Παίζοντας ανάμεσα στους θεατές

Παίζοντας ανάμεσα στους θεατές

2' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ορχήστρα ήταν παρατεταγμένη στη σκηνή της αίθουσας της Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο «Σταύρος Νιάρχος», «αλλά η μπάντα πού είναι;» αναρωτήθηκαν πολλοί θεατές της πρόσφατης συναυλίας με την «Εποχή της Μελισσάνθης». Ωσπου άνοιξε η πλαϊνή πόρτα και ολόκληρη η μπάντα εμφανίστηκε μεγαλοπρεπής μέσα στις στολές της να διασχίζει την αίθουσα, παίζοντας Χατζιδάκι ανάμεσα στους θεατές.

Τελείως διαφορετικό ήταν το κλίμα πριν από λίγες ημέρες στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, όπου ανέβηκε ο «Γλάρος» του Τσέχοφ από τον Γιάννη Χουβαρδά: Η πλαστική διάφανη κουρτίνα ήταν το έξυπνο, λιτό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη που κυριαρχούσε στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου, το οποίο σχεδίασε ο Ιωάννης Λαζαρίμος σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο Τσίλλερ.

Ο Χουβαρδάς εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο τρόπο τους χώρους του θεάτρου. Ενα μέρος της ιστορίας του «Γλάρου» εκτυλίσσεται πάνω στη σκηνή, πίσω και μπροστά από τη διαφανή κουρτίνα και ένα άλλο, διαδραματίζεται στους διαδρόμους της πλατείας, στις εισόδους-εξόδους τής αίθουσας, στα καθίσματα των τεσσάρων πρώτων σειρών, ανάμεσα στους θεατές – όχι για μια στιγμή, αλλά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Αλλωστε, κατά τον Τσέχοφ, «όλα στη ζωή είναι θέατρο και όλα στο θέατρο είναι ζωή». Και οι θεατές, όσοι ήταν κοντά στους ηθοποιούς, μπήκαν ευχάριστα στον δικό τους ρόλο μετά το πρώτο ξάφνιασμα.

Οπως και στο θέατρο «Αποθήκη», όπου όλα συμβαίνουν ακόμη πιο κοντά. Δεν υπάρχουν τα όρια της σκηνής και του θεατή, η απόσταση, έστω και μικρή. Εδώ ο θεατής, έχοντας δίπλα υπολογιστές, γραφεία, τηλέφωνα, φωτοτυπικά, συμμερίζεται τον φόβο των ηρώων μπροστά στη Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος. Οι οικονομικές ατασθαλίες τους φέρνουν τώρα στα πρόθυρα της φυλακής. Βασισμένο σε ισπανική ταινία και σκηνοθετημένο από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, το έργο «7 χρόνια» παίζεται από τους Αλέξανδρο Λογοθέτη, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργο Χριστοδούλου δίχως σκηνή. Στο ίδιο επίπεδο και ανάμεσα στο κοινό. Είναι πολλές οι παραστάσεις που μειώνουν την απόσταση κοινού – σκηνής, τα τελευταία χρόνια.

Αρκετοί θεατές θα ένιωθαν αμηχανία με το ενδεχόμενο να συμμετέχουν στη δράση, αλλά εδώ φαίνεται να απολαμβάνουν την αμεσότητα, την κατάργηση των ορίων.

Είναι, άλλωστε, ένα κοινό που, κουρασμένο από την καθημερινότητα της κρίσης, επιζητεί για λίγο να την ξορκίσει, όχι με κάτι ελαφρύ, αλλά με κάτι που θα το προβληματίσει, θα το συνεπάρει και μπορεί να το εκπλήξει. Ενα κοινό που έχει ανοιχτή ματιά, μα είναι ταυτόχρονα και πιο απαιτητικό, αφού δεν μπορεί πια να θεατρίζεται όσο συχνά θα ήθελε. Αυτός ο συνδυασμός επιτρέπει στους καλλιτέχνες να τολμούν, να αναζητούν περισσότερες σκηνικές λύσεις σαν αυτές που περιγράφουμε, ενώ, παράλληλα, τους θυμίζει ότι η τόλμη δεν αρκεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή