Οταν ξεκίνησε η κρίση, γίναμε όλοι οικονομολόγοι. Το PSI κόλλησε σαν τσίχλα στο στόμα κάθε ειδικού και μη της ελληνικής τηλεόρασης, όπως αργότερα τα hedge funds, μαζί με «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν, που κάθε τόσο έμπαινε στις συζητήσεις, λες και το αποστήθισαν όλοι. Στην υπόθεση της «μικρής Μαρίας», μέχρι να δείξει το DNA της ότι είναι κόρη της Βουλγάρας τσιγγάνας, γίναμε Σέρλοκ Χoλμς και βιολόγοι. Ενώ στον πρόσφατο σεισμό της Κεφαλονιάς, μετατραπήκαμε σε σεισμολόγους. Αλίμονο να αφήναμε έτσι την υπόθεση της εξαφάνισης του Μπόινγκ των Μαλαισιανών Αερογραμμών. Σε κάθε τραγωδία γινόμαστε ειδικοί. Σεναριολόγοι και συνωμοσιολόγοι, πρώτοι στο θέαμα για να χορτάσει ανέξοδα το τηλεοπτικό κοινό.
«Σε ποια θεωρία είστε πιο κοντά;» πίεζε ο παρουσιαστής τον υποπτέραρχο που περίμενε στο τηλεοπτικό «παράθυρο». «Εμείς εκτιμήσεις κάνουμε», απαντούσε εκείνος. Παρότι οι πιο σοβαροί από τους ειδικούς είναι δικαιολογημένα επιφυλακτικοί, αφού λείπουν στοιχεία, αρκετοί δημοσιογράφοι θέλουν σώνει και καλά να τους παρασύρουν σε υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετώντας εκείνο το μέρος του κοινού που θέλει να βλέπει την πραγματικότητα σαν μια βολική απομίμηση των κινηματογραφικών στερεοτύπων.
Μυστηριώδης η εξαφάνιση, επέτρεπε στον καθένα να λέει ό,τι του κατέβαινε. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις, αφού, στην περίπτωση αυτή, ούτε οι ειδικοί γνωρίζουν. Ωστόσο η πτήση ΜΗ370 αφήνει τη φαντασία ελεύθερη σε δικές της ανεξέλεγκτες πτήσεις με Ταλιμπάν, εξωγήινους, αεροπειρατές, Αμερικανούς που υποτίθεται ότι κατέρριψαν το αεροσκάφος… Αχαλίνωτο το μυαλό με φόντο πάντα ηλεκτρονικούς χάρτες, «μαύρα κουτιά» που όλοι σχολιάζουν με ύφος διερευνητή αεροπορικών ατυχημάτων πως είναι πορτοκαλί φωσφοριζέ, μην και τους παρεξηγήσουμε. Υστερα από μέρες με ταξίαρχους και εμπειρογνώμονες, το θρίλερ στη μικρή οθόνη εμπλουτίστηκε από τον θρήνο των Κινέζων συγγενών.
Η τηλεόραση δεν πασχίζει να βρει την καλή είδηση. Τα θύματα πάντα συγκινούν, οι τραγωδίες πολύ περισσότερο, τα μυστήρια. Παραχωρεί ανενδοίαστα τη θετικότητα στο λάιφ-στάιλ, που, βέβαια, διαλέγει από αυτή μόνο την επιφάνεια, τον αφρό. Ενώ υπάρχουν και ουσιαστικά καλά νέα γύρω μας: τα βιβλιοπωλεία που ανοίγουν μέσα στην κρίση από την παραιτημένη Αθήνα που προσπαθεί να στυλωθεί στα πόδια της μέχρι το Παγκράτι και τις γύρω γειτονιές. Τα θέατρα που ξεπηδούν ακόμη και στις βιομηχανικές ζώνες, οι πολυχώροι. Οι νέες ματιές του πολιτισμού, αλλά και της αγροτικής παραγωγής. Αυτά κι αν είναι θέματα που αξίζουν να συζητηθούν στην τηλεόραση. Οχι μόνο με ειδικούς, αλλά με τούς ίδιους τους νέους επιχειρηματίες και καλλιτέχνες που επιχειρούν τις δικές τους τολμηρές πτήσεις πάνω από τον ωκεανό της κρίσης. Και ας μην υπάρχει έτοιμο, εντυπωσιακό οπτικό υλικό με ψηφιακές προσομοιώσεις από το CNN. Ας μην υπάρχει εδώ μυστηριώδες «μαύρο κουτί» στην άβυσσο του ωκεανού.