Θα μπορούσε να είναι ταινία του βωβού κινηματογράφου με σκηνοθέτη τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Ο Μονόστατος θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής στο ασπρόμαυρο «Νοσφεράτου» του Μουρνάου και η Παμίνα η πρώτη φαμ φατάλ της κινηματογραφικής ιστορίας, με το χαρακτηριστικό καρέ κούρεμα με αφέλειες, η Λουίζ Μπρουκς από τη «Λούλου» του Πάμπστ.
Αυτός ο «Μαγικός αυλός», παραγωγή της Κωμικής Οπερας του Βερολίνου, που παρακολουθήσαμε από την Εθνική Λυρική Σκηνή, στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, αιφνιδίαζε με την τόλμη, το χιούμορ, την οξυδέρκεια, την ευφορική χρήση της τεχνολογίας και την αισθητική ελευθερία του. Μια περιπλάνηση στον γερμανικό εξπρεσιονισμό, στο βερολινέζικο καμπαρέ, στο κόμικ, ένα κολάζ διαθέσεων με έμπνευση που ανέτρεπε χωρίς να αποδομεί.
Στο ερώτημα πώς παρουσιάζει κανείς μία από τις δημοφιλέστερες όπερες με μουσική και χαρακτήρες που αναγνωρίζουν «τόσο ένας οκτάχρονος όσο κι ένας ογδοντάχρονος», ο σκηνοθέτης Μπάρι Κόσκι (διευθυντής της Κωμικής Οπερας του Βερολίνου) με τη συνεργασία της Σουζάν Αντράντε (της βρετανικής θεατρικής ομάδας «1927»), απάντησαν με στυλ, ευρηματικότητα, που απευθύνεται σε μια ευρεία γκάμα κοινού, χωρίς εκπτώσεις. Ο δικός τους «Μαγικός αυλός» είναι σα μια μαγική συνταγή: ένα μείγμα όπερας και κινουμένων σχεδίων, σε ισορροπία που ενσωματώνει πολλές τέχνες σε ένα ενιαίο σύνολο.
Οι ερμηνευτές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «συνομίλησαν» με κόσμους ανόμοιους και φαντασιακούς, ιπτάμενους ελέφαντες και μαγικές καμπάνες, χαριτωμένα κατοικίδια και τέρατα, υπερμεγέθεις αράχνες, αιωρήθηκαν σε αλλόκοτα όνειρα και εφιάλτες. Η βασίλισσα της νύχτας, ο Παπαγκένο, ο Ταμίνο, ο Ζαράστρο, τα πρόσωπα του «Μαγικού αυλού», η μοναξιά τους, η αναζήτηση της αγάπης, τα αρχετυπικά και μυθολογικά στοιχεία που διατρέχουν την όπερα, κύκλωναν τους θεατές μέσα σε μια δίνη, της μουσικής του Μότσαρτ και εικόνων χωρίς ηλικία.
Η παράσταση, που θα συνεχιστεί μετά το Πάσχα (11, 13, 14, 15, 18, 20, 22, 25, 27, 29 Απριλίου), αποδεικνύει έμπρακτα την πιο ζωτική ανάγκη των εποχής: συνέργειες, αλληλεπιδράσεις, συμπράξεις. Παρόμοιες παραγωγές ανοίγονται στο μέλλον, αντλώντας ισχύ από τη «συνάντηση» ειδών, αντιλήψεων, ανθρώπων.