Στη δεκαετία του ’50, όταν τα μουσικά όργανα άρχισαν να γίνονται ηλεκτρικά, η φωνή του τραγουδιστή άρχισε επίσης να ενισχύεται ηλεκτρικά, αλλιώς δεν θα ακουγόταν. Στο πάλκο και στις πίστες τα μικρόφωνα καθιερώθηκαν. Και αργότερα κατανοούσε κανείς τη χρήση τους και στις παραστάσεις μιούζικαλ, που προϋπόθεταν μεγάλη ορχήστρα ή ηλεκτρικά συγκροτήματα. Και εκεί οι φωνές χρειάζονταν βοήθεια.
Ομως, στην κλασική θεατρική πρόζα, όπου δεν υπάρχουν μουσικά μέρη, η μικροφωνική ενίσχυση αποτελεί ακόμη ένα δείγμα του πώς πολλοί καλλιτέχνες παραδίδονται στην ευκολία. Ισως γιατί δεν θεωρούνται πλέον αναγκαία αυτά που ήταν αυτονόητα προσόντα του ηθοποιού: το μέγεθος, ο όγκος της φωνής και η καθαρότητα του λόγου.
Ετσι, τα μικροσκοπικά μικρόφωνα που κολλούν στο πρόσωπο του ηθοποιού, οι λεγόμενες «ψείρες», πολλαπλασιάζονται στο ελληνικό θέατρο, χειμώνα- καλοκαίρι, διευκολύνοντας τις μέτριες φωνές αλλά και προσβάλλοντας τις καλές. Ο θεατής υποφέρει όλο και πιο συχνά τον χειμώνα, από αυτή την κακή συνήθεια κάποιων παραγωγών και θιάσων. Φτάσαμε να το αποδεχόμαστε στα μαζικά θεάματα. Αλλά γιατί θα πρέπει να τα ανεχόμαστε και σε μικρότερους χώρους;
Και ακόμη χειρότερα: Τι δουλειά έχουν οι «ψείρες» στο αρχαίο δράμα, στα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου, στο μεγάλο και στο μικρό; Η χρήση τους, σκηνοθετική επιλογή και ευκολία των ηθοποιών, ενοχλεί τους θεατές, καθώς αλλοιώνει τη φυσικότητα της θεατρικής πράξης. Ο επίπεδος, μεταλλικός τους ήχος και οι ενοχλητικοί μικροφωνισμοί είναι μια διαρκής παραφωνία που διαλύει το ενδιαφέρον μιας παράστασης, τη μαγεία του τοπίου, ακόμη και μια καλή ερμηνεία. Ενα λάθος στην τοποθέτηση, μια έντονη κίνηση του ηθοποιού, μια πιο δυνατή φωνή, καταστρέφει την προσήλωση του θεατή.
Παινευόμαστε για την ακουστική των αρχαίων θεάτρων, όμως ακόμη και εδώ αυξάνονται οι ενοχλητικές «ψείρες». Και αν προσθέσει κανείς την κακή άρθρωση κάποιων ηθοποιών (δεν είναι όλοι προορισμένοι για την Επίδαυρο), η παρακολούθηση, ακόμη και μιας καλής παράστασης, γίνεται περιπέτεια.