Ο «Γάμος του Καραχμέτη» στη Χαλκίδα

Ο «Γάμος του Καραχμέτη» στη Χαλκίδα

3' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δ​​εν είμαι θεατρόφιλος, για πολλούς λόγους προτιμώ να διαβάζω τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς, Ελληνες και ξένους, αρχαίους και νεότερους. Ωστόσο, «Ο γάμος του Καραχμέτη» θα ερχόταν στις 14 Ιουλίου στην πόλη μας και όσοι γνωστοί μου είδαν την παράσταση στην Αθήνα ή αλλού είχαν ενθουσιαστεί. Ανίατα δυσκίνητος, δεν τόλμησα το ταξίδι προς την Αθήνα.

Τώρα, όμως, ο Παπαδιαμάντης επισκεπτόταν μια πόλη που ποτέ του δεν συμπάθησε. Είχε φοιτήσει κάποτε στο Γυμνάσιο όπου κι εγώ φοίτησα τρία χρόνια –κι άλλα τόσα δίδαξα–, λοιπόν δίκαια θα με ντουφέκιζαν αν άφηνα τον δεύτερο γάμο του Κουμπή κι έτρεχα για τα πουρνάρια του αγώνα Αγγλίας – Βελγίου. Λοιπόν κατηφορίσαμε με την Ελβίρα κι ένα φιλικό ζευγάρι προς το κρεμασμένο πάνω από τα νερά της Σουβάλας θεατράκι, αριστερή μάσκα της πλώρης ενός κάβου, έτοιμου πάντοτε να σαλπάρει για τον Βόρειο Ευβοϊκό που κυματίζει εμπρός του.

Ηλιοβασίλεμα, ρόδινα και ιώδη συνάμα τα κοντινά και τα μακρινά νερά, αριστερά μας το Κόκκινο Σπίτι, και η απέναντι Χαλκίδα κολυμπούσε, απορούσα που άκουγα ετοιμασίες απόπλου, ξάφνου όμως ο Αγγελος είπε «Αρχίζει…» κι ένα λεπτεπίλεπτο κορίτσι διέσχισε τη σκηνή κι έπιασε ν’ ανάβει φαναράκια. Χαριτωμένα λιτό το σκηνικό, ήπια η θαλασσινή αύρα κινούσε πότε πότε τα πανιά του, κι όταν το ευκίνητο κορίτσι που υποδυόταν τη Σεραϊνώ και τη Λελούδα άρχισε ν’ αφηγείται, με λόγο που καθόλου δεν παραποιούσε την παπαδιαμαντική «λέξιν», παραδοθήκαμε όλοι στη λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα. Ο στόλος του Καπετάν Πασά είχε αγκυροβολήσει κάτωθέ μας, στη σκηνή είχε πια μπει ο Κουμπής Νικολάου, πρώτος προεστός στη Σκιάθο, φίλος του Τούρκου Στόλαρχου, τραγουδούσε κεφάτος, τολμηρά πράγματα σχεδίαζε, ήταν αποφασισμένος να πραξικοπήσει, το λοιπόν καλλωπιζόταν. Τραγούδια αυτός με βαριά φωνή, τραγούδια το κορίτσι, οι περισσότεροί μας είχαμε διαβάσει το διήγημα αλλά μας φαινόταν καταντίπ άγνωστο. Κελαηδούσε το κορίτσι, στα μπάσα του ο Κουμπής, κι εμείς, χορός σιωπηλός, μαχόμασταν να μαντέψουμε τη βουλή του δράκου, τη μοίρα της Λελούδας που την έσερνε ως πρόβατον επί σφαγήν ο μακελάρης, τι μέλλεται του παπα-Σταμέλου στην τουρκική καπιτάνα, τι ψυχανεμιζόταν η Σεραϊνώ. Ταραχτήκαμε με τις κανονιές – με το δίκιο μας βέβαια, αφού με κανόνια ο πορθητής Μωάμεθ είχε πάρει από τη Βενετιά το Νεγκροπόντε.

(Ε, και μόνο για τούτα, τα παλαιά βάσανα του νησιού μας, ο Αλέξανδρος, μιας και γνώριζε καλά τη Σουβάλα, που πάνωθέ της κρεμόταν το θέατρό μας, έπρεπε να μην αποστρέφεται τόσο τη σαλή μας πόλη, όπου καμπόσοι πίνουν νερό στο όνομά του).

«Τρεις φορές γελάσαμε όλοι», είπε η Ελβίρα, όταν τελείωσε η παράσταση. «Πρώτα, όταν ο παπάς διάβαζε τις ευχές για ανομβρία και εις ψυχορραγούντας αντί για την Ακολουθία του γάμου. Υστερα, όταν ο Καραχμέτης πήγε στην εκκλησία φορώντας κατά λάθος το γυναικείο πουκάμισο της Λελούδας. Τρίτη, όταν το κορίτσι, αριθμώντας τα τέσσαρα αγόρια του Κουμπή, καρφίτσωσε ένα ζιπουνάκι γαλάζιο στα πανιά του σκηνικού κι ένα ροζ για τα ισάριθμα κορίτσια του».

Ναι, είχαμε σιγογελάσει σχεδόν δακρυσμένοι. Ολη την ώρα της παράστασης βυζαίναμε την αφηγηματική δράση σαν μωρά στον μητρικό μαστό. Κανένα περιττό ή αταίριαστο σκηνικό κάμωμα, αναλλοίωτο το συναξάρι της Σεραΐνας, γραμμένο από εκείνον που ήξερε καλύτερα απ’ όλους μας τον τόπο του, τους φτωχούς αγίους του και τις υπερβατικά άγιες γυναίκες του.

Ναι και πάλι ναι (το «ναι» που διαφέρει μόνον κατά δύο κοκκίδας από το γλυκύ «νάι»), κυρία Ολια, δεν εκάματε το κομμάτι σας με το παπαδιαμαντικό κείμενο. Ανεπιφύλακτα του υποταχθήκατε, για τούτο και δροσιζόμασταν περισσότερο από τα αγόρια που ανέβαιναν, κολυμπημένα στη Σουβάλα, από την ακρινή σκάλα. Περιττό να προσθέσω πως εκείνα τα βιαστικά περάσματα καθόλου δεν μας ενόχλησαν. Θυμόμουν απλώς το παπατσωνικό «Περιηγητές στη Λειτουργία».

Ως το τέλος μείναμε ατάραχοι εξωτερικά και ήρεμα τρικυμισμένοι εντός μας και χειροκροτήσαμε την κ. Μαρία Δαμασιώτη και τον κ. Νίκο Χαλδαιάκη de profundis. Μου ερχόταν να σταυροκοπηθώ. Κρίμα όμως για την καραγκιοζόφιλη Χαλκίδα που δεν είδαμε τον Καραγκιόζη του κ. Ιωσήφ Βιβιλάκη να ξεθάβει τα ευώδη οστά της Σεραϊνώς.

Κυρία Ολια, ύστερα από τη «Νοσταλγό» και τον «Γάμο του Καραχμέτη» χρωστάτε μια τρίτη επίσκεψη στα παπαδιαμαντικά κατάμερα. Οι ορθόδοξοι Ρώσοι φιλιούνται τρεις φορές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή