Ισως ήταν τα δύο θεάματα που το Σαββατοκύριακο απασχόλησαν περισσότερο τη βορειοατλαντική σόου μπιζ: η καθιερωμένη συναυλία στο ημίχρονο του Super Bowl (του τελικού του αμερικανικού φούτμπολ) και η τελετή απονομής των βρετανικών βραβείων Bafta. Οι λόγοι ήταν περισσότεροι από τους προφανείς. Η εμφάνιση της Τζένιφερ Λόπεζ και της Σακίρα στο Super Bowl δεν είχε μόνον οπτικοακουστικό ενδιαφέρον· στα Bafta, ενώ η βράβευση του «1917» του Σαμ Μέντες ως καλύτερης ταινίας θεωρήθηκε αναμενόμενη, το ίδιο δεν μπορεί εύκολα να ειπωθεί για όσα σχολίασε ο Χοακίν Φίνιξ λαμβάνοντας το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου για τον «Τζόκερ».
Οι δύο τραγουδίστριες, λοιπόν, έδωσαν μια παράσταση που αν και πληρωμένη με χρυσάφι, στην Αμερική του Τραμπ, είχε τη σημασία της. Ενώ ακουγόταν το «Born in the USA» του Μπρους Σπρίνγκστιν και η ίδια τυλιγόταν με μια πορτορικάνικη σημαία, η Λόπεζ χαιρέτισε περήφανα τους «latinos» των ΗΠΑ. Σε άλλη στιγμή, η σκηνογραφία της περιλάμβανε φωτισμένα κελύφη όμοια με κλουβιά, εντός των οποίων βρίσκονταν κάποια από τα παιδιά της χορωδίας. Κάτι τέτοια, σε συνδυασμό με το μουσικό πέρασμα της Σακίρα από αραβικούς, αφρικανικούς και λάτιν ρυθμούς ή το κάλεσμα επί σκηνής των ισπανόφωνων μουσικών Bad Bunny και J Balvin, δεν αφήνουν αμφιβολίες: το μήνυμα ήταν υπέρ της γυναίκας, του μικρού πρόσφυγα, της διαφορετικότητας.
Περίπου όπως και το μήνυμα του Χοακίν Φίνιξ στα Bafta, τα οποία κατηγόρησε για «συστημικό ρατσισμό», καθώς η εκπροσώπηση των έγχρωμων ηθοποιών στις υποψηφιότητες για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου ήταν μηδενική. Κάτι αντίστοιχο καυτηρίασε και η Αυστραλή ηθοποιός Ρέμπελ Γουίλσον, μιας και η κυριαρχία των αντρών στις υποψηφιότητες για το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας, που παρουσίαζε, ήταν ολοκληρωτική. Είχαν άραγε κάποιο αποτέλεσμα όλα αυτά; Ισως όχι, ιδίως αν κάποιος καχύποπτος παρατηρούσε ότι το αμερικανικό φούτμπολ ήθελε απλώς να προσεγγίσει το γυναικείο και το ισπανόφωνο κοινό· ότι τα Bafta τίμησαν κι έναν Κορεάτη (τον Μπονγκ Τζουν Χο για το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας «Παράσιτα») και έναν Μαορί (τον Τάικα Γουαϊτίτι, για το διασκευασμένο σενάριο του «Jojo Rabbit»). Ισως πάλι, το «αποτέλεσμα» εδώ να είναι βραδυφλεγές και δυσδιάκριτο. Για μουσική μιλάμε και για σινεμά· στην επικράτειά τους, δεν μετριούνται όλα με νούμερα και στατιστικές.