Τα τελευταία χρόνια, σταδιακά, μαθαίνουμε και στην Ελλάδα να βλέπουμε stand-up comedy. Γράφω «μαθαίνουμε», διότι παρόλο που πιονέροι κωμικοί σαν τον Τζίμη Πανούση ή τον Χάρρυ Κλυνν παρουσίαζαν τα δικά τους σόου ακόμη και τέσσερις δεκαετίες πριν, μια νέα γενιά βρίσκεται πλέον σε ένα επίπεδο πολύ πιο κοντά στα υψηλά παγκόσμια στάνταρ: ο Λάμπρος Φισφής, ο Γιώργος Χατζηπαύλου, η Κατερίνα Βρανά, ο Διονύσης Ατζαράκης, ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, η Χρύσα Κατσαρίνη, ο Αλέξανδρος Τσουβέλας και άλλοι κάνουν χιουμοριστικές παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθήσετε, για βραδιές γνήσιου γέλιου.
Ακόμη και αυτοί οι αξιόλογοι κωμικοί, πάντως, δεν φτάνουν όσα μπορεί να βρει κανείς στα comedy specials του Netflix –ανάλογα βίντεο υπάρχουν και στο YouΤube–, πιθανότατα διότι και το κοινό τους δεν είναι έτοιμο να δεχθεί τέτοιου είδους χιούμορ. Εχοντας πια παρακολουθήσει τα περισσότερα διαθέσιμα σόου στη διαδικτυακή πλατφόρμα, δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω εκείνους που, εκτός του να λένε απλώς επιτυχημένα αστεία, δεν σταματούν και να προκαλούν ανελέητα τη σκέψη και τις πεποιθήσεις του θεατή.
Τον απολαυστικά βρωμόστομο Ντέιβ Σαπέλ, που δεν έχει σταματήσει να ξεσπαθώνει σχετικά με τις διακρίσεις πολύ πριν από το «Black Lives Matter»· τον ιδιοφυή Κέβιν Χαρτ, που δεν διστάζει να βγάλει τα εσώψυχά του στη σκηνή, παραδεχόμενος τα λάθη του· τον Λουίς Σι Κέι, τον οποίο απολαύσαμε και στην Αθήνα· την ατρόμητη Αλι Γουόνγκ, που πηγαίνει την εμπειρία της εγκυμοσύνης σε άλλο επίπεδο· τον «αμαρτωλό» Ρίκι Ζερβέ, που ανταποδίδει τα πυρά στην ανθρωπότητα· τον βλάσφημο Μπιλ Μπερ, που αδιαφορεί για την υποκρισία της πολιτικής ορθότητας· τον απίθανο νεαρό Ντάνιελ Σλος, ο οποίος με το «Jigsaw» παραδίδει ένα έργο σύγχρονης κωμικής τέχνης, που μπορεί να φτάσει τον θεατή στα όριά του. Με διάρκεια γύρω στη μία ώρα, τα σόου όλων των παραπάνω αξίζουν τον χρόνο σας περισσότερο από οποιαδήποτε σύγχρονη κωμωδία κυκλοφορεί στο Netflix. Σπεύσατε.