Βόλτες σε «ινσταγκραμικές» γειτονιές του Παρισιού, πρωτοποριακή μόδα, δεξιώσεις με φόντο τον Σηκουάνα και τον Πύργο του Άιφελ όπου όλα μοιάζουν μαγικά.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις εικόνες της σειράς του Netflix «Η Έμιλι στο Παρίσι» («Emily in Paris»), ένα σύγχρονο, καλογυαλισμένο παραμύθι με πρωταγωνίστρια την Έμιλι Κούπερ (Λίλι Κόλινς). Η Έμιλι είναι μια Αμερικανίδα εργαζόμενη στον χώρο του μάρκετινγκ η οποία καλείται να μεταφέρει την αμερικανική εργασιακή κουλτούρα σε ένα γαλλικό πρακτορείο που προωθεί brands πολυτελείας και έχει τους δικούς του, μοναδικά γαλλικούς κώδικες και εργασιακά ήθη.
Στο τηλεοπτικό πρότζεκτ του Ντάρεν Σταρ, δημιουργού της δημοφιλούς σειράς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 «Sex and the City», η ηρωίδα μετακομίζει από το Σικάγο στο Παρίσι, δεν μιλάει γαλλικά και δεν κατανοεί αρχικά τα έθιμα μιας ξένης χώρας. Ωστόσο, γοητεύεται από την Πόλη του Φωτός προσπαθώντας σιγά σιγά να υιοθετήσει τους ρυθμούς των Γάλλων συναδέλφων και να διαμορφώσει παρέες.
Η Έμιλι κάνει νέους φίλους, ερωτεύεται, γνωρίζει θριάμβους και αποτυχίες, καταγράφει κάθε καινούργια δραστηριότητά της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα να αποκτήσει έναν μεγάλο αριθμό ακολούθων που πλέον γίνονται μάρτυρες της ζωής της μέσα από μια οθόνη.
Και αυτό είναι ακόμα ένα στοιχείο που καθιστά τη σειρα ενδιαφέρουσα. Στο «Emily in Paris», του οποίου ο τρίτος κύκλος επεισοδίων προστέθηκε στην ταινιοθήκη του Netflix στις 21 Δεκεμβρίου, τα social media λειτουργούν ως ένας επιπλέον «χαρακτήρας» στην αφήγηση.
Η πρωταγωνίστρια ανήκει στη γενιά των millennials, το κινητό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της κι αυτή η συνήθεια είναι γνώριμη στους νεότερους θεατές που μπορούν να ταυτιστούν με αυτό που βλέπουν.
Κλίσε μεν, «comfort TV» δε
Η σειρά έκανε πρεμιέρα στη διάσημη streaming πλατφόρμα τον Οκτώβριο του 2020, σε μια χρονική περίοδο όπου ο πλανήτης βρισκόταν σε λοκντάουν αντιμετωπίζοντας μια δύσκολη πραγματικότητα. Το σενάριο είναι «εύκολο» και η ιστορία προβλέψιμη. Τα κλισέ είναι πολλά. Αυτό ήταν όμως που ο κόσμος χρειαζόταν τότε για να ξεφύγει – έστω νοερά – από την άγνωστη ως προς την έκβαση πανδημία.
Πρόκειται για μια δραμεντί, αποκομμένη από τα γεγονότα που έφερε η εμφάνιση της Covid-19. Η πλοκή των επεισοδίων είναι πολύ απλοϊκή για να προκαλεί σύγχυση: δεν υπάρχουν εντάσεις, βία, περίπλοκες υποθέσεις. Γι’αυτό έγινε επιτυχία (σύμφωνα με στοιχεία του Netflix, την πρώτη σεζόν παρακολούθησαν τις πρώτες 28 μέρες διαθεσιμότητας στην πλατφόρμα συνολικά 58 εκατ. άνθρωποι). Βοήθησε, βέβαια, το γεγονός ότι μπορούσε εύκολα κανείς να δει όλα τα επεισόδια αδιάλειπτα (binge – watching).
Πολλοί εντάσσουν το «Emily in Paris» στην κατηγορία της «comfort TV»: τηλεόραση που καλύπτει κάποια συναισθηματική ανάγκη στους θεατές, προσφέρει οικειότητα και βλέπεται ξανά και ξανά.
Αλλά είναι και διασκεδαστική λόγω της έλλειψης ρεαλισμού. Οι θεατές οδηγούνται σε ένα ονειρεμένο ταξίδι αγνοώντας πολλές φορές την καλόγουστη ή κακόγουστη αισθητική, το αν οι λεπτομέρειες πείθουν, αν ο κεντρικός χαρακτήρας κάνει συνέχεια λάθη.
Παρά το ότι η σειρά στοχεύει στο να είναι ανάλαφρη και ψυχαγωγική, ίσως οι δημιουργοί να μην περίμεναν την αντίδραση της Γαλλίας αλλά και της Αμερικής. Όταν η πρώτη σεζόν έκανε ντεμπούτο, η σειρά επικρίθηκε σχεδόν καθολικά και στις δύο χώρες. Γάλλοι και Αμερικανοί προσβλήθηκαν από την ανεπιτήδευτη δομή της σειράς, τις εξωφρενικές ενδυμασίες αλλά και τα παλιά στερεότυπα. Σε γενικές γραμμές, όπως δήλωσαν, ήταν μια κακή απεικόνιση των δύο πολιτισμών.
Παρ’ όλα αυτά, πολύς κόσμος παρακολούθησε τα επεισόδια μονομιάς και το «Emily in Paris» έγινε γρήγορα ακόμα μια ένοχη απόλαυση. Όλοι πιθανότατα έχουν αυτή τη στιγμή τη διάθεση για προβλεψιμότητα, ένα σενάριο χωρίς προκλήσεις και απολύτως αναμενόμενο. Προφανώς, δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό. Ωστόσο, τέτοιες σειρές δεν πρόκειται να βελτιώσουν το επίπεδο του περιεχομένου του Netflix ή να αλλάξουν το συνεχιζόμενο πρόβλημα της απεικόνισης λαών στη μυθοπλασία.