Η κρίση, οι αλλαγές, οι νέες συμπεριφορές, ακόμη και η ψυχική μας κατάσταση, έχουν αρχίσει και επηρεάζουν σιγά σιγά και τους τηλεοπτικούς ήρωες των σίριαλ. Οι πρώτες πινελιές στα σενάρια φάνηκαν στη σειρά του Alfa «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», που οι σεναριογράφοι της (Ελενα Σολωμού, Κωστής Παπαδόπουλος, Βίκυ Αλεξοπούλου, Κωνσταντίνα Γιαχαλή) μίλησαν για ανέργους, οικονομικά στενέματα, για όσα βιώνουν και οι άνθρωποι εκτός της οθόνης.
Δεν μπορείς να προεξοφλήσεις την πορεία μιας σειράς από το πρώτο επεισόδιο, όμως και στο «Πάνω Παρτάλι» ο σεναριογράφος έβαλε τον τηλεθεατή μπροστά σε όσα τον μάγευαν και έπειτα κατέρρευσαν. Ο Λευτέρης Παπαπέτρου άρχισε έξυπνα, με μερικές εικόνες από αυτές που μας στοίχειωναν τόσα χρόνια σε πολλές εκπομπές, ακόμη και κεντρικά δελτία ειδήσεων και, φυσικά, τα ανάλογης αισθητικής περιοδικά. Σκηνές πανομοιότυπες με αυτές που κολάκευαν κάθε νεόπλουτο θαμώνα στα μπαρ της Μυκόνου με την υστερική χαρά και την ανενδοίαστη επίδειξη, όπου η καταξίωση μετρούσε από τη θέση της πανάκριβης ξαπλώστρας στην κοσμική παραλία.
Και βέβαια τα μπουζούκια. Εκεί όπου ξέδιναν πολλά golden boys, ανάμεσά τους κι ένας από τους ήρωες της σειράς, ο οποίος, άνεργος και καλοζωισμένος, αναγκάστηκε να αφήσει τα πούρα και τα πρώτα τραπέζια για να καταλήξει στο χωριό της συντρόφου του, στο Κάτω Παρτάλι, στην ορεινή Αρκαδία. Δεν είναι ο ιδανικός τόπος για ένα πρώην επιτυχημένο στέλεχος διαφημιστικής, ούτε για την αδελφή του, μόνιμη θαμώνα του Λαιμού Βουλιαγμένης, με φιγουρατζίδικη ζωή και υπερχρεωμένο εισοδηματία σύζυγο.
Διαφορετικοί κόσμοι, αλλά και τόσο γνώριμοι και ας μη ζήσαμε όλες τις πτυχές του. Γνωρίζαμε όμως κάθε διάστασή του από τις γενναιόδωρες δόσεις που μας έδινε η ίδια η τηλεόραση τόσα χρόνια, προβάλλοντας σχεδόν σαν πρότυπο ζωής την αχαλίνωτη ζωή των λίγων.
Με αυτές τις μικρές αλήθειες ξεκίνησε τη νέα σειρά του το Mega και με έναν ταλαντούχο σεναριογράφο που ξέρει να δημιουργεί χαρακτήρες, να μας κάνει να γελάμε, να παίζει με τις ανατροπές, το υποδόριο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό. Ο Λ. Παπαπέτρου το είχε επιτύχει και σε άλλες σειρές (όπως το «Είσαι το ταίρι μου», τα «Εγκλήματα»). Εδώ η πρόκληση ήταν μεγαλύτερη, καθώς το θέμα αγγίζει ευαίσθητες πτυχές της ελληνικής κοινωνίας σε μια εποχή που ταλανίζεται. Ομως, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το χιούμορ, όταν είναι ευαίσθητο και ευρηματικό, όταν απηχεί μια συνωμοτική αλληλεγγύη με τον τηλεθεατή, με οποιοδήποτε κοινό, είναι καλοδεχούμενο και θεραπευτικό. Μπορεί να αποτελέσει ακόμη και έναν από τους καταλύτες ανάμεσα σ’ ένα ένοχο χθες κι ένα ελπιδοφόρο αύριο.