Η «σφραγίδα» του σπουδαίου Γουόνγκ Καρ Γουάι

Η «σφραγίδα» του σπουδαίου Γουόνγκ Καρ Γουάι

Σουρεαλισμός και συμβολισμοί σε ένα αλλόκοτα επίκαιρο φιλμ

1' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Chungking Express ★★★★ ΔΡΑΜΑ (1994)
Σκηνοθεσία: Γουόνγκ Καρ Γουάι
Ερμηνείες: Μπριγκίτε Λιν, Τακέσι
Κανεσίρο, Φέι Γουόνγκ

Η πλατφόρμα του Cinobo διανύει αυτόν τον καιρό ημέρες Γουόνγκ Καρ Γουάι, φιλοξενώντας αρκετές ταινίες του σπουδαίου κινηματογραφιστή από το Χονγκ Κονγκ, καμία ωστόσο τόσο μοναδική και αξιομνημόνευτη όσο το «Chungking Express».

Το φιλμ αποτελείται βασικά από δύο διαφορετικές αλλά παρόμοιας θεματολογίας ιστορίες. Στην πρώτη από αυτές, ένας αστυνομικός προσπαθεί να ξεπεράσει τον χωρισμό του, ενώ ταυτόχρονα την προσοχή του τραβάει μια μυστηριώδης γυναίκα με ξανθιά περούκα, η οποία αποδεικνύεται άκρως επικίνδυνη. 

Στη δεύτερη, έχουμε ξανά έναν προσφάτως χωρισμένο αστυνομικό, ο οποίος αυτή τη φορά θα γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα με εμμονή στο «California Dreamin’» των The Mamas & The Papas.

«Ακόμη κι όταν βρισκόμαστε στο κοντινότερο σημείο, απέχουμε 0,01 εκατοστό μεταξύ μας», παρατηρεί ο Καρ Γουάι, καθώς ξεδιπλώνει το βαθιά σουρεαλιστικό –και αλλόκοτα επίκαιρο– πρώτο μέρος της ταινίας του. 

Οσα συμβαίνουν εκεί, από τον αστυνομικό, ο οποίος αγοράζει συμβολικά κάθε μέρα μια κονσέρβα ανανά με ημερομηνία λήξης 1η Μαΐου, βάζοντας στόχο τότε να ξεχάσει τη χαμένη του αγάπη, μέχρι την εγκιβωτισμένη μαφιόζικη πλοκή, μοιάζουν σαν αλληλουχία παράξενων ονείρων. Συνοδεύονται πάντως με ιδιοφυείς παρατηρήσεις πάνω στη μνήμη, στην απώλεια και στην αφύσικα γρήγορη ζωή των μεγάλων αστικών κέντρων, η οποία μάλιστα κινηματογραφείται ταιριαστά σαν μια θολή δίνη εικόνων.

Το πραγματικά σαγηνευτικό κομμάτι της ταινίας, ωστόσο, είναι το δεύτερο, εκεί όπου το δράμα και η κωμωδία συναντιούνται και ταυτόχρονα καλύπτονται από ένα πέπλο ανθρωπιάς που δύσκολα συναντάς σε οποιοδήποτε φιλμ. 

Σχεδόν απόλυτη πρωταγωνίστρια εδώ είναι η αιθέρια Φέι Γουόνγκ, η κοπέλα πίσω από τον πάγκο του φαστ φουντ, που μπαίνει στη ζωή του αστυνομικού 223 –ποτέ δεν μαθαίνουμε το όνομά του– για να τον βοηθήσει να γιατρέψει τις πληγές του. 

Αυτό βέβαια δεν γίνεται με παραδοσιακές μεθόδους, αλλά με… εισβολή και δίχως εκείνος να το γνωρίζει.

Γενικώς ο συμβολισμός, η μεταφορά και τα υπόλοιπα ποιητικά σχήματα χρησιμοποιούνται εδώ κινηματογραφικά, δίχως όμως (κι εδώ βρίσκεται το αξιοθαύμαστο του πράγματος) να βαραίνουν ή να κάνουν επιτηδευμένο το σύνολο.

Αντιθέτως, από ένα σημείο και έπειτα, ως θεατής, βυθίζεσαι στον αλλόκοτο αλλά απολαυστικό κόσμο της ταινίας, η οποία σε αυτό της το μέρος ασχολείται περισσότερο με τα, λίγο ώς πολύ, άπιαστα όνειρα και την καθημερινή ρουτίνα που τα απομακρύνει. Ολα αυτά φυσικά μέχρι το κορίτσι να πατήσει το «play» και η γνώριμη, εθιστική μελωδία να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή