Οι δημοτικές εκλογές θυμίζουν εφήμερους έρωτες. Οι περισσότεροι υποψήφιοι ανακαλύπτουν ξαφνικά την πόλη τους, θυμώνουν θεαματικά για την κατάντιά της, υπόσχονται ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι, ανταγωνίζονται για τη θέση της δημαρχίας και μιλούν γι’ αυτήν με τρόπο τηλεοπτικό. Χρησιμοποιούν μεγάλες κουβέντες που ταιριάζουν στη μικρή οθόνη, ενώ οι προτάσεις τους μοιάζουν συχνά τακτοποιημένες σύμφωνα με τα κατάλληλα πλάνα, σαν να ξενύχτησαν την προηγουμένη μελετώντας πώς θα κάνουν εντύπωση και άλλοτε, οι πιο απεγνωσμένοι, αναζητώντας πιπεράτες προκλήσεις.
Εν τω μεταξύ, η Αθήνα, μαραζωμένη στις υποβαθμισμένες γειτονιές της, πασχίζει να βρει τρόπο να ξεφύγει από την ασχήμια με την οποία την έλουσαν η κρίση, η αδικία και η καταστροφική μανία της ανεξέλεγκτης οργής.
Στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, τα γκράφιτι – λάθος: οι μουτζούρες και τα κατεβασμένα ρολά συναγωνίζονται την παραίτηση. Στην Πατησίων, στην Αχαρνών και στην Κυψέλη, η αλλοτινή αρχοντιά παραδίνεται στην πολυεθνική φτώχεια κι αυτή με τη σειρά της στις νεοναζιστικές εκκαθαρίσεις, ενώ στην τηλεόραση η μάχη μόλις άρχισε.
Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, μιλώντας για την υποψηφιότητά του στον Δήμο, δήλωσε ότι παίρνει ρίσκο, καθώς ο χώρος της Κεντροδεξιάς είναι κατακερματισμένος. Ρίσκο εννοεί ότι θα αφήσει την κεντρική πολιτική σκηνή εφόσον εκλεγεί. Η Αθήνα, είπε, είναι η γυναίκα «που έχω ερωτευτεί περισσότερο στη ζωή μου». Και έγινε πρωταγωνιστής σε ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές, καθώς και στα σόσιαλ μίντια, που δεν άφησαν να πάει χαμένη η ατάκα.
Από την άλλη πλευρά, ο Νικήτας Κακλαμάνης, θυμωμένος με τον Γιώργο Καμίνη ο οποίος δήλωσε για τον προκάτοχό του στον Δήμο πως δεν άφησε κανένα έργο τα χρόνια της θητείας του και ότι παρέλαβε την Αθήνα «στη χειρότερη κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί μετά τη γερμανική κατοχή», τον κάλεσε να περπατήσουν μαζί στην πόλη να δείξει ο ένας στον άλλο τι έκανε. Οσο για τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο, μοίραζε κουτσομπολιά κρεβατοκάμαρας. Και ο Ηλίας Κασιδιάρης, τρόμο.
Για πολλούς υποψηφίους, επίσημους, αντάρτες, ευκαιριακούς, προκλητικούς, η Αθήνα ξεπέφτει σε τηλεοπτική αρένα με παλαιοκομματική συμπεριφορά. Απέναντί τους, οι αφανείς. Οσοι κοπιάζουν να θεραπεύσουν τις πληγές της, πολίτες κυρίως που στηρίζουν κινήσεις αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες συνεργατικές που με ένα κλικ παρακινούν ο ένας τον άλλον για να καθαρίσουν νεοκλασικά, να πρασινίσουν νεκρές γωνιές, να γνωρίσουν την πόλη, την ιστορία και τις ιδιαιτερότητές της.
Κι όλα αυτά χωρίς έπαθλο και δημαρχίες. Κίνητρό τους είναι η αγάπη για την πόλη όπου ζουν με διαρκείς δράσεις και όχι έρωτες του τελευταίου τριμήνου για τον φακό πριν πάμε στις κάλπες. Από εκεί ας πάρουν το παράδειγμα οι επίδοξοι σωτήρες μας.