Τα τύμπανα των μουσικών τραβούν την προσοχή. Οι περαστικοί μίας από τις πλέον πολυσύχναστες πλατείες του κέντρου της Αθήνας –της Αγίας Ειρήνης– στρέφουν το βλέμμα προς την πηγή του ήχου. Το ίδιο και οι θαμώνες των καφέ που «αγκαλιάζουν» την εκκλησία. Δώδεκα γυναίκες ντυμένες με άσπρα κοστούμια, που παραπέμπουν σε τάγμα καθολικών καλογραιών, κάνουν την εμφάνισή τους. Η κίνησή τους αυστηρή, συντεταγμένη, η μορφή τους το ίδιο. Είναι ο Χορός της «Ηλέκτρας», της παράστασης που ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο κατά τη φετινή θερινή θεατρική περίοδο.
Ενα ζευγάρι Ελληνοαυστραλών κοντοστέκεται και ρωτά τι συμβαίνει. Ενας νέος, σκηνοθέτης στο επάγγελμα, που συζητά με έναν φιλόλογο φίλο του για την ιστορία της σοφόκλειας Ηλέκτρας, εξηγεί στους Ελληνοαυστραλούς για το χάπενινγκ. «Δυστυχώς, φεύγουμε αύριο για Μύκονο. Ξέρετε, ονειρευόμασταν διακοπές σε ελληνικό νησί», λέει στην «Κ» η κυρία, απολογούμενη γιατί δεν θα δει την παράσταση.
Δίπλα τους, ακούει τη συζήτηση ένας μονήρης περιπατητής, που στάθηκε να δει από περιέργεια, όπως δηλώνει. Η μουσική του Δημήτρη Σκύλλα δυναμώνει, ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου δίνει το έναυσμα, ο Χορός απαγγέλλει (η μετάφραση, του Γιώργου Χειμωνά) συναυλιακά το πρώτο στάσιμο από το χορικό. Η δομημένη, καθαρή ηχητικά μουσική του Δημήτρη Σκύλλα σαν να «αποσυντονίζεται» από τις απόκοσμες φωνές του Χορού. Δημιουργείται ένα απόλυτα οργανωμένο… χάος σε αυτό το street event, που δείχνει να πετυχαίνει τον στόχο του: να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου, για μία παράσταση που φιλοδοξεί να αποτελέσει ουσιαστική πρόταση για το ανέβασμα της δημοφιλούς τραγωδίας του Σοφοκλή.
Η «Ηλέκτρα» (στον ρόλο η Αλεξία Καλτσίκη), έργο της όψιμης περιόδου του Σοφοκλή, δραματοποιεί ένα από τα πιο ζοφερά επεισόδια του μύθου των Ατρειδών: την εκδίκηση της Ηλέκτρας και του Ορέστη (τον ερμηνεύει ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) για τον φόνο του Αγαμέμνονα που διέπραξαν η Κλυταιμνήστρα (στον ρόλο η Μαρία Ναυπλιώτου) και ο Αίγισθος (ο Χρήστος Λούλης). Η Ηλέκτρα διατηρεί ζωντανή την ανάμνηση του φόνου του πατέρα της παρακαλώντας τους θεούς να βοηθήσουν στην τιμωρία των δολοφόνων του. Η επιστροφή του αδελφού της, του εξόριστου Ορέστη, δρομολογεί το έργο της τιμωρίας που θα ολοκληρωθεί με την πράξη του διπλού φόνου, Κλυταιμνήστρας και Αιγίσθου.
Η Ηλέκτρα «γεννά πολέμους», μετουσιώνει τον θρήνο σε όργανο εκδίκησης. Ο θρήνος αντί να κατευνάζει τον πόνο της, επιτείνει την παραφορά του. «Το έργο προτείνει μία κίνηση αποκατάστασης του οίκου των Ατρειδών. Αλλά ο ρυθμός, ο τρόπος με τον οποίο ο Σοφοκλής χτίζει τις συγκρούσεις, είναι ακριβώς το αντίθετο», λέει στην «Κ» ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, προσθέτοντας ότι «όσο ο κόσμος πιστεύει ότι θα βρει δικαίωση με μία επόμενη πράξη βίας, τόσο βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην πλάνη». Μία πλάνη που θυμίζει τόσο πολύ την αέναο «εθισμό» του κόσμου μας στη βία.
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 20 και 21 Ιουλίου. Θα ακολουθήσει περιοδεία.