Εχετε ποτέ την αίσθηση, όταν παρακολουθείτε μια τηλεοπτική σειρά για χρόνια, πως οι πρωταγωνιστές της μεγαλώνουν μαζί σας; Μοιάζει παράξενο, όμως σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, αυτό δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά· όσο βλέπουμε τους καινούργιους κύκλους, απλώς ακολουθούμε τη φυσική εξέλιξη των χαρακτηριστικών των ηρώων και μόνο αν γυρίσουμε πίσω, στην πρώτη σεζόν για παράδειγμα, μένουμε με το στόμα ανοιχτό.
Αυτή η θεωρία βέβαια είναι προφανώς άχρηστη όταν μιλάμε για παιδιά. Ολοκληρώνοντας χθες τον τρίτο και τελευταίο(;) κύκλο του «Stranger Things», έβλεπα τα αξιαγάπητα πιτσιρίκια της αρχής να είναι πια ψηλόλιγνοι έφηβοι, σχεδόν αγνώριστοι και λίγο κωμικοί με τα κοντά τους παντελονάκια. Βλέπετε, εκτός από μπόλικη ’80s νοσταλγία, η σειρά του Netflix μας χάρισε ακόμα ένα (φυσικό) εφέ που είχαμε δει πολύ χαρακτηριστικά και στο κινηματογραφικό «Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: τη συναρπαστική και γεμάτη απρόοπτα διαδικασία της ενηλικίωσης δηλαδή, να συμβαίνει μπροστά μας, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο.
Το ακόμα θετικότερο είναι πως το «Stranger Things» κατάφερε να το πετύχει αυτό δίχως να ξεπέσει ποιοτικά.
Η τρίτη σεζόν που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι μάλλον καλύτερη από την προηγούμενη και σίγουρα πολύ αστεία. Φυσικά, εκεί υπάρχουν όλοι οι προηγούμενοι ήρωες, μικροί και μεγάλοι, μαζί με μερικούς νέους.
Τα αδέλφια Ντάφερ, που έχουν δημιουργήσει εξ ολοκλήρου τη σειρά, μπόρεσαν να εξελίξουν τα περισσότερα από τα στοιχεία της στην πορεία, μετατρέποντας ένα παραμυθένιο θρίλερ σε νεανική εξτραβαγκάντζα τρόμου, γεμάτη απολαυστικές υπερβολές, μπόλικο σπλάτερ και κωμικούς προβληματισμούς που πάνε χέρι χέρι με την ενηλικίωση.
Ολα αυτά δεν είναι πάντα επιτυχημένα, όμως δημιουργούν ένα διασκεδαστικό σύνολο που βλέπεται απνευστί, εμπεριέχοντας άπειρες νοσταλγικές σημαδούρες, με κορυφαία τον Ρώσο εξολοθρευτή-καρικατούρα, ξεδιάντροπες τοποθετήσεις προϊόντων –αν και κάποιος θα τις έλεγε ποπ αναφορές– αλλά και μερικά εύστοχα σχόλια.