Εκεί ο σκηνοθέτης έδωσε τους ρόλους της τραγωδίας σε τρεις άνδρες ηθοποιούς (Γ. Γάλλος, Χρ. Λούλης, Μ. Σαράντης) βλέποντας την ιστορία της Μήδειας ως ένα ζήτημα, ως συμβάν, που χρήζει «εξέτασης» από μια άλλη σκοπιά. Οι τρεις ηθοποιοί ερμήνευσαν αποστασιοποιημένα τη Μήδεια, με έμφαση στη σκηνοθεσία της στιχομυθίας αντί της κίνησης, και δημιούργησαν ένα περιβάλλον σχολιασμού των γεγονότων, σαν να έκαναν την αναπαράσταση της υπόθεσης προκειμένου να καταλάβουν τα κίνητρα της Μήδειας και την πορεία προς την αποτρόπαια πράξη της, υπηρετώντας την πειραματική πρόταση του νεαρού σκηνοθέτη που κατέληγε με τη φράση του Χάινερ Μίλερ: «Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δυο, να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα εγώ, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας».
Οι δύο πρώτες της Μικρής Επιδαύρου φαίνεται πως πέτυχαν τον στόχο να δοθεί ένα πειραματικό ύφος και μια αναζήτηση αισθητικών και εκφραστικών μέσων στο αρχαίο θέατρο και ελπίζουμε να κερδίσουν το στοίχημα και οι επόμενες.