Μεταξύ βαλς, φοξ τροτ και… ζωής

Μεταξύ βαλς, φοξ τροτ και… ζωής

2' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκείνη τον ρωτάει πότε να τον πληρώσει, πριν ή μετά. Εκείνος το παίρνει στην πλάκα και απαντάει ότι δεν προσφέρει τέτοιες υπηρεσίες.

Εκείνη του ζητάει να φύγει, εκείνος της μιλάει για βήματα, χρόνους και της εξηγεί γιατί οι άνθρωποι χόρευαν σουίνγκ ενώ πάνω από τα κεφάλια τους έπεφταν βόμβες. Πριν βάλουν το βάρος τους στις μύτες για μπροστά – μπροστά, δεξιά – πίσω, γίνονται μπίλιες πάνω στη σκηνή.

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος είναι ο Μάικλ, ο ομοφυλόφιλος δάσκαλος χορού και η Ναταλία Τσαλίκη ενσαρκώνει τη Λίλη, τη συντηρητική χήρα ενός ιερωμένου που αποφασίζει να κάνει «Εξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες». Το έργο του Ρίτσαρτ Αλφιέρι, γραμμένο το 2001, φέρνει σε επαφή δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους με τη βοήθεια του βαλς και του φοξ τροτ σε μια παράσταση γύρω από το οικουμενικό θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων. «Το έργο εκφράζει την αποδοχή της διαφορετικότητας με έναν χιουμοριστικό και ελαφρύ τρόπο. Μόνο αν μιλήσεις έτσι νομίζω ότι μπορεί ο άλλος να κάτσει και να σκεφθεί σοβαρά», μας λέει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης της παράστασης Δημοσθένης Παπαδόπουλος.

Ο κ. Παπαδόπουλος διασκεύασε το αρχικό κείμενο προκειμένου να αναδείξει τις σχέσεις των προσώπων. Στις πρόβες που είδαμε το χιούμορ διατηρείται –βοηθάει και ο χορός για να χαλαρώνει η ατμόσφαιρα–, αλλά το δυνατό σημείο της παράστασης φαίνεται πως είναι οι δραματικές ιστορίες των χαρακτήρων που καθώς ξεδιπλώνονται, καταρρίπτονται τα στερεότυπα μεταξύ τους. «Φοβόμαστε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό και δεν συνδεόμαστε με τους άλλους. Δεν υπάρχει ενσυναίσθηση, δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε τη θέση του άλλου και νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό στον τρόπο που μεγαλώνουμε, στην παιδεία μας», σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Σε κάθε συνάντηση το ιδιαίτερο αυτό ζευγάρι διερευνά τα διαφορετικά είδη χορού. Φαινομενικά, τα πράγματα που τους χωρίζουν, όπως η μεγάλη διαφορά ηλικίας και οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους, είναι περισσότερα, αλλά αυτό που μοιράζονται εξίσου είναι η μοναξιά. «Θα έλεγα ότι είναι κατ’ εξοχήν ασθένεια της εποχής μας», λέει η Ναταλία Τσαλίκη, «όσο φαινόμαστε ότι προοδεύουμε εξωτερικά και εξελισσόμαστε τεχνολογικά, τόσο απομακρυνόμαστε από τον εσωτερικό μας κόσμο, σαν να μην τον χρειαζόμαστε, πιστεύοντας ότι θα καλυφθεί το κενό από κάτι εξωτερικό». Οι χιλιάδες «φίλοι» στα κοινωνικά δίκτυα, σημειώνει, είναι μια «βιτρίνα» της «πλήρους απομόνωσης», την οποία συνειδητοποιούμε όταν βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας.

Μεταξύ των μαθημάτων χορού και όσο οι ηθοποιοί είναι εκτός σκηνής προβάλλονται βίντεο με στιγμές από τις ζωές των χαρακτήρων. Η αρχική ιδέα του κ. Παπαδόπουλου ήταν να «γεμίσει» ο χρόνος μεταξύ των ενδυματολογικών αλλαγών (Γ. Γερμανού), αλλά τελικά τα βίντεο έγιναν οργανικό τμήμα της παράστασης, αφηγούμενα ιστορίες που δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο.

Αν το μεγάλο και επίκαιρο θέμα της διαφορετικότητας σέρνει τον χορό της παράστασης, τα γηρατειά είναι που το κάνουν να λειτουργήσει πλήρως. Η Λίλι λέει σε μια στιγμή στον Μάικλ πως «όταν γερνάς γίνεσαι αόρατος». «Φυσικά και επηρεάστηκα από την ηρωίδα, είδα τον εαυτό μου στη θέση της έπειτα από κάποια χρόνια. Αν όμως δεν περάσεις από αυτό και δεν συμφιλιωθείς, δεν γίνεται να προχωρήσεις στο θέατρο και ως άνθρωπος. Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν δεν θέλουμε να δούμε τα πράγματα», λέει η Ναταλία Τσαλίκη.

​​Θέατρο Ιλίσια, Παπαδιαμαντοπούλου 4, από 11/12.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή