«Κάνατε την τρέλα, ξεκινήσατε στις 3 το πρωί και φτάσατε ώς εδώ. Ωραία τώρα είμαστε μαζί σ’ αυτό. Πάμε. Πρέπει να είμαστε μαζί, γιατί μόνο έτσι μπορεί να μας κάνει τη χάρη ο μύθος να μας αποκαλύψει κάτι».
Τα λόγια της ακούγονται διαφορετικά όταν μιλάει για τη συγκεκριμένη παράσταση. Είναι ο ενθουσιασμός της, η προσδοκία της αναμέτρησης με αυτόν τον χώρο, με αυτό το κείμενο, την ώρα που χαράζει, στις 6 ακριβώς, είναι το στοίχημα μιας υποκριτικής δοκιμασίας που αναζητεί το ιδανικό: να βλέπει ο θεατής αυτό που ο ηθοποιός φαντάζεται.
Αύριο 14 Ιουλίου και την Κυριακή 15/7, η Στεφανία Γουλιώτη επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σκηνοθετώντας και ερμηνεύοντας τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου στο Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου, σε μια παράσταση αρκετά δύσκολη και ιδιαίτερη, όπου μία ηθοποιός και ένας μουσικός (ο Δημήτρης Καμαρωτός) συμπράττουν στο δύσκολο εγχείρημα της αφήγησης ολόκληρου του έργου με όλα τα πρόσωπα να ηχούν μέσα από ένα σώμα και ένα όργανο.
Η Στεφανία Γουλιώτη παρουσίασε τις «Ευμενίδες» για πρώτη φορά το 2015 σε μορφή μονολόγου σε ένα πρωτοποριακό ανέβασμα, όπου γινόταν εκτενής χρήση νέων τεχνολογιών, με βίντεο και φωτισμούς που διαδραμάτιζαν καθοριστικό ρόλο σε εκείνη την παράσταση. Αυτή τη φορά, όλα είναι διαφορετικά. Από το black box η Στεφανία Γουλιώτη θα βρεθεί στο Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου, σε ανοικτό χώρο, σε ένα τοπίο που σε μεγάλο βαθμό «επέβαλλε» μια διαφορετική προσέγγιση.
«Tομή στην πορεία μου»
«Η παράσταση του ’15 είχε έναν ενδοσκοπικό χαρακτήρα», εξηγεί στην «Κ». «Τώρα που είχαμε να κάνουμε με ανοικτό χώρο, όπου πρωταγωνιστεί κυρίως το τοπίο, χρειαζόμασταν κάτι άλλο. Και πάνω σε αυτόν τον προβληματισμό, ο Δημήτρης Καμαρωτός, που με μεγάλη μου χαρά λέω ότι ουσιαστικά μαζί έχουμε φτιάξει την παράσταση, πρότεινε να μπει ένα φίλτρο ανάμεσα σε μένα και στην ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή όλο αυτό με τρόμαξε γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει πως η διαχείριση του συγκεκριμένου χώρου έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική. Αλλά σήμερα τολμώ να πω ότι αυτές οι “Ευμενίδες” απαίτησαν από πλευράς μου μεγάλη πνευματική προσπάθεια και γι’ αυτό τις νιώθω ως τομή στην πορεία μου, εννοώντας ότι έτσι θα ήθελα να γίνεται το θέατρο. Εγώ να είμαι ο αγωγός, ο ανάμεσος. Θα ήθελα να είμαστε στο θέατρο και να μη με βλέπεις. Ούτε να με ακούς. Τι να κάνεις; Εγώ να φέρω τον μύθο, όποιος και αν είναι αυτός και απλώς να βουτάμε και οι δύο μέσα σ’ αυτόν. Ελπίζοντας ότι κάτι μέσα μας θα μετακινηθεί».
Τη ρωτάω αν την προβληματίζει το πρωινό ξύπνημα, αν θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τους θεατές. «Θεωρώ ότι τα φεστιβάλ γίνονται και γι’ αυτό τον λόγο, για να δοκιμάζονται κάποια πράγματα», απαντάει. «Πρέπει να προτείνονται κάποιες εμπειρίες μοναδικές για ανθρώπους που τις ζητούν. Ετσι κι εμείς προτείνουμε ένα μικρό κομμάτι εμπειρίας. Προτείνουμε αυτό το κείμενο, να ηχήσει μέσα σ’ αυτό το τοπίο, και το τοπίο να αρχίσει να αλλάζει μορφές. Να αλλάζει σχήματα, κι εσύ, ο θεατής, να ξεχάσεις πού βρίσκεσαι και ξαφνικά να δεις έναν πλανήτη ο οποίος έρχεται για να σε συναντάει. Είναι ο ήλιος που βγαίνει σε ένα καταπληκτικό σημείο στις 7 και 5 ακριβώς και γίνεται κομμάτι της παράστασής μας. Οποιος τολμηρός το επιθυμεί ας έρθει να ζήσει αυτήν την εμπειρία μαζί μας».
Οι «Ευμενίδες» παρουσιάζονται σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.
14 και 15 Ιουλίου, στις 6 το πρωί, στο Αρχαίο Στάδιο Επιδαύρου (ακριβώς δίπλα στον χώρο στάθμευσης του θεάτρου). Πρωινό με καφέ και κρουασάν θα προσφερθεί στο κοινό πριν από την έναρξη της παράστασης. Eισιτήρια: www.greekfestival.gr.