– Oλη τη νύχτα περίμενα μια λέξη του.
– Κλάψε να ξεθυμάνεις
– Του έκανες παιχνίδια;
– Τι του έκανες;
– Ποτέ δεν αρνήθηκα την αφοσίωσή μου στον Στέφανο.
– Κι όταν κάνετε έρωτα;
– Αν του πει ο άλλος για το κιλοτάκι το μοβ;
Οι διάλογοι που ακούγονται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου είναι γνώριμοι, θυμίζουν γυναικοπαρέες, εμάς. Στο έργο «Με δύναμη από την Κηφισιά» του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά, που ανεβαίνει στις 5 Οκτωβρίου, οι σχέσεις των ηρωίδων καθορίζονται από το πώς συνδέεται καθεμιά τους με έναν άνδρα. Ηταν το 1995 όταν το έργο των δύο συγγραφέων, σκηνοθετημένο από τον Λευτέρη Βογιατζή, ξάφνιασε ευχάριστα τη θεατρική Αθήνα. Το έργο θεωρήθηκε «σταθμός της σύγχρονης δραματουργίας». Επειτα από πολλά ανεβάσματα στα χρόνια που μεσολάβησαν, ο 30χρονος Δημήτρη Καραντζάς παρουσιάζει τη δική του σκηνοθετική ματιά. Τέσσερις γυναίκες συνθέτουν διάφορες φαντασιώσεις και κρέμονται από λεπτομέρειες προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν, με την πρόφαση ότι θα αρχίσουν να ζουν με δύναμη. «Μέχρι να αποδυναμωθούν εντελώς και να υποκύψουν σε όλα τους τα τρωτά σημεία», λέει στην «Κ». «Είναι πολύ ενεργές και ερωτικά και ως προς την επιθυμία για ζωή. Ολες τους ζουν μια αφόρητη αλληλεξάρτηση, επηρεάζοντας η μία την άλλη.
Είναι οικεία πρόσωπα, καθαρά ελληνικά, με μικροαστικά στοιχεία που οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν για να αναδείξουν και μια άλλη πλευρά. Χρησιμοποιούν τον αφρό των πραγμάτων για να φωτίσουν ακριβώς το αντίθετο».
Με αυτό το έργο ξεκινάει ο Δ. Καραντζάς τη νέα θεατρική σεζόν για να ακολουθήσει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το καινούργιο έργο του Ευθύμη Φιλίππου. Τα σχέδια για το εξωτερικό, πάνε πιο πίσω. Ο σκηνοθέτης που η «Λιμπερασιόν» αφιέρωσε δισέλιδο ύμνο στο ξεκίνημά του (για τον «Κυκλισμό του τετραγώνου» που είδαμε στη Στέγη και έπειτα στο Φεστιβάλ Αβινιόν), μετά από έντονη αποδοχή αλλά και αμφισβήτηση, δηλώνει: «Είμαι πιο ήρεμος πια». Και κατασταλαγμένος. Στα 30 του –«τα κλείνω σε ένα μήνα», μου υπενθυμίζει–, «η σκηνοθεσία παραμένει η εκτόνωσή μου αλλά και η συγκρότησή μου, γιατί είμαι ένας χαώδης και τεμπέλης άνθρωπος. Το μόνο που με κάνει να ξυπνάω και να έχω στόχους είναι αυτό. Κι εγώ με γνωρίζω βλέποντας τις συμπεριφορές μου σε κάθε παραγωγή».
Η Λυδία Φωτοπούλου, όσο ο σκύλος της ο Ραχάτ, παρακολουθεί την πρόβα, μιλάει για την ηρωίδα που υποδύεται. Ερωτευμένη με έναν τενόρο, η ζωή της Αλέκας μοιάζει με όπερα. «Δουλεύοντας το κείμενο, δεν μπορώ να πιστέψω πώς έγραψαν οι συγγραφείς αυτό το έργο.
Πώς έβαλαν έναν τέτοιο προφορικό λόγο στο χαρτί, βλέποντας την καθημερινότητα από άλλη γωνία. Φτιάχνοντας ένα σύννεφο που θολώνει το μυαλό. Είναι έντονο το φαινόμενο των ανθρώπων που ζουν σαν να έχουν πάρει μια ταχεία η οποία τους πηγαίνει και εκείνοι δεν έχουν προλάβει να σταθούν σε ένα παράθυρο για να βρουν μια διαφυγή».
Η Φωτεινή της Εμιλυ Κολιανδρή είναι η νευρωτική της γυναικοπαρέας. «Απεχθάνεται τις ταινίες τρόμου, αλλά όλη της τη ζωή την καταδιώκουν, ή έτσι νομίζει, στιγμές από θρίλερ. Ο φίλος της την καταδιώκει για να την παντρευτεί, της κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι και λέει πως πάει να τη σκοτώσει. Καταβάλλεται τόσο από τις φαντασιώσεις που τις ζει. Η σχέση της για παράδειγμα είναι κανονική, με έναν άνθρωπο που απλώς είναι βαρετός, κάνει ψαροντούφεκο, αλλά αυτό παίρνει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό της».
Αγκυλώσεις
Η ερωτομανής της υπόθεσης είναι η Μάρω. «Είναι η συναισθηματική της παρέας, αυτή που πελαγώνει. Είναι από τις γυναίκες που πλάθουν παραμύθια», την περιγράφει με αγάπη η Γαλήνη Χατζηπασχάλη. «Τα έχει καιρό με έναν παντρεμένο, προσπαθεί να απαλλαγεί κι απ’ όπου βρει πιάνεται. Προσπαθεί να σωθεί από το τέλμα που είναι βυθισμένη. Με συγκινεί η ανασφάλειά της».
Τις τρεις φίλες στη σκηνή τις παρακολουθεί η Ηλέκτρα. Είναι η κόρη της Drama Queen Αλέκας. «Περίεργος ρόλος, δεν έχει καθαρή δομή μέσα στο έργο, γιατί στέκεται απέναντι στις υπόλοιπες κριτικά και με τρυφερότητα», εξηγεί η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη. «Ομως την παρακολουθούμε να γίνεται σαν κι αυτές, αποκτά τις αγκυλώσεις τους». Αυτή η αλλαγή παιδεύει αλλά και γοητεύει την ηθοποιό. «Αν βγάλουμε το περιτύλιγμα της Κηφισιάς, οι ηρωίδες είναι πολύ κοντά σ’ εμένα, σε όλες μας».