Η Ιβ Φλέτσερ είναι 40 και κάτι, χωρισμένη, με ένα παιδί. Είναι διευθύντρια σε έναν τοπικό οίκο ευγηρίας, χαριτωμένη, συμπαθητική, καλή. Την ημέρα που επιστρέφει στο σπίτι έχοντας μόλις βοηθήσει τον γιο της, Μπρένταν, να μετακομίσει στους κοιτώνες του κολεγίου, η ζωή της μοιάζει με ένα ποτήρι που έχει νερό (ή κρασί με πάγο, όπως της αρέσει) ώς τη μέση. Η Ιβ πρέπει να αποφασίσει αν αυτό το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ουσιαστικά, έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη και την επιθυμία να ανακαλύψει και πάλι τον εαυτό της, αποτινάσσοντας από πάνω της όλες τις ταμπέλες κάτω από το βάρος των οποίων συνθλιβόταν τόσα χρόνια. Η ηρωίδα του Τομ Περότα, που γεννήθηκε στο χαρτί, στο ομώνυμο βιβλίο του, το 2017 («Mrs. Fletcher», εκδότης Scribner Book Company) έκανε πριν από λίγες εβδομάδες το ντεμπούτο της στη μικρή οθόνη (η ομότιτλη μίνι σειρά προβάλλεται στο ΗΒΟ και στην Ελλάδα στο Novacinema 4HD κάθε Δευτέρα στις 05.30 και στις 21.20).
Είναι η δεύτερη φορά που ο συγγραφέας συνεργάζεται με το ΗΒΟ, λίγα μόλις χρόνια μετά την επιτυχημένη μεταφορά του εξαιρετικού «The Leftovers», που ως σειρά διακρίθηκε περισσότερο ίσως και από το ομότιτλο μυθιστόρημα. Ο Περότα ανέλαβε ο ίδιος την προσαρμογή του βιβλίου και έγραψε εξ ολοκλήρου το σενάριο του πρώτου και του τελευταίου, από τα επτά συνολικά επεισόδια. Πρόκειται για προσφιλή του τακτική –την ακολούθησε και στην περίπτωση του «The Leftovers», αλλά και στη μεταφορά του «Little Children», για το οποίο υπήρξε υποψήφιος για βραβείο Οσκαρ στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου–, που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχημένη, σε συνδυασμό με το ταλέντο του να γεννάει υπέροχες ιστορίες και να τις μετατρέπει σε καθηλωτικά σενάρια.
Στο «Mrs. Fletcher» εξερευνά τον ρόλο που παίζουν το σεξ και οι ταινίες πορνό στη δημιουργία και διαχείριση της προσωπικής ταυτότητας. Καθώς η Ιβ (την υποδύεται η εξαιρετική Κάθριν Χαν, η οποία έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της) πασχίζει να συνηθίσει τη ζωή στην «άδεια φωλιά» της και να συνεχίσει να αντεπεξέρχεται επαρκώς σε όλες τις απαιτήσεις της καθημερινότητάς της, ανακαλύπτει τον κόσμο των «ταινιών ενηλίκων» και μέσα από αυτές την καταπιεσμένη, αγνοημένη σεξουαλική επιθυμία της. Την ώρα που κοιτάζει, με ένοχο ύφος, μέσα από την κλειδαρότρυπα του λάπτοπ της αυτόν τον μέχρι πρότινος απαγορευμένο κόσμο, η Ιβ ανακαλύπτει προς έκπληξή της ότι παραμένει γυναίκα.
«Καταλαβαίνω βαθιά αυτή τη γυναίκα που τη βαρύνουν όλες αυτές οι ταμπέλες και ταυτότητες που της έχει επιβάλει η κοινωνία και δεν είναι πια δικές της· λέγεται ακόμη κυρία Φλέτσερ, που υποδηλώνει μια ταυτότητα την οποία θα έπρεπε να είχε “ξεφορτωθεί” πριν από χρόνια – έχει πάρει διαζύγιο εδώ και 10 χρόνια. Είναι όπως η μαμά μου που χώρισε πριν από μια δεκαπενταετία και λέγεται ακόμη κυρία Χαν», ομολογεί η Κάθριν Χαν σε συνέντευξη που εξασφάλισε η «Κ». Και συνεχίζει: «Νομίζω ότι προσπαθούμε να βάλουμε τις γυναίκες σε κουτιά με ετικέτες όπως “μητρότητα”, “εμμηνόπαυση” και γίνεσαι τελικά αόρατη, κανείς δεν σε κοιτάζει με τον ίδιο τρόπο και την ίδια στιγμή η σεξουαλικότητά σου είναι ζωντανή και ενεργή, και νομίζω ότι σπάνια πια βλέπουμε μια γυναίκα να επαναστατεί με αυτόν τον τρόπο».
Εμβαθύνοντας στην ψυχοσύνθεση αυτού του χαρακτήρα, συνειδητοποίησε ότι η Ιβ «έχει επιτέλους την ευκαιρία να εξερευνήσει ποια είναι. Μέσα από αυτό το κουτί της Πανδώρας που λέγεται διαδικτυακό πορνό μπορεί να είναι απλά ριψοκίνδυνη, επικίνδυνη, είναι σαν να έχει μια ερωτική σχέση με τον εαυτό της. Και μπορεί πια να δει τον εαυτό της ως μια σέξι, ερωτική, ελκυστική γυναίκα, και βιάζεται να επιστέψει στο σπίτι ώστε να περάσει χρόνο μαζί της. Νομίζω ότι ειδικά στα πρώτα επεισόδια είναι σαν ένας μήνας του μέλιτος για εκείνη».
Για τον Τομ Περότα η «Mrs. Fletcher» έχει μια ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφική διάσταση. «Οταν τα δικά μου παιδιά έφυγαν για το κολέγιο», εξομολογείται σε συνέντευξη που εξασφάλισε η «Κ», «ένιωθα ότι ήταν το τέλος μιας εποχής και με είχε κυριεύσει αυτό το συναίσθημα. Είχε ξαφνικά δημιουργηθεί χώρος για κάτι καινούργιο, το οποίο για μένα ήταν η ενασχόλησή μου με την τηλεόραση. Είχα μια αίσθηση που συνοψιζόταν στο “δεν έχω πεθάνει ακόμη” και μπορούσα να επανεφεύρω τον εαυτό μου».
Το πορνό
Τον συγγραφέα ενδιέφερε πάντα το πώς οι γυναίκες της γενιάς του διαχειρίζονται τη φεμινιστική επανάσταση, αλλά και η όλη συζήτηση γύρω από το σεξ, τη σεξουαλική επιθυμία και το πορνό. «Η εγκυκλοπαίδεια της ανθρώπινης σεξουαλικότητας είναι διαθέσιμη σε όλους, μοιάζει με ένα χαοτικό κόσμο χωρίς κανόνες που εξελίσσεται διαρκώς. Υπάρχουν αναπαραστάσεις της ευχαρίστησης που είναι πολύ ισχυρές, αλλά υπάρχει ταυτόχρονα αυτή η απαίσια, τρομακτική καταβόθρα της κακοποίησης. Αυτή η πληθώρα υλικού είναι που διαμορφώνει τη σεξουαλικότητά μας και δεν θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτήν», τονίζει.
«Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει να αναπτύξω κάποια πολεμική σχετικά με το αν το πορνό είναι καλό ή κακό. Υπάρχει, έχει διαμορφώσει τη ζωή του γιου της και γίνεται επίσης η έμπνευση για την κυρία Φλέτσερ ώστε να ξαναδιεκδικήσει τη σεξουαλικότητά της και να δοκιμάσει μερικές νέες ταυτότητες». Οσον αφορά το σεξ, το χαρακτηρίζει «ένα θολό πράγμα. Ενα μέρος του μυαλού μας θέλει να το ελέγχει και η κουλτούρα μας θέλει επίσης να το ελέγχει, αλλά πρόκειται για μια πολύ ισχυρή αποσταθεροποιητική δύναμη. Το καλό με τη σεξουαλική επανάσταση είναι ότι διακήρυξε πως όλοι έχουν δικαίωμα στην ευχαρίστηση… Πολλές ελευθερίες, λοιπόν, προήλθαν από τη σεξουαλική επανάσταση. Ομως, παράλληλα, οι φεμινίστριες επισήμαναν πολύ σωστά ότι το πορνό αντικειμενοποιεί και υποβαθμίζει τις γυναίκες».
Στο επίκεντρο της συναρπαστικής ιστορίας που διηγείται τόσο στο βιβλίο όσο και στη σειρά ομολογεί ότι βρίσκεται η πεποίθησή του πως «η επιθυμία είναι ανυπότακτη και αυτή είναι η ομορφιά της, παρότι μπορεί να μας οδηγήσει στο χάος».
Επιλέγει δε για άλλη μια φορά να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν συνηθισμένο, καθημερινό άνθρωπο, για πολύ συγκεκριμένους λόγους: «Εχω καταφέρει κοιτώντας σε πολύ συνηθισμένα μέρη, όπως σχολεία, κέντρα ηλικιωμένων, οικογένειες, αθλητικές ομάδες, να βρίσκω χαρακτήρες που πιστεύω ότι βρίσκονται εν μέσω πολύ σημαντικών ηθικών αναζητήσεων και προσωπικών ταξιδιών· χαρακτήρες που κάποιοι μπορεί να “ξέγραφαν” ως πολύ βαρετούς. Αυτό βέβαια το κάνω ως συγγραφέας. Στην καθημερινότητά μου συμβαίνει κι εγώ να θεωρώ ότι κάποιος είναι βαρετός, όμως ο συγγραφέας μέσα μου γνωρίζει ότι δεν είναι αν μπορέσω να καταλάβω ποια είναι η ιστορία τους».