Η ελληνική τηλεόραση φέτος ήταν έτοιμη για το «κοντινό» της. Όσοι τη χρησιμοποιούσαν απλώς ως συσκευή για τα λογής λογής streaming services, βρέθηκαν να κάνουν τα πλάνα της εβδομάδας βάσει του προγράμματος των ελεύθερων καναλιών. Οι όψιμοι millennials δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην επιστροφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη (κι ας τους χρησίμευε κάποτε μόνο ως πηγή αστείων), οι πιστοί ακόλουθοι του Φοίβου Δεληβοριά δεν θα μπορούσαν να μην τον παρακολουθήσουν και στο πρώτο του τηλεοπτικό βήμα, όπως έκαναν (και θα κάνουν) σε κάθε άλλο του, κάποιοι ξεσκόνισαν την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου για να προετοιμαστούν για το τηλεοπτικό «Αυτή Η Νύχτα Μένει».
Η εγχώρια τηλεόραση άρχισε και πάλι να «συμβαίνει» και μάλιστα, για όλους εκείνους που την είχαν «διαγράψει» δια παντός.
Ήταν, όμως, έτοιμη και να τραγουδήσει. Μπορεί βάζοντας κανείς κάτω το τηλεοπτικό πρόγραμμα της φετινής σεζόν να μην βρει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο για τη «συνταγή της επιτυχίας» που να απαντά στο «Πώς και γιατί φέτος», πέρα από ένα συντονισμό θεματικών φιλικά προσκείμενων σε «διαβασμένους» πέρα από «περαστικούς» και μια έξτρα φροντίδα σε κάποιες παραγωγές, πάντως, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά του ένα μικρόφωνο.
Το ραντεβού που έδινε κάθε καλοκαίρι για αισίως 5 χρόνια ο Φοίβος Δεληβοριάς στην «Ταράτσα του Φοίβου» αποφάσισε να μεταφέρει ουσιαστικά στην τηλεόραση. Και εγένετο «Τα Νούμερα», ένα τηλεοπτικό εγχείρημα που μετατρέπει το αυτοβιογραφικό σε αυτοσαρκαστικό με όχημα σουρεαλιστικά σλάπστικ σκηνικά και περιφερειακούς ήρωες που όταν τους δίνεται σεναριακός χώρος σώζουν πολλές φορές την παρτίδα για τη σειρά. Όλα αυτά, βέβαια, συμβαίνουν για να καταλήξουμε κάθε φορά στη «Μάντρα», όπου Δεληβοριάς και θίασος συναντούν, μετά από εμπόδια, τον μουσικό καλεσμένο του εκάστοτε επεισοδίου, οπότε και «Τα Νούμερα» μετατρέπονται καθαρά πλέον σε μουσικό πρόγραμμα για το τελευταίο τους 20λεπτο-μισάωρο.
Κι αν «Τα Νούμερα» είναι με έναν τρόπο μια μουσική εκπομπή που διανύει πολλά σκετς μέχρι να ρίξει τα φώτα στο πάλκο, το «Αυτή Η Νύχτα Μένει» χρησιμοποιεί τη σκηνή, ενός επαρχιακού σκυλάδικου των 80s αυτή τη φορά, ως έναν δορυφόρο γύρω από τον οποίο γυρνά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλη η τοπική κοινωνία. Εδώ μπορεί το τραγούδι να μην αποτελεί προϊόν αμιγούς καλλιτεχνικής κατανάλωσης δίνει όμως το αισθητικό στίγμα που χρειάζεται η ιστορία για να καταδείξει τη σήψη τις μικρές ώρες, αλλά και στο φως της μέρας, να γεννήσει κόντρες, ειδύλλια ακόμα και φόνους που μοιάζουν πλασμένα για να τα δούμε συνοδεία μπουζουκιού, λαμέ και γαρύφαλλου.
Η μουσική, όμως, δεν είναι μόνο συστατικό της μυθοπλασίας φέτος. Οι νοσταλγοί του Σπύρου Παπαδόπουλου θα βρουν στο πρόσωπο του Γιάννη Μπέζου αυτό που χρειάζονται. «Ό,τι Αγαπώ» λέγεται η νέα εκπομπή με οικοδεσπότη τον ηθοποιό που δεν έχει κρύψει σε όλη του την καριέρα την αγάπη του για το τραγούδι. Σε αυτή, ο Μπέζος μαζί με γνωστούς κάθε φορά καλεσμένους δεν στήνει παρά βραδιές α λα «Στην Υγειά Μας», χωρίς εφετζίδικα ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια που ανεβάζουν τα νούμερα, αλλά με λίγη ιστορία πίσω από τα τραγούδια που ακούγονται και αγαπήθηκαν διαχρονικά σε κάθε ελληνικό σπίτι.
Κι ύστερα, το «Μουσικό Κουτί» κουρδίζουν και ανοίγουν κάθε εβδομάδα ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη καλωσορίζοντάς μας για τρίτη συναπτή σεζόν σε μια εκπομπή-εγγύηση για όποιον αγαπά το ελληνικό τραγούδι, στοχεύοντας σε εκείνους που αναζητούν ποιότητα και διασκέδαση ισόποσα (πάντα με μία εξαιρετική ομάδα μουσικών που απαρτίζει την εκπομπή).
Μας λένε κάτι όλα αυτά; Έγινε ξαφνικά η μουσική η τηλεοπτική πρωταγωνίστρια; Εύλογα θα υποστηρίξει κανείς πως η μουσική δεν έλειψε και ποτέ από την τηλεόραση, όταν μιλάμε για τη χώρα που κάθε μέσο νοικοκυριό περνάει Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα αφήνοντας κάποια εκπομπή στο βάθος του σαλονιού να κάνει τη δουλειά του DJ και που σπάνια δεν υπάρχει κάποιο σόου μουσικών ταλέντων σε κάθε τηλεοπτική σεζόν.
Ίσως, απλά, φέτος, να νιώθουμε πως τα προγράμματα με μουσική χροιά αφορούν κάποιους από εμάς περισσότερο. Πως η μουσική αποτελεί σε έναν βαθμό το εξειδικευμένο στοιχείο που τις χαρακτηρίζει (ή τέλος πάντων, μάλλον αυτή είναι η πρόθεση στις περισσότερες περιπτώσεις, ανεξαρτήτως αποτελέσματος). Να το πούμε αλλιώς, μια μερίδα θεατών συντονίστηκε στα «Νούμερα» για την εκτίμηση που τρέφει στον Φοίβο Δεληβοριά ως μουσικό κι όχι ως άνθρωπο παντός καιρού, μια ειδική σχέση με τον κινηματογράφο και ένα κοινωνικό/ανθρωπολογικό ενδιαφέρον του κεφαλαίου «σκυλάδικα» γέννησε σε πολλούς την περιέργεια για το πώς να δείχνει άραγε το «Αυτή Η Νύχτα Μένει» στην τηλεόραση (ασχέτως αν οι ομοιότητες με την ταινία είναι σχεδόν μηδαμινές), κάποιοι θα συνεχίσουν να βλέπουν στο πρόσωπο του Γιάννη Μπέζου μια ποιοτική και σοβαρή έκφραση του εμπορικού και θα χαίρονται να τον ακούνε (και) να τραγουδάει. Κι ας μην ακολουθήσουν την πορεία όλων αυτών των σειρών/εκπομπών απαραίτητα μέχρι το τέλος όλοι αυτοί οι τηλεθεατές, που σε πολλές περιπτώσεις, συμπίπτουν.
Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως μιλάμε για μια τηλεοπτική πραγματικότητα στην οποία για χρόνια και χρόνια οπότε και η μικρή οθόνη…είχε περάσει στη Β΄ Εθνική, σχεδόν μοναδική σταθερά υπήρξε το «Στην Υγειά Μας (Ρε Παιδιά)» -ακόμα κι αν αποτελούσε αντικείμενο σχολιασμού για τη νιοστή φορά που καλεσμένος στην εκπομπή βρέθηκε ο Δημήτρης Μπάσης ή επειδή γέννησε «OK boomer» memes με τον Σπύρο Παπαδόπουλο να χορεύει Eminem.
Μάλλον, δεν σταματήσαμε και ποτέ να λέμε «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι!». Ίσως φέτος, κάποιοι να το έκαναν έχοντας ένα μεγαλύτερο άλλοθι.