Οι περιπέτειες του σύγχρονου Αρσέν Λουπέν

Αιμίλιος Χαρμπής

25.01.2021 • 16:39

Λουπέν ★★★½
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (2020)
Δημιουργός: Ζορζ Κεΐ,
Φρανσουά Ουζάν
Ερμηνείες: Ομάρ Σι, Βενσάν Λοντέζ, Λουντβίν Σανιέ
 
Η πιο συναρπαστική, εδώ και καιρό, σειρά του Netflix μας έρχεται από τη Γαλλία, μεταφέροντας στο σήμερα έναν κλασικό ήρωα της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ο γιγαντόσωμος Ομάρ Σι, που γνωρίσαμε στους «Αθικτους» υποδύεται εδώ μια σύγχρονη εκδοχή του Αρσέν Λουπέν, του θρυλικού «αριστοκράτη λωποδύτη» που δημιούργησε ο Μορίς Λεμπλάνκ. 
Στη σειρά το όνομά του είναι Ασάν Ντιόπ, είναι μετανάστης από τη Σενεγάλη και εργάζεται ως καθαριστής στο μουσείο του Λούβρου. Φαινομενικά τουλάχιστον, διότι με τον Ασάν, όπως και με τον Λουπέν, τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως μοιάζει με την πρώτη ματιά. 
Οταν εκείνος θα οργανώσει την κλοπή ενός τεράστιας αξίας κολιέ από το μουσείο, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αποκαλύψεων που θα τον φέρει αντιμέτωπο με την παιδική του ηλικία και την πλούσια οικογένεια που καθόρισε τη μετέπειτα ζωή του.
Ο Ομάρ Σι είναι εξαιρετικός στον ρόλο του, υιοθετώντας τον χαρακτήρα του άσου στις μεταμορφώσεις-μεταμφιέσεις Λουπέν, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί και τον παιγνιώδη αέρα του. Τέτοιον έχει άλλωστε ολόκληρη η σειρά, που φέρνει αρκετά στο μυαλό και τον επίσης εξαιρετικό «Σέρλοκ» με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Εδώ ωστόσο η δομή είναι πιο σφιχτή, με ενιαία πλοκή, η οποία σπάει απλώς σε επιμέρους επεισόδια, με διαφορετικούς αφηγηματικούς πρωταγωνιστές.
Ενα άλλο συνεκτικό στοιχείο που ταυτόχρονα βοηθά και στη διατήρηση του καλού τέμπο, είναι τα συχνά φλας μπακ, τα οποία μας πηγαίνουν στο 1995, όπου εντοπίζονται οι αρχές της ιστορίας. Τότε ο πατέρας του Ασάν είχε κατηγορηθεί για την κλοπή του ίδιου κολιέ, γεγονός που οδήγησε στο τραγικό του τέλος. 
Το τελευταίο δώρο που έκανε στον γιο του ήταν ένα βιβλίο με τις περιπέτειες του Αρσέν Λουπέν… Και τότε και τώρα πάντως, τα πάντα συμβαίνουν με φόντο το Παρίσι, το οποίο κινηματογραφείται υπέροχα για να μετατραπεί σε χώρο δράσης του δαιμόνιου Λουπέν. Φυσικά, από μια τέτοια σειρά δεν μπορούν να λείπουν οι ανατροπές, οι οποίες μάλιστα τις περισσότερες φορές έρχονται αβίαστα, παρόλο που μετά τα πρώτα δύο-τρία επεισόδια, ως θεατής «μαθαίνεις» να μην εμπιστεύεσαι σχεδόν ποτέ μια αρχική εντύπωση.
Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσε κάποιος να προσάψει στη σειρά είναι πως δεν εξερευνά αρκετά κάποια κοινωνικά ζητήματα που ούτως ή άλλως θίγει, όπως ο ρατσισμός, η διαφθορά, τα ηθικά διλήμματα κ.ά. Από την άλλη, είναι τόση η δράση και ο κινηματογραφικός ρυθμός της, που κάτι τέτοιο θα ήταν αντικειμενικά δύσκολο να συμβεί.