«Πνίξ’ τους με πληροφορία. Θα νομίζουν πως είναι έξυπνοι», ακούγεται κάποια στιγμή στο «Φαρενάιτ 451». Τρομάζεις όσο να ’ναι με μια φράση που γράφτηκε πριν από αρκετές δεκαετίες καθώς σκρολάρεις στην ταϊμλάιν σου με τα νέα της ημέρας.
Στο μέλλον που φαντάστηκε ο Ρέι Μπράντμπουρι οι άνθρωποι «απαλλαγμένοι» από τα καμένα βιβλία δεν χρειάζεται να σκέφτονται. Κοιμούνται με χάπια, νιώθουν με ριάλιτι σόου, κάνουν σχέσεις απρόσωπες, ξεχνάνε την Ιστορία και το νόημα των λέξεων. «Υπήρχε μια εποχή που η πυροσβεστική έσβηνε τις φωτιές;», ρωτάει η Κλαρίς (Κ. Παϊταζόγλου) τον πυροσβέστη Μόνταγκ (Αλ. Λογοθέτης).
Στην παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου, στο Φεστιβάλ Αθηνών, η Αννα Μάσχα, ο σκοτεινός αρχηγός Μπίτι, έχει έναν εξαιρετικό μονόλογο καθώς περιγράφει την πορεία προς την καύση των βιβλίων. Οι άνθρωποι σταδιακά σταμάτησαν να διαβάζουν μεγάλα κείμενα και πολυσέλιδα βιβλία, ο πολιτικός λόγος έγινε σλόγκαν, η ενημέρωση έγινε ολιγόλεπτη, οι άνθρωποι συζητούσαν «μόνο για σκορ, σκορ, σκορ», για εύκολα και ασφαλή θέματα, οι δάσκαλοι περίσσευαν, η ισότητα έγινε συνώνυμο της «ισοπέδωσης» όσων ξεχώριζαν, των αρίστων με άλλα λόγια, για να φτάσουν όλοι στο ίδιο επίπεδο. «Χέσε τη φιλοσοφία, είναι σκέτη κατάθλιψη».
Θα ήμασταν τυφλοί από τους καπνούς του «Φαρενάιτ 451» για να μην αναλογιστούμε τις παράλληλες γραμμές με την εποχή μας. Σύμφωνοι, μια καύση βιβλίων φαντάζει αδύνατη, αλλά γιατί να μπεις στον κόπο εάν κανείς δεν καίγεται να διαβάσει; Η ανάγνωση μειώνεται, η εικόνα κυριαρχεί, οι θεωρίες συνωμοσίας πετάνε στάχτες στα μάτια, η πολιτική ασκείται μέσω Twitter, η στροφή γίνεται προς τα μέσα. Μέχρι και ο Μπίτι είχε βιβλιοθήκη, αλλά δεν άνοιγε ποτέ κανένα βιβλίο.