Ηταν ένα απόγευμα του Οκτωβρίου, πριν από 30 χρόνια, όταν ένα αλλόφρον πλήθος από ρασοφόρους, θρησκόληπτους και μαυροφορεμένες γυναίκες σε έξαλλη κατάσταση, κρατώντας πλακάτ, σταυρούς και εικόνες, αναστάτωσαν την οδό Ακαδημίας, δίπλα στο θέατρο Ολύμπια της Λυρικής Σκηνής. Ο στόχος τους ήταν ο κινηματογράφος «Οπερα» μέσα στη στοά. «Εξω οι αντίχριστοι» φώναζαν, με το σύνθημα «Ελλάδα σημαίνει ορθοδοξία», απαιτώντας να καεί «Ο τελευταίος πειρασμός», η ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, που είχε βασιστεί στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Προκάλεσαν και βανδαλισμούς στην αίθουσα, επικαλούμενοι την ανηθικότητα της ταινίας.
Τρεις δεκαετίες μετά, στο θέατρο Ακροπόλ, φανατικοί τα έβαλαν με την παράσταση «Jesus Christ Superstar» που σκηνοθέτησε η Θέμις Μαρσέλλου, προπηλακίζοντας πριν από λίγες μέρες θεατές και καλλιτέχνες, πετώντας μπογιές στη μαρκίζα του θεάτρου και στα αυτοκίνητα των συντελεστών. Τα ίδια και το 1978, όταν είχε ανεβεί στο θέατρο «Καλουτά» η παράσταση με τίτλο «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Αστρο». Επιχειρηματίας ήταν ο Μάριος Σταυρολαίμης, ο οποίος θυσίασε πολλά εκατομμύρια γι’ αυτή την παραγωγή που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλαβέτα, μουσική διεύθυνση-διδασκαλία του Μίμη Πλέσσα, με τον Μάικ Ροζάκη διευθυντή της ζωντανής ορχήστρας. Ο παραγωγός είχε φροντίσει και για διπλή διανομή. Ετσι, τον Ιησού είχαν ερμηνεύσει ο Γιάννης Σαμσιάρης και ο Τάκης Μπινιάρης, τον Ιούδα ο Κίμων Βασιλόπουλος και ο Γιάννης Μιχαηλίδης, τη Μαρία Μαγδαληνή η Χριστίνα και η Κρίστη Στασινοπούλου, τον Ηρώδη έπαιζαν ο Σταμάτης Φασουλής και ο Ηλίας Πλακίδης, τον Αρχιερέα ο Κώστας Μπίγαλης και ο Κρις Κάλλοου. Ακόμη και η τραγουδίστρια Μαντώ έπαιρνε μέρος σ’ εκείνη την παράσταση, σε ηλικία 14 ετών, κάνοντας φωνητικά.
Αλλά γρήγορα η επιτυχία έγινε βατερλό. Οι ουρές των θεατών «σκόνταφταν» πάνω σε εξοργισμένους ιερείς και πιστούς που έφταναν κάθε βράδυ στην οδό Πατησίων, δημιουργώντας επεισόδια. Οι κατηγορίες «είστε σατανάδες», «αντίχριστοι» ήταν αρκετές για να ανατραπούν όλα και να καταστραφεί οικονομικά ο θεατρικός επιχειρηματίας. Ομως και η προβολή της κινηματογραφικής εκδοχής του ίδιου έργου στην Ελλάδα, που προηγήθηκε τέσσερα χρόνια νωρίτερα, πάλι δεν είχε καλή υποδοχή. Κι όσο κι αν χαιρόμασταν τη μεταπολίτευση, το «Jesus Christ Superstar» προβλήθηκε μόνο στο «Αττικόν».
Η επιτυχημένη ροκ όπερα που θέλησε, στις αρχές του ’70, να αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού, σε μια εποχή γεμάτη από διαδηλώσεις εναντίον του ρατσισμού και του Πολέμου στο Βιετνάμ, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την εικόνα της χριστιανικής αλληλεγγύης με έναν πιο μοντέρνο τρόπο. Αλλωστε, και το επίκαιρο, τότε, κίνημα των χίπις, «peace and love», ειρήνη και αγάπη επαγγελλόταν. Σήμερα, οι προσδοκίες των «παιδιών των λουλουδιών» έχουν διαψευστεί, ο κόσμος έχει αλλάξει, μεγάλο ποσοστό ψηφίζει Τραμπ, Λεπέν ή Φάρατζ, και το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η στενοκεφαλιά ορισμένων. Ηδη το 2006, όταν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανέβηκε η παράσταση «Εγώ, το Θείο Βρέφος» του Γιάννη Καλαβριανού, φανατικοί φώναζαν εναντίον των «αντίχριστων» καλλιτεχνών και απαιτούσαν να κατεβεί το έργο.
Στην Ελλάδα της κρίσης, σε ένα κλίμα διχαστικό, η έλλειψη παιδείας και η ανασφάλεια μετατρέπουν ακόμα ευκολότερα τον φόβο σε μισαλλοδοξία. Πέρυσι, η παράσταση «Ωρα του Διαβόλου» στο Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη –βασισμένη στο ομώνυμο κείμενο («A Hora do Diabo») του Φερνάντο Πεσόα– θεωρήθηκε «σατανιστική». Το 2012 κάποιοι διαμαρτύρονταν μπροστά στο θέατρο «Χυτήριο» για την παραγωγή «Corpus Christi». Αραγε, πόσο ακόμα θα βρίσκει ανταπόκριση το «φθονείτε αλλήλους»;