Ενα από τα καλά του θεάτρου είναι ότι μπορεί να θίγει ζητήματα χωρίς να μιλάει ευθέως για αυτά. Με αυτή την έννοια η Αγριόπαπια του Ιψεν που παίζεται αυτές τις μέρες στο Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη για να μας θυμίσει δυο, τρία πραγματάκια που ξεχνάμε όταν με κάθε ευκαιρία χωριζόμαστε σε άνω και κάτω μαχαλά και εξαπολύουμε σάρισες παντού.
Στην υπόθεση του έργου ο Γκρέγκερς γυρίζει πίσω στην πόλη του έπειτα από χρόνια απουσίας και χρίζει εαυτόν φωτισμένο σωτήρα. Ζώντας μακριά από όλους, ανέπτυξε μια φιλοσοφία ζωής που ονομάζει «επιταγή ζωής». Πιστεύει ακράδαντα ότι ο παιδικός του φίλος Γιάλμαρ, ένας άνθρωπος που ζει με δανεικά όνειρα και έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, είναι σαν μια αγριόπαπια κλεισμένη σε ένα κλουβί που περιμένει την ελευθερία της. Ο Γκρέγκερς θεωρεί ότι όταν αποκαλύψει στον Γιάλμαρ την «αλήθεια» για τη ζωή του, εκείνος θα το εκτιμήσει τόσο που θα κάνει μια νέα αρχή απαλλαγμένος από το «ζωτικό του ψεύδος». Αλίμονο, η ζωή έχει άλλα σχέδια όπως μας δείχνει ο Νορβηγός στοχαστής.
Τρεφόμενοι επί πολλά χρόνια από τα ζωτικά μας ψεύδη είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε κάθε φορά σε σωτήρες που θέλουν να «απελευθερώσουν» την αγριόπαπια που κρύβεται μέσα μας. Με κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, είμαστε έτοιμοι να φτάσουμε στα άκρα, να χωριστούμε στα δύο, κηρύσσοντας την αλήθεια του κάθε αυτόκλητου σωτήρα, αποφεύγοντας, όπως μας λέει ο Ιψεν, να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Να ωριμάσουμε, με άλλα λόγια, ως κοινωνία που ζει, έστω λοξώς, σε μια περίοδο κοσμογονικών αλλαγών.
«Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας», είναι μια προτροπή προς την πρόοδο. Οχι του Ιψεν που είναι κομμάτι απαισιόδοξος, αλλά του Βολταίρου στο «Καντίντ ή η αισιοδοξία» που παίζεται στο Πόρτα. Δείτε κάτι πριν από το επόμενο συλλαλητήριο.