«Ηλεκτρισμένες», σε ρυθμούς ροκ

«Ηλεκτρισμένες», σε ρυθμούς ροκ

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τώρα που ο θεός Διόνυσος βγήκε από την «πρίζα» και οι Βάκχες εδραίωσαν τη νέα θρησκεία τους, νομίζω ότι με ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως ο σκηνοθέτης Αρης Μπινιάρης εισήγαγε ένα νέο, «ηλεκτρισμένο», τρόπο προσέγγισης της αρχαίας τραγωδίας. Οπως σημειώναμε λίγο μετά την πρεμιέρα της παράστασης («Κ», 23/3/2018), ο σκηνοθέτης πιο απελευθερωμένος από τους «Πέρσες» της Επιδαύρου εξέλιξε τη μουσική φόρμα που τον εκφράζει ακόμη περισσότερο, σε μια σύνθεση όπου ροκ μουσική και ατμόσφαιρα συνομιλούσε επί ίσοις όροις με τον λόγο του αρχαίου δράματος και την κίνηση (Αμαλία Μπένετ), η οποία δεν ήταν μόνο ένα οπτικό ερέθισμα –απαραίτητο σε ένα λιτό σκηνικό– αλλά ακολουθούσε τη διονυσιακή οπτική της παράστασης.

Στο έργο του Ευριπίδη, ο Πενθέας, ο βασιλιάς που πενθεί, αντί να δεχθεί τη νέα θρησκεία του Διονύσου, ασεβεί και τον κλείνει στη φυλακή. Ο οργισμένος Διόνυσος του 21ου αιώνα, από τον Χρήστο Λούλη, εκτοξεύει τις απειλές του μπροστά σε ένα μικρόφωνο, ενώ οι Βίκτωρας Κουλουμπής και Πάνος Σαρδέλης συνοδεύουν ζωντανά δημιουργώντας ένα συναυλιακό κλίμα σε ρυθμούς ροκ και πανκ. Οι πιστοί του νέου θεού χορεύουν εκστατικοί, μεθυσμένοι από «ένθεη μανία», αλλά με τρόπους που συνδυάζουν στοιχεία παγανιστικών τελετών και Αναστενάρηδων. Οι ιδιότητες υπερτερούν των προσώπων στη δραματουργική διασκευή του έργου (Αρης Μπινιάρης και Θεοδώρα Καπράλου) και έτσι η υπόθεση γίνεται άχρονη και τα μηνύματά της μεταφέρονται σε κάθε εποχή. Ο Γιώργος Γάλλος ως βασιλιάς, ανήμπορος να αλλάξει τα πράγματα, δέχεται να μεταμορφωθεί σε τράγο για να βρει την τραγική του μοίρα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ρόλο της μητέρας διαμελίζει το σώμα του και κρατά στα χέρια της το κεφάλι του τράγου. Ο Κάδμος τη ρωτάει επανειλημμένως να της πει τι κρατάει μέχρι εκείνη να καταλάβει ποιον θυσίασε στον βωμό του νέου θεού και με τη στιγμιαία αναγνώρισή της κλείνει το έργο.

Τα λευκά ρούχα των πρωταγωνιστών έρχονται σε αντίθεση με την οδυνηρή και αιματοβαμμένη πλοκή της τραγωδίας, που παρουσιάζεται ως τελετή κάτω από ένα «δαχτυλίδι», μια κυκλική κατασκευή, που συναντάται ως σύμβολο σε πολλές θρησκείες και ναούς. Σε κύκλο, άλλωστε, λέγονται οι ιστορίες.

Ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται νοηματικά στη διαμάχη μεταξύ στείρας λογικής και ενστίκτου, στην οχύρωση πίσω από το γνωστό και στην άρνηση του αγνώστου και νέου. Οπως σημειώνει ο κ. Μπινιάρης, «ο Πενθέας διαλύεται εξαιτίας της ορκισμένης εμμονής στις αντιστάσεις του», ενώ η διονυσιακή δυναμική, «η ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα τον χώρο της».

Ο συσχετισμός που επιθυμεί ο σκηνοθέτης με την εποχή του είναι να αναρωτηθεί για τη στάση της κοινωνίας απέναντι στις αλλαγές, μιας στάσης που «θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον αναπόφευκτο σπαραγμό μας». Συσχετισμός που αν τον πάρουμε από τη θεατρική υπερβολή και τον φέρουμε στα μέτρα μας θυμίζει τις ωδίνες κάθε γενιάς και το αναπόφευκτο χάσμα με την επόμενη. Από την άλλη, ωστόσο, η ίδια η παράσταση μας λέει ότι «ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα» και η συνειδητοποίηση αυτή δεν έρχεται χωρίς συνέπειες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή