Είναι τόσο ωραίο όταν βλέπεις γεμάτες αίθουσες, κοινό που περιμένει με ανυπομονησία να ξεκινήσει η παράσταση και ακόμη πιο ενδιαφέρον όταν οι παρέες συζητούν παθιασμένα έξω από το θέατρο, γι’ αυτό που είδαν, ό,τι τους άγγιξε. Τέτοιο ήταν το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο γεμάτο θέατρο «Ιλίσια- Βολανάκης», ανάμεσά τους και πολλοί φοιτητές που με τον δικό τους τρόπο έδειχναν πόσο απολάμβαναν τη Ρένη Πιττακή ως Ανι Γουίλκς, μια γυναίκα έξω από τα όρια, και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο στο «Misery»· τη θεατρική μεταφορά του διάσημου μυθιστορήματος-θρίλερ που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς και βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα βλέμματα των θεατών είναι ο καθρέφτης της ψυχής τους.
Στην περιοχή του Κεραμεικού, το επόμενο βράδυ, το Νέο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου ήταν γεμάτο από όλων των ηλικιών κοινό, το οποίο απολάμβανε κάθε στιγμή των γκρινιάρηδων ηλικιωμένων που υποδύονταν με κέφι ο Γιάννης Φέρτης, ο Δημήτρης Πιατάς και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Τρεις πρώην στρατιωτικοί αναπολούν την παλιά τους δράση ζώντας σε ένα νοσοκομείο πια, με όνειρο να ξαναβρεθούν στον έξω κόσμο. Ενα απλό τρυφερό έργο είναι οι «Ηρωες» του Gerald Sibleyras, που σκηνοθέτησε ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς.
Κι έπειτα, την Κυριακή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ένα άλλο κοινό καταχάρηκε τη μεταμεσονύχτια πρόβα τζενεράλε του «Αρίστου». Μια παράσταση-κέντημα, βασισμένη στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου», σκηνοθετημένη από τον Γιώργο Παπαγεωργίου, με τους Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλη Οικονόμου και Γιώργο Χριστοδούλου να ξεδιπλώνουν τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», ο οποίος το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το Εφετείο Θεσσαλονίκης.
Διαφορετικές ιστορίες, θέατρα, ηθοποιοί που αποδεικνύουν –και σε άλλες σκηνές της Αθήνας– ότι η αγαπημένη διασκέδαση στην πόλη παραμένει το θέατρο (56%), όπως έδειξε η έρευνα της Public Issue για λογαριασμό του Δικτύου Πολιτισμού, με τον κινηματογράφο και τις συναυλίες να ακολουθούν. Τα σχόλια των θεατών στο τέλος των παραστάσεων μαρτυρούν πόση ανακούφιση βρίσκουν στο θέατρο.