Μόνο και μόνο για να ακούσουμε ποιοι μπήκαν στη διασημότερη, ίσως, λίστα του μουσικού θεάτρου θα άξιζε να δούμε τον «Μικάδο», που ανεβαίνει απόψε για πρώτη φορά στα ελληνικά από την ομάδα «Ραφή», στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Στην υπόθεση της κωμικής όπερας των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν, που διαδραματίζεται στην εξωτική και φανταστική ιαπωνική πόλη Τιτιπού, ο Αρχιεκτελεστής του Αυτοκράτορα απαγγέλλει το περίφημο «I’ve got a little list» («Εχω μια μικρή λίστα») με εν δυνάμει εκτελεσθέντες που δεν θα λείψουν σε κανέναν και από την πρεμιέρα της όπερας το 1885 παρελαύνουν από τη λίστα διάφορες πολιτικές προσωπικότητες, μέχρι εκείνους που βλέπουν όπερα στο σινεμά ή βγάζουν σέλφι μανιωδώς.
Πολιτικό έργο
Ο «Μικάδος», όμως, που σημαίνει αυτοκράτορας στα ιαπωνικά, κόβει «μαχαίρι» το γέλιο στους υπηκόους του όταν τους ανακοινώνει ότι θα χάνουν το κεφάλι τους όσοι φλερτάρουν. Οι περιπέτειες ξεκινούν όταν ένας μελλοθάνατος ανακηρύσσεται σε Αρχιεκτελεστή και φυσικά δεν προτίθεται να θανατώσει τον εαυτό του και το σύστημα των εκτελέσεων μπλοκάρει. «Πρόκειται για ένα σατιρικό έργο που θίγει επίκαιρα ζητήματα. Μιλάει για την έλλειψη δημοκρατίας, την κατάχρηση εξουσίας, την υποκρισία με έναν αστείο, αναζωογονητικό τρόπο και με κορυφαία μουσική. Είναι πολιτικό χωρίς να είναι προπαγανδιστικό», μας λέει η Αναστασία Κότσαλη από την ομάδα μουσικού θεάτρου «Ραφή».
Μόντι Πάιθον
Η ομάδα, που παρουσίασε πέρυσι την «Αλτσίνα» του Χέντελ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και κέρδισε τις εντυπώσεις, προχωράει σε ένα ενδιαφέρον εγχείρημα αναβιώνοντας την κωμική όπερα που έγραψαν με το χαρακτηριστικό φλεγματικό βρετανικό χιούμορ οι «πρόγονοι» των Μόντι Πάιθον και την οποία αποδίδει στα ελληνικά ο Γιώργος Τσακνιάς. «Το έργο έχει πολλές απαιτήσεις. Εχει αρκετή πρόζα, στην οποία δεν είμαστε τόσο συνηθισμένοι ως λυρικοί τραγουδιστές, και το κείμενο έπρεπε να βγει μπροστά σε αυτή την περίπτωση», σημειώνει η κ. Κότσαλη και γι’ αυτό η ομάδα ζήτησε τη συνδρομή του σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση.
«Αυτό που μου αρέσει στο έργο είναι η ιδέα ότι κάποιοι Εγγλέζοι στην κορύφωση της αποικιοκρατίας επιλέγουν ένα εξωτικό θέμα και το εισάγουν στην “επαρχιακή” τότε Δύση. Οπως το περιγράφει στην ταινία του ο Μάικ Λι (σ.σ. “Η παράσταση μιας ζωής”), ο λιμπρετίστας του έργου πηγαίνει σε μια ιαπωνική έκθεση με μάγους και θέατρο Νο και του έρχεται η ιδέα για το έργο», μας λέει ο κ. Καραζήσης. Από το ιαπωνικό περιβάλλον του Γκίλμπερτ ο σκηνοθέτης μεταφέρει την παράσταση στην ένστολη μαοϊκή Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης. «Είναι μια εποχή που έγιναν διάφορες άλλες ακρότητες, εξίσου παράλογες και κωμικοτραγικές», σημειώνει.
Μέσα από το εξωτικό περίβλημα του «Μικάδου», οι Γκίλμπερτ και Σάλιβαν ήθελαν να σατιρίσουν ακόμη τον πουριτανισμό της βικτωριανής Αγγλίας και τη συντηρητική κοινωνία της εποχής, η οποία δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας, όπως τονίζει ο κ. Καραζήσης. Η βρετανικότητα του έργου, ωστόσο, δεν φαίνεται να αποτελεί εμπόδιο για την ελληνική μεταφορά του. «Πιστεύω ότι κάθε υλικό που παίζουμε πρέπει να γίνεται δικό μας. Π.χ. ο Σαίξπηρ πρέπει να είναι ο Σαίξπηρ στην Αθήνα, ο Σίλερ το ίδιο, δεν μπορούμε να παίζουμε αγγλικά ή γερμανικά έργα σαν να είμαστε άλλοι».
«Ο Μικάδος», Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, έως 30 Δεκεμβρίου, 8.30 μ.μ.